UPADEK NAGRODY NOBLA

TW ZLP

UPADEK NAGRODY NOBLA Z HAŃBĄ DOMOWĄ I UBEKAMI W TLE

 

Od 1901 roku Akademia Szwedzka przyznaje Literacką Nagrodę Nobla.

Akademia Szwedzka jest niezależną instytucją kulturalną. Powstała 5 kwietnia 1786 podczas uroczystości na giełdzie w Sztokholmie. Założona została przez króla Gustawa III w celu rozwijania szwedzkiego języka i szwedzkiej literatury.

Od 1901 roku Akademia Szwedzka przyznaje Literacką Nagrodę Nobla.  Akademii dano motto „Snille och smak” (Talent i Smak ). Akademia jest niezależna finansowo, posiada min. prawa autorskie do dzienników „Post-och Inrikas Tidningar”.  Akademia przyznaje również Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki, chemii i Pokojową Nagrodę Nobla.  Podczas ponad dwóch wieków istnienia Szwedzkiej Akademii jej losy zmieniały się.

Chyliła się ku upadkowi, była krytykowana.  U schyłku XVIII wieku jej działalność nawet zawieszono na pewien czas, aby doczekać się pełni rozkwitu na początku XX wieku.

W pamiętnym dla Polski i Polaków dniu 10 grudnia 1905 roku o trzeciej po południu dźwięk fanfar oznajmił początek uroczystości nadania Literackiej Nagrody Nobla wielkiemu polskiemu pisarzowi Henrykowi Sienkiewiczowi.  Otrzymał tę nagrodę za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie eposu i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”, jak podkreślono.  Jest ona tym bardziej cenna, iż została przyznana jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości, pisarzowi, obywatelowi nieistniejącego Państwa Polskiego.  Gdy Henryk Sienkiewicz otrzymał tę nagrodę nikt nie miał wątpliwości, że trafiła ona w godne ręce Wielkiego Polaka i pisarza.  Odbierając tę nagrodę Henryk Sienkiewicz min. powiedział : „ …zaszczyt ten cenny dla wszystkich.  O ileż jeszcze cenniejszym być musi dla syna Polski! Głoszono Ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że Ona żyje! Głoszono Ją niezdolną do myślenia i pracy, a oto dowód, że działa.  Głoszono Ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać!…” Jego wystąpienie było symbolem wiary w odrodzenie Polski wykreślonej z mapy Europy.

W Akademii zasiada 18 osób.  Większość z nich to ludzie pióra, językoznawcy i literaturoznawcy.  Członkowie Akademii spotykają się około 30 razy w roku.  Za każde spotkanie otrzymują symboliczne wynagrodzenie w postaci srebrnych żetonów wartości 100 koron / 50 zł /.  Funkcję członka pełni się dożywotnio.  Zakres obowiązków nie zezwala na jakiekolwiek wywiady, oświadczenia prasowe, odpowiedzi na krytykę, czy wyrażane w różnych formach odpowiedzi na stawiane zarzuty.  Nie istnieje więc żadna forma dyskusji .

Od połowy lat siedemdziesiątych XX w.  istnieją jednak jakieś informacje o złych stosunkach panujących pomiędzy nimi.  Nie żyją oni ze sobą zgodnie, jakby się wydawać mogło.  Precyzyjnie oczywiście nikt tego publicznie nie określił, ale od różnego rodzaju podejrzeń się mnoży.  Akademicy oskarżają się wzajemnie o nadużycia, kłamstwa literackie polegające na nie czytaniu książek przyszłych laureatów, oszustwa, nadużycia i inne nieuczciwości.  Kłócą się nie od dzisiaj, ale zapewne już od 30 lat, a szkopuł w tym, iż nie mogą się ze sobą rozstać, bo krzesła tych, którzy się obrazili i odeszli z Akademii pozostają zajęte do ich śmierci.  Nieuczciwością jest również to, iż nie podano listy wszystkich Akademików którzy odeszli.  Akademia w swojej działalności dopuszcza się więc licznych oszustw i nadużyć zaufania społecznego zarówno w bilansach księgowych, sprawozdaniach ekonomicznych, jak i w wielu innych kwestiach nieujawnionych podała opiniotwórcza gazeta„ Svenska Dagbladet ”.

Podobnie wyraziła się w ostatnim wywiadzie Maria Schottenius szefowa działu kultury dziennika „Dagens Nyheter”, dodając, iż skandal goni skandal.  To jedno koszmarne kłębowisko oszustw, fałszowania dokumentów, intryg, kłamstw i łamania prawa.  Dochodzi więc do różnego rodzaju manipulacji nagrodami Nobla.  W artykule „Jak zgotowano krzyż Narodowi Polskiemu” podano, iż Kahał niemiecki zapłacił 300 tysięcy dolarów amerykańskich za przyznanie Lechowi Wałęsie Nagrody Nobla/

-źródło Zdzisław Raczkowski „Niezależne Wydawnictwo Internetowe” email raczkowski@aferyprawa.com tel.  691 701 304

Ten adres email jest ukrywany przed spamerami, włącz obsługę JavaScript w przeglądarce, by go zobaczyć.

Komu tę kwotę wpłacono witryna nie podaje.  Warto przeczytać w tym kontekście również „ Relax ” nr 16 z 20. 04. 1991 Chicago.

Szwedzką Akademię na znak różnego rodzaju protestów opuściło wielu Akademików, obrzucając się wzajemnie błotem.  Do wiadomości publicznej podano jedynie nazwiska członków Akademii którzy ją opuścili.  Są to : KNUT AHNLUND – profesor literatury skandynawskiej, opuścił Akademię w 2004 r. oraz KERSTIN EKMAN I LARS GYLLENSTEN dwaj wybitni pisarze skandynawscy, opuścili Akademię w 1979 roku.  Innych nazwisk nie ujawniono, choć niechybnie nie jedno krzesło w Akademii jest puste.

 

AUSTRIACKA FASZYSTKA ELFRIEDE  JELINEK NOBLISTKĄ LITERACKA

 

Kolejnym skandalem nazwano Literacką Nagrodę Nobla dla ELFRIEDE JELINEK.

W pełnym rozpaczy, goryczy i oskarżeń artykule w opiniotwórczym dzienniku „SVENSKA DAGBLADET’ prof. Knut Ahnlund informuje, iż opuszcza Akademię na znak protestu dla przyznania Austriaczce Elfriede Jelinek Literackiej Nagrody Nobla.  Niestety z rocznym opóźnieniem prof. Knut Ahnlund poddaje miażdżącej krytyce decyzję swoich kolegów, którzy najbardziej liczącą się nagrodę literacką przyznali autorce książek pasożytniczych, ubogich w myśli i idee, pozbawionych śladu artystycznej konstrukcji stanowiącej mieszankę pornografii i przemocy.

Poniżenie, upokorzenie, profanacja, oraz obrzydzenie samym sobą, sadyzm i masochizm, to główne tematy w świecie ELFRIEDE JELINEK. Wykluczają one inne aspekty człowieczeństwa i to dlatego jej twórczość jest tak marna i uboga.

Prof. Knut Ahnlund stwierdza, że jurorzy nie mogli czytać książek Jelinek, jak też książek innych laureatów nie czytają.  Zawrzało, na internetowych forach, czytelnicy piszą, że nareszcie ktoś odważył się podważyć niezrozumiałe i skandaliczne od wielu już lat decyzje Szwedzkiej Akademii w zakresie literatury.

Zdaniem Marii Schottenius z dziennika „DAGENS NYHETER’ podważona jest od wielu już lat wiarygodność całej Akademii.

W swoim kraju w Austrii JELINEK jest bojkotowana jako FASZYSTKA; która zrujnowała już doszczętnie Literacką Nagrodę Nobla.

Z kolei Brytyjczyk HAROLD PINTER laureat literackiego Nobla twierdzi, iż jego Nobel jest polityczny przyznany za krytykę prezydentury Georga Busha i obronę ludobójcy Miloszevicza.  Zresztą poprzednie noble literackie też są polityczne-twierdzi Harold Pinter.

Ponurą farsę stanowi Literacka Nagroda Nobla Włocha DARIO FO, faszysty, nie pisarza, podrzędnego objazdowego aktora. Wsławił się m.in. ubieganiem się o wolność dla terrorystów z włoskich więzień.

Zapytany co sądzi o twórczości Wisławy Szymborskiej odpowiedział: „Lubię ją, mile się upija”.

Najczęstsze pytania kierowane pod adresem Akademii, to dlaczego dopiero dzisiaj odkrywa się skandale, dlaczego tyle lat milczano, kto jest za to odpowiedzialny, ile kosztuje Literacka Nagroda Nobla, komu się płaci, ile biorą opłacani tłumacze, jak się z nimi kontaktować, dlaczego przestępcy nie są ścigani prawem, co na to odpowiedzialne władze etc.

Prawdopodobnie nikt nie otrzyma odpowiedzi na zadawane pytania, ale jedno jest pewne – LITERACKA NAGRODA NOBLA PRZESTAŁA PRESTIŻOWO FUNKCJONOWAĆ OD WIELU LAT.  NIE STANOWI WIĘC ŻADNEJ PRESTIŻOWEJ NAGRODY, ZOSTAŁA SPROWADZONA DO PARTERU, A WARTOŚĆ MA JEDYNIE MILION DOLARÓW DLA LAUREATA I TO WCALE NIE TAKIE PEWNE CZY W TEJ urzędowej kwocie.

 

Z Polaków Literacka Nagrodę Nobla przed II Wojną Światową otrzymał jeszcze Władysław Reymont w 1924 roku.

Dwukrotną laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki 1903 r.  i w dziedzinie chemii  1911 r.  została nasza rodaczka Maria Curie Skłodowska.

Po II Wojnie Światowej Literacką Nagrodę Nobla otrzymał Czesław Miłosz

w 1980 r., później zaś bo w 1996 r. nagrodę tę uzyskała nasza rodaczka Wisława Szymborska.

Przyjmując opisane skandale w Szwedzkiej Akademii za fakty mało znane polskiej opinii publicznej, należy przyjąć, że owe nagrody literackie przyznane po II Wojnie Światowej nie mogą dorównywać swym prestiżem nagrodzie sienkiewiczowskiej, czy reymontowskiej.  No cóż, czasy nie te, ani polskość nie ta.

Pragnąłbym podzielić się z Państwem własnym spojrzeniem na sylwetkę literacką i osobistą naszego noblisty Czesława Miłosza.  I tu na wstępie rodzi się pytanie, czy aby na pewno naszego noblisty? Czesław Miłosz nie jest i nigdy nie był „ polski ”…Litwin polskojęzyczny – pisze prof. Andrzej Romanowski.  Zaś prof. Jacek Trznadel słyszał wypowiedź Czesława Miłosza w radiu francuskim po nastaniu stanu wojennego w Polsce, iż uważa się za Litwina piszącego po polsku.  Widocznie Czesław Miłosz po śmierci zmienił zdanie co do swojej przynależności narodowej, skoro największe polskie autorytety zdecydowały się pochować go w Panteonie Narodowym.

Nie chciałbym być traktowany przez Państwa jako występujący „ex cathedra”, ale istnieją jeszcze inne możliwości – dyskusji, czyli listy do redakcji, lub pocztą elektroniczną, nawet osobistą aszumanski@wp.pl

Ten adres email jest ukrywany przed spamerami, włącz obsługę JavaScript w przeglądarce, by go zobaczyć, a sprawa nie jest błaha.  Zawsze odpowiem, możemy więc porozmawiać.  Cofnijmy się w dawne lata trzydzieste ub. wieku. Z początkiem lat 30-tych Czesław Miłosz związał się w Wilnie z komunistyczną organizacją młodzieży akademickiej „Front”. Wówczas powstało pismo wileńskie „Słowo” z periodycznym dodatkiem „Żagary”.

„Żagary” redagowali, pisząc w nich równocześnie felietony, artykuły, czy eseje, wyłącznie komunistyczne, min. Jerzy Putrament,  jeszcze przedwojenny agent NKWD, Czesław Miłosz, Stefan Jędrychowski, Jerzy Sztachelski, piewcy stalinizmu i późniejsi dygnitarze komunistyczni.

Kierownictwu „Frontu” za udział w t. zw. Lewicy Akademickiej, będącej ekspozyturą sowieckich służb specjalnych, wytoczono proces sądowy. I tu upada pierwszy mit w „historii literatury” o istnieniu jakiejś formacji literackiej, czy grupy poetyckiej „Żagary”, którą miał założyć Czesław Miłosz, do odejścia w 2004 roku traktowany jako ostatni żagarysta. Jaki żagarysta ?

Stawiam takie pytanie tym historykom literatury, którzy zapewne na bolszewickie zamówienie opowiedzieli bajeczkę o Dziadku Mrozie. Prosiłbym o odpowiedzi historyków literatury co sądzą o twórczości antypolskiej Czesława Miłosza , Panów profesorów Jana Błońskiego, Aleksandra Fiuta, czy Teresę Walas, ale nie wykrętami służalczymi jak uczynili to w skandalicznych wypowiedziach Na Skałce w Krakowie w dniu pogrzebu poety 24 sierpnia 2004 roku.

Niech wytłumaczą publicznie treść swoich książek o alergii na polskość noblisty np. ”Moment wieczny” prof. Aleksandra Fiuta.  Niech raczej  prof. Jan Błoński odpowie publicznie dlaczego nie poddał się lustracji z racji swojej obecności na liście Wildsteina.

Dlaczego  rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego Franciszek Ziejka napisał w sposób niegodny nazywania go ekscelencją w mediach serwilistycznych / krakowski „ Dziennik Polski „ / o przeciwnikach antypolskiej twórczości noblisty, zamiast przedtem zlustrować swoją obecność na liście Wildsteina.

Dla ułatwienia panom profesorom lustracji, podaję numery identyfikacyjne Instytutu Pamięci Narodowej:

 

Prof. Franciszek Ziejka – IPN BU 001043/280

 

Prof. Jan Błoński – IPN BU 00612/692

 

Owe „Żagary” były zwykłą jaczejką bolszewicką w Wilnie z Jerzym Putramentem agentem kremlowskim na czele.

Okres wileński zaowocował jeszcze pracą Czesława Miłosza w radiu wileńskim, ale niedługo, ponieważ został zwolniony za agitki komunistyczne. M.in. powiedział, że Polskę należy przyłączyć do Związku Radzieckiego. W podobny sposób wypowiadał się niejednokrotnie, raz w obecności Zbigniewa Herberta w dworku Jerzego Turowicza w Gosławicach, dodatkowo nazywając AK-owców bandytami.

-Z radia wileńskiego Miłosz został zwolniony. Przeglądając stronę internetową Czesława przez oficynę ”Znak” nie wiele można się dowiedzieć. Ta strona to jest robienie z tata wariata, a z mamy panoramy, jak mówiono u nas we Lwowie.

Po wkroczeniu Sowietów do Lwowa we wrześniu 1939 r. powstała gazeta „Czerwony Sztandar” zwykła tzw. agitka wojskowa w randze dziennika , przez lwowian zwana machorką, ponieważ miała wiele stron, przeważnie przemówień dygnitarzy komunistycznych i doskonale służyła na skręty z machorki kupowanej od sołdatów za kilka kopiejek.

W „Czerwonym Sztandarze” pisali pisarze kolaboranci , a to Aleksander Wat, Adam Ważyk, Leon Pasternak, Tadeusz Żeleński-Boy, Stanisław Jerzy Lec , Władysław Gomułka, Jerzy Borejsza Goldberg, Jacek Goldberg Różański – kat U. B. , Julia Brystygierowa kat NKWD w stopniu pułkownika NKWD, Czesław Miłosz, Władysław Broniewski, Hilary Minc, Edward Ochab, Jerzy Putrament i inni kolaboranci. Długo by trzeba wyliczać późniejsze komunistyczne funkcje każdego z nich w tzw. Polsce Ludowej.

 

„NOWE WIDNOKRĘGI”- NOWA JACZEJKA BOLSZEWICKA

 

Tymczasem w Kujbyszewie i w Moskwie na polecenie Stalina powstały przygotowania do kolejnej mordowni NKWD we Lwowie. Polecenie od Stalina otrzymali politrucy najbardziej zaufani, Julia Brystygierowa zwana „Krwawą Luną” i Wanda Wasilewska  z polecenia Stalina redaktor naczelna „Nowych Widnokręgów”.

Zasadnicza jaczejka bolszewicka miała za zadanie stworzenie pod szyldem literackim indoktrynacji na modłę sowiecką przede wszystkim inteligencji i „pierekowkę dusz” Stworzono więc wzorcową placówkę NKWD. Placówka otrzymała nazwę „Nowe Widnokręgi”.  Redakcja, czyli miejsce przesłuchań początkowo znajdowało się przy ul. Pełczyńskiej, ale krzyki przesłuchiwanych rozchodziły się, przeniesiono więc redakcję w ustronne miejsce przy ul . Jagellońskiej 4 (tam mieszkałem ), było tam cicho, tylko ja słyszałem jakieś jęki, po powrocie ze szkoły. Przypuszczam, iż przesłuchiwania odbywały się w różnych mieszkaniach prywatnych, więźniów trzymano na Zamarstynowie, w Brygidkach lub na Łąckiego.

Jak wspomniałem redaktor naczelną „Nowych Widnokręgów” została Wanda Wasilewska z polecenia Jozefa Stalina.

Zespół tworzyli ponadto Julia Brystygierowa pułkownik NKWD, Jerzy Borejsza, Jerzy Putrament, Czesław Miłosz, Adam Ważyk, Julian Przyboś, Tadeusz Boy Żeleński  , ale również i tacy tytani powojennego terroru jak Roman Zambrowski, Stefan Jędrychowski, Edward Ochab, Hilary Minc, Włodzimierz Sokorski i inni. Do współpracy nie przystąpił min. Władysław Broniewski; tłumacząc, iż on jest do pisania, a nie do przesłuchiwania i może z kolegami pójść na wódkę, wg. Jalu Kurka Broniewski za tę wypowiedź został aresztowany na krótko.

W tej katowni NKWD zwanej „Nowe Widnokręgi”, gdzie wydawano również agitki literackie ukazujące się periodycznie czołową rolę w randze pułkownika NKWD jako oficer polityczny odgrywała Julia Brystygierowa zwana „Krwawą Luną”.

Działała wspólnie i w porozumieniu z Józefem Stalinem i jego pełnomocnikiem Wandą Wasilewską.

Julia Brystygier urodzona w Stryju obok Lwowa w 1902 roku miała za sobą już wieloletnią pracę przesłuchującej w różnych kaźniach stalinowskich na terenach Związku Radzieckiego, późniejszy oficer komunistycznej służby bezpieczeństwa w Polsce Ludowej, wieloletni dyrektor Departamentu V Min. Bezp. Publ. minister do spraw inwigilacji Kościoła katolickiego w Polsce. To właśnie ona inwigilowała kard. Stefana Wyszyńskiego doprowadzając do jego aresztowania. Prywatnie żona działacza syjonistycznego Natana Brystygiera.

Brystygierowa we Lwowie zorganizowała t. zw. Komitet Więźniów Politycznych i przy jego pomocy rozpoczęto liczne aresztowania głównie wśród inteligencji i duchownych. Brała udział w walce z Kościołem Katolickim w Polsce.

Brystygierowa w „Nowych Widnokręgach” nadzorowała pierwszy etap śledztwa, osobiście katowała zatrzymanych, miała własne wyrafinowane metody znęcania się nad nimi. Była określana jako zbrodnicze monstrum, przewyższające okrucieństwem hitlerowskie dozorczynie z niemieckich obozów koncentracyjnych. ”Wsławiła” się przesłuchiwaniem mężczyzn. Np. jeden z działaczy PSL SZAFARZYŃSKI kolegom w celi relacjonował, że maltretowany przez „Krwawą Lunę” genitalia wkładane miał przez nią do szuflady, która zatrzaskiwała.  Jądra miał na wysokości kolan, bity był do nieprzytomności, wkrótce zmarł.

Po rozpoczęciu wojny niemiecko sowieckiej Czesław Miłosz przeniósł się na Litwę, gdzie przyjął obywatelstwo litewskie.

Litwa kolaborowała z hitlerowcami, zapewne żyło się dużo łatwiej na Litwie niż w okupowanej Polsce.

Wraz z Jerzym Putramentem Czesław Miłosz w 1945 roku przeniósł się do Paryża obejmując w Ambasadzie Polskiej w Paryżu funkcję atache kulturalnego.

Agent NKWD Jerzy Putrament został ambasadorem Polski Ludowej we Francji. Jest rzeczą oczywistą, iż takie stanowiska mogli obejmować jedynie politrucy, sprawdzeni reżimowcy.

W latach 1950-51 przebywałem w miejscowości Valance położonej na południu Francji. W miejscowych warsztatach, wśród licznej polonii uczyłem się zegarmistrzostwa. Miałem w owym czasie szerokie kontakty z polonią Paryża, Lyonu, Lille, Strasburga, Metzu i Valance. Ubiegałem się o paszport i wizę do kraju. Było to niebywale trudne uzyskać status repatrianta. W IRO – Międzynarodowa Organizacja Uchodźców – Paryż, rue de Copernic, dowiedziałem się poufnie, że w Ambasadzie Polskiej w Paryżu można uzyskać zapomogę i ubiegać się o paszport z wizą powrotną do kraju. Wszyscy Polacy wiedzieli, że w Ambasadzie Polskiej w Paryżu działa placówka Urzędu Bezpieczeństwa. Miałem umówione spotkanie z  Jerzym Putramentem, ponieważ wyłącznie z jego decyzji mogłem uzyskać paszport i wizę.

W owym okresie częściowo mieszkałem pod mostem nad Sekwaną, częściowo w przytułku Francuskiego Czerwonego Krzyża na Quid de Valmy. Był to miesiąc luty 1951. Udałem się na umówione spotkanie z  Putramentem. Sekretarka widząc brudasa bez płaszcza, skierowała mnie do Czesława Miłosza, ponieważ tylko on przyznaje zapomogi i przeprowadza wstępne rozmowy. Niech pan idzie, skorzysta pan wiele, zachęcała.  Ja jednak byłem uprzedzony o treści rozmów agitujących do współpracy, ale bez paszportu.

Poczekałem więc na  Putramenta, który zaproponował mi 10 tys. starych franków miesięcznie, koszulę, sweter, ekwiwalent za deputat węglowy, czapkę, rękawiczki i szalik , co 2 mieniące obowiązkowe stawiennictwo w Ambasadzie, kontakt ze nim lub z Czesławem  Miłoszem , bilety z Valance na koszt Ambasady.

Skoro wyrażę chęć pozostania w Paryżu to oferuje mi mieszkanie na warunkach hotelowych przy 88 rue de la Mare w Paryżu.  Gdy oznajmiłem mu , że jestem zainteresowany jedynie paszportem i wizą powrotną do kraju, zapytał, czy jestem członkiem ZMP i czy przed wyjazdem z Polski radziłem się swojego przewodniczącego, czy mogę wyjechać nielegalnie, poczym wyszedł z pokoju.  W środowisku polonijnym na ogół wiedziano o placówce UB w Ambasadzie, ale podobno zdarzały się przypadki udzielania statusu repatrianta w zamian za współpracę w kraju.

Ogólnie znane były postaci panów Jerzego Putramenta i Czesława Miłosza, chociaż raz, czy dwa, słyszałem nazwisko CHODAKIEWICZ, uwiecznione w wierszu o Miłoszu przez Zbigniewa Herberta, o czym niżej.

My Polacy bardzo cenimy sobie twórczość naszych pisarzy, szczególnie za budowanie wartości narodowych i duchowych – zwłaszcza w okresach, gdy naród przeżywa tragedie.

Nie posiada tych walorów patriotycznych twórczość Litwina Czesława Miłosz, a do polskości i Polski już od młodych lat rozwijała się w nim nienawiść i agenturalna służalczość komunizmowi.

Czesław Miłosz otrzymał Literacką Nagrodę Nobla w 1980 r. która była oczywistym spektakularnym pociągnięciem politycznym wymierzonym w polską rację stanu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i z biegiem czasu okazała się pociągnięciem całkowicie chybionym. W wygłoszonym przemówieniu noblowskim wyraził się : „…język polski jest bełkotliwy, a literatura polska nieprzetłumaczalna…”

O Polsce tyle i tylko tyle powiedział noblista. Ataki na polskość i katolicyzm w twórczości Czesława Miłosza są ogólnie znane i niejednokrotnie publikowane/ moje publikacje Iskry.pl „Prawda o nobliście”, „Dziennik Związkowy” Chicago 20-22 grudnia 2002, „Cios w Polskę” „Kurier Codzienny” Chicago 10-12 września 2004.  „ Alergia na polskość” „Alergia na polskość” „ Nasza Polska ” wrzesień 2002 r. , oraz inne. Należy podać jeszcze materiały niepublikowane – słowa ciężko chorego kard. Stefana Wyszyńskiego prymasa Polski : „Człowiek błądzić może, może popełniać różne nawet bardzo złe czyny, ale nie ma prawa o tym pisać, upowszechniać tego i zatruwać tym duszy Narodu. Tego czynić nie wolno ! To jest wobec Narodu zbrodnia! Jest to świadectwo p. Marii Okońskiej, długoletniej przełożonej generalnej INSTYTUTU POMOCNIC MARYI JASNOGÓRSKIEJ MATKI KOŚCIOŁA. Od 1942 r. była najbliższą współpracownicą prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego.

W 1993 r. Adam Michnik i Irena Grudzińska-Gross przeprowadzili wywiad z Czesławem Miłoszem. Oto fragment owego wywiadu:

Irena Grudzińska Gross – „znajduję u Pana stwierdzenie, iż Holocaust nie jest zaprzeczeniem kultury europejskiej. W „Roku myśliwego” pisze Pan, że hitleryzm nie był aż tak wyraźną cezurą/przedziałem – dop. autora/ w kulturze Niemiec”.

Czesław Miłosz – „Mnie się wydaje, że żeby robić takie rzeczy, jak Niemcy robili, trzeba wydać BACHA”.

Zbigniew Herbert po słynnym nazwaniu przez Czesława Miłosza AK-owców bandytami z przyłączeniem Polski do Związku Radzieckiego napisał oto taki wiersz/nigdzie niepublikowany/:

 

„ był hybrydą w której wszystko się telepie

duch i ciało góra z dołem raz marksista raz katolik

chłop i baba a w dodatku pół Rosjanin a pół Polak

Chodakiewicz /Miłosz dop. autora/ pisał także prozą-żal się Boże

O dzieciństwie a to było nawet ładnie

Był jak student który czyta parę książek

Niedokładnie”

 

No cóż, jako noblista powrócił Czesław Miłosz do Krakowa, dano mu honorowe obywatelstwo, luksusowe mieszkanie przy ul. Bogusławskiego w Krakowie i pochowano z honorami w Panteonie Narodowym Na Skałce w Krakowie, z decyzji przeora oo. Paulinów prof. Andrzeja Napiórkowskiego figurującego na liście IPN BU 00744/692 jako tajny współpracownik UB, kandydat na współpracownika, lub inne – dotąd nie zlustrował się.

Lista jest ogólnie dostępna w Internecie.

 

Podhalańczycy w czasie pogrzebu z decyzji Prezydenta Krakowa prof. Jacka Majchrowskiego przedefilowali równym posuwistym krokiem przez całe miasto Drogą Królewską Na Skałkę, czym p. Prezydent przeszedł do hańbiącej Stołeczno-Królewskie Miasto Kraków historii.

 

Nie odważono się ruszyć DZWONU ZYGMUNTA!

 

Tuż po uroczystościach pogrzebowych policja odnotowała włamanie do mieszkania noblisty. Jak się okazało to rodzina walczyła między sobą o pozostawione mienie. W ostatnich latach Czesław Miłosz często występował z poetką Ewą Lipską/Hofman/ podejrzaną również o współpracę z UB niezlustrowaną nr IPN BU 645/1488.

Należałoby jeszcze wspomnieć o różnych wręcz żałosnych wyczynach komunistycznych apologetów twórczości noblisty. Chcą oni wykazać patriotyzm Miłosza.

Po Internecie włóczy się głupawy wierszyk o słoneczku Stalinie przypisywany nobliście. Gdy jednak czyta się ten wiersz w układzie poziomym wiersz zmienia się na patriotyczny.

Twórcy tych głupot usiłują wmówić internautom, jak to Miłosz wyprowadził w pole Stalina, jak wiersz otrzymał nagrodę stalinowską we Lwowie w 1939 roku i oczywiście jedynie wielki mistrz potrafił dokonać takiej przeróbki. Wszystko nie byłoby godne wzmianki, ale z przerażeniem przeczytałem, iż patriotyczna fraza tego kretyństwa stała się przedmiotem nauczania szkolnego.

Następny Literacki Nobel przypadł w 1996 roku naszej rodaczce Wisławie Szymborskiej. Sygnatariuszce haniebnej rezolucji potępiającej „szpiegów amerykańskich” powiązanych z Krakowską Kurią Metropolitalną skazanych w propagandowym procesie księży katolickich na karę śmierci i długoletnie więzienie, honorowej obywatelce Krakowa, obdarzonej przez władze Krakowa luksusowym mieszkaniem.

 

Oto tekst rezolucji:

 

„W ostatnich dniach toczył się w Krakowie proces grupy szpiegów amerykańskich, powiązanych z Krakowską Kurią Metropolitalną. My zebrani w dniu 8 lutego 1953 roku członkowie Krakowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich wyrażamy bezwzględne potępienie dla zdrajców Ojczyzny, którzy wykorzystując swe duchowe stanowiska i wpływy na młodzieży skupionej w KSM, działali wrogo wobec narodu i państwa ludowego, uprawiali za amerykańskie pieniądze szpiegostwo i dywersję. Potępiamy tych dostojników z wyższej hierarchii kościelnej, którzy sprzyjali knowaniu antypolskim i okazywali zdrajcom pomoc oraz niszczyli cenne zabytki kulturalne. Wobec tych faktów zobowiązujemy się w twórczości swojej jeszcze bardziej bojowo i wnikliwiej niż dotychczas podejmować aktualne problemy walki o socjalizm, ostrzej piętnować wrogów narodu dla dobra Polski silnej i sprawiedliwej”. Rezolucję podpisało swoim nazwiskiem 53 członków Krakowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich – dalej w tekście KOZLP.  Wśród sygnatariuszy owej rezolucji znaleźli się min. Wisława Szymborska, jej dwaj mężowie, Sławomir Mrożek i Bruno Miecugow, ojciec Grzegorza Miecugowa.

 

W październiku 2002 r. Jerzy Korzeń – Prezes Zarządu Głównego Towarzystwa Pamięci Narodowej im. Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego wystosował pismo do Prezydenta Miasta Krakowa o odebranie Wisławie Szymborskiej honorowego obywatelstwa M. Krakowa w związku z podpisaną przez nią wyżej cytowaną rezolucją.  Na list ów zareagował Prezes KOZLP Konrad Strzelewicz, który w eseju zatytułowanym „Hańba domowa” z temperamentem literackim opisał całą haniebną historię. Wybuchła awantura literacka,

 Czytelnicy chicagowscy znają ową awanturę doskonale z artykułów w „Kurierze Codziennym” Chicago mojego pióra” Sterowanie wolnością” czy Konrada Strzelewicza „Miłosz kukułcze jajo literatury”

Na wszystkie możliwe strony, we wszystkich serwilistycznych mediach powstała nagonka na Prezesa Konrada Strzelewicza. Uczyniono z niego nawet antysemitę, zagrażającemu polskiej racji stanu. Nawet niejaki Jan Pieszczachowicz na łamach „Polityki” uważał, że Strzelewicza należy ZASTRZELIĆ. Uczyniono to wszystko na modłę bolszewicką typu „ zapluty karzeł reakcji”. Jan Pieszczachowicz jest obecnym redaktorem naczelnym czerwonego periodyku „ Kraków „ z nadania lewicowego prezydenta Krakowa Jacka Majchrowskiego.

Pieszczachowicz zwany „ pieszczochem reżymu” do ostatnich chwil partii działacz PZPR, nie podpisał po raz drugi deklaracji lustracyjnej.  Znane są kontakty Pieszczachowicza z SB, gdy jako naczelny” Studenta” usunął z redakcji Adama Zagajewskiego. / źródło „ Dziennik Polski” 6 marca 2008 r. /.

Tak się złożyło, że ci najbardziej agresywni znajdują się na osławionej liście Wildsteina, a „ Gazeta Wyborcza ” która nazwała listę Wildsteina ubecką listą, w jednym tylko wydaniu sobotnim na dwudziestu podpisanych dziennikarzy piętnastu znajduje się na „Liście Wildsteina ”.

Aby całą sprawę zilustrować medialnie, to na znak protestu przeciwko „Hańbie Domowej” z KOZLP wystąpiło 15 członków, w tym sześciu z listy Wildsteina, oraz profesor U. J. od antyku, który jako komunistyczny Minister Kultury wsławił się pochówkiem na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem 23-letniego kozaka jako Stanisława Ignacego Witkiewicza, wystawiając kozakowi iście kasztelański pogrzeb. Pan profesor Aleksander Krawczuk, bo o nim tu mowa, nie chce zasiadać w tym samym związku z członkami nie komunistami.

Następnym ruchem było walne zebranie KOZLP zwołane niezgodnie ze statutem przez jakąś poetkę nie poetkę , grafomankę p. Annę Kajtochową piszącą wstępy do tomików młodzieży poetyckiej po 300 zł jak leci. W czasie zebrania pojawili się na sali członkowie którzy wystąpili ze Związku, kolportowano jakieś ordynarne teksty, rzekomo autorstwa p. Konrada Strzelewicza, zaproszono prasę, radio i telewizję i wybrano nowego prezesa niejakiego Szczęsnego Wrońskiego, niespełnionego czerwonego aktora, wulgarnego grafomana piszącego obrzydlistwa o genitaliach, jako specjalizację twórczą.

Następnie już nowy prezes p. Szczęsny Wroński rozwiązał bez podania przyczyny znakomicie literacko rokujące koło młodych „Tilia” z podkrakowskich Myślenic poprzyjmował na ich miejsce kilka krakowskich grafomanek, aby nie było konkurencji dla słabizn literackich, zabronił na piśmie powoływania się na KOZLP przy wszelkiego rodzaju związkach ze stowarzyszeniami i innych ankietach. Urządził pan Szczęsny Wroński noc poetów, przedtem ocenzurował almanach poetycki, a na scenę wprowadził rekwizyt w postaci klęcznika i nakazał znakomitej poetce polskiej p. Justynie Trembeckiej ukorzyć się na tym klęczniku, za teksty, które panu prezesowi się nie podobały i które ocenzurował w almanachu. Do prezentacji nie doszło, ani do klęczenia, natomiast doszło do skandalu o którym mowa.

Pierwszym krokiem kompromitującym było nie statutowe Walne Zebranie KOZLP w którym wziął udział niechlujnie odziany, kompletnie pijany prezes Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich Marek Wawrzkiewicz, który w wystąpieniu poruszył jedynie problem składek członkowskich zdaniem Zarządu niewystarczających nawet na pół litra. Po czym opuścił zebranie.

Szczególną rolę w KOZLP odgrywa niejaki Jacek Kajtoch, b. działacz partyjny, b. sekretarz POP PZPR w Polskiej Akademii Nauk znany wspólnie z Jerzym Illgiem również działaczem PZPR, obecnie naczelnym redaktorem wydawnictwa „ Znak ” z krakowskich skandali plagiatu literackiego. Za owe skandale zostali obaj wyrzuceni z Uniwersytetu Jagiellońskiego. To właśnie ten / Jacek Kajtoch /, który na łamach almanachu KOZLP potępił osoby które wystąpiły ze Związku. Na Walnym zebraniu oświadczył, że przyjmuje tych ”wstępniaków” całym sercem.

Ale największy skandal natury formalnej tkwi w tym, iż poprzedni prezes / Konrad Strzelewicz / nie ZOSTAŁ ODWOŁANY i nie było żadnego ABSOLUTORIUM,  ANI USTĘPUJĄCEGO ZARZĄDU, przy sprzeciwie przewodniczącego Komisji Rewizyjnej p.  prof.  Mariana Stępnia.

Następna kompromitacja dotyczyła Szczęsnego Wrońskiego. Otóż w czasie trwania III Bronowickiego Karnawału Literackiego w podkrakowskich Mydlnikach zaproszony pan prezes wygłosił utwór własny przed 150 słuchaczami zatytułowany

„ O czerwonym kutasie”.  Być może tytuł dotyczył autora.  Pan Wroński w swoim wierszu stwierdził, że kutas jest czerwony i najlepiej „ stoi rano”.  Następnie pragnął przeczytać następny utwór własny, „ …że lubi blondynki co się dobrze pieprzą”, ale gwizdy nie zezwoliły mu na dalszą prezentację.   I tak w Krakowie od ponad dwóch lat istnieję dwa Związki Literatów, jeden z nieodwołanym prezesem Konradem Strzelewiczem i drugi z powołanym nie statutowo Szczęsnym Wrońskim.

A nad wszystkim sprawuje „ nadzór” Zarząd Główny Związku Literatów Polskich, budzący wątpliwości co do swojej przeszłości komunistycznej.  W maju 2008 odbył się Zjazd Związku.  Znany działacz komunistyczny dziennikarz „ TrybunyLudu” Leszek Żuliński na pytanie czy był tajnym i świadomym współpracownikiem SB nie odpowiedział, jak i pozostali, ponieważ prowadzący obrady tow. Grzegorz Wiśniewski nie zezwolił odpowiadać na takie pytania i je uchylił.  A więc kim byli ludzie Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich ? Konfidenci ? Aparatczycy ? Wiemy, że komuniści, ponieważ Urząd Miasta Warszawy odmówił im urządzenia spotkania poetyckiego motywując : „ komunistom nie”.

Z kolei  Szczęsny Wroński udzielił wywiadu prasowego, w którym stwierdził min. iż jednym z zagrożeń jest wiązanie działalności artystycznej z uprawianiem polityki, ponieważ Związek może się stać bastionem walki politycznej. Związek się musi odciąć od pewnych poglądów t. j. od ataków na Wisławę Szymborską i protestów przeciwko pochówkowi Czesława Miłosza Na Skałce. Są to oczywiście prymitywne ataki personalne, zrobiła się z tego afera, ponieważ chciano pozbawić nasz Naród tego co w oczach świata stanowi o jego chlubie-oświadczył prezes. Ja tego nie rozumiem – powiedział. Warto więc przypomnieć słowa Henryka Sienkiewicza z przemówienia noblowskiego, uderzenie w noblistę jest więc uderzeniem w cały Naród. , ci ludzie źle pojęli wolność słowa, dlatego takich ludzi należy postawić przed sądem koleżeńskim-zakończył Szczęsny Wroński. O przemówieniu noblowskim Czesława Miłosza w wywiadzie nie wspomniano, jak również o innych wydarzeniach, o których wyżej i o których jeszcze napiszę w tym artykule.

Wisławę Szymborską i innych sygnatariuszy rezolucji którą zacytowałem określam jako katów niewinnych ludzi. Wisława Szymborska i jej dwaj mężowie również sygnatariusze tej zbrodniczej rezolucji nie mieli żadnych środków przymusu.  Podpisali i koniec, bo to było na bazie i po linii. To nie był przymus bezpośredni zastosowany przez bolszewików we Lwowie w 1939 roku w stosunku do Tadeusza Boya Żeleńskiego. . Aby być zbrodniarzem wystarczyło być sędzią stalinowskim jak np. Stefan Michnik brat Adama, czy prokuratorem jak Wolińska. Niedawno w Ameryce wykonano wyrok śmierci w Stanie Kalifornia na zbrodniarzu oczekującego w celi śmierci 20 czy więcej lat. Pani Szymborska nie została osądzona, dostała jeszcze honorowe obywatelstwo miasta, które w swojej historii nie honorowało jeszcze takich ludzi.

Pochodzę ze Lwowa, zabrano mi miasto, ale nie utraciłem honoru. Z wyboru losu jestem krakowianinem, kocham to piękne miasto, ale równocześnie się wstydzę tego, że przyszło mi w nim mieszkać z Wisławą Szymborską i zapewne nie z woli KRÓLOWEJ POLSKI SPOCZYWAJĄCYM W PANTEONIE NARODOWYM CZESŁAWEM MIŁOSZEM.

Poraża mnie jeszcze strach, że istnieją ludzie którzy tego nie rozumieją, ludzie kierujący ludzkimi umysłami jak  Szczęsny Wroński stosujący metody komsomolskie i wygrażający uczciwym ludziom sądem koleżeńskim.

 

Twórczość Wisławy Szymborskiej to przecież oddanie się artystki w służbę zbrodniczemu totalitaryzmowi i jej nadzwyczajna gorliwość w tej służbie. Wystarczy przypomnieć fragmenty jej wierszy:

 

Pod sztandarami rewolucji wzmocnić warty

Wzmocnić warty u wszystkich bram

Oto Partia ludzkości wzrok

Oto Partia siła ludów i sumienie

Nic nie pójdzie z jego życia w zapomnienie

 

Wstępującemu do Partii

 

Pytania brzmią ostro

Ale tak właśnie trzeba

Bo wybrałeś życie komunisty

I przyszłość czeka

Twoich zwycięstw

Jeśli jak kamień w wodzie

Będzie twe czuwanie

Gdy oczy zamiast widzieć

Będą tylko patrzeć

Gdy wrząca miłość

W chłodne zamieni się sprzyjanie

Jeśli stopa przywyknie do drogi najgładszej

Partia. Należeć do niej

Z nią działać z nią marzyć

Z nią w planach nieulękłych

Z nią w trosce bezsennej

Wiesz mi to najpiękniejsze

Co się może zdarzyć

W czasie naszej młodości

Gwiazdy dwuramiennej

 

O Leninie

 

…. że w bój poprowadził krzywdzonych

……nowego człowieczeństwa Adam…. .

 

O śmierci Stalina

 

Jaki ten dzień rozkaz przekazuje nam

Na sztandarach rewolucji profil czwarty?

Pod sztandarem rewolucji wzmacniać warty !

 

Wierszy Wisławy Szymborskiej o partii, Leninie, Stalinie, profilach np. czwartym, komunizmie etc. jest ogrom. Podobno Wisława Szymborska usiłowała w księgarniach te wiersze usuwać.  Są w Internecie.  Można pisać i pisać, Tylko po co?

Zachwycała się ona komunizmem tak jak się nadal zachwyca . Pochwalała wszystkie zbrodnie tego systemu, nie tylko wierszem ale i podpisem. Ja nie chcę czcić takiej noblistki. Do gara z tym Noblem. Ja mogę wreszcie czcić w moim wolnym kraju kogo mi się podoba i mogę pisać co mi się podoba nie systemem nakazowym, ale sercem i rozumem. Niech na mojej drodze emocjonalnej, patriotycznej i pisarskiej nie stają nakazowi Michnicy, Ziejkowie TW, Napiórkowscy, Wrońscy, czy Wawrzkiewicze.

I niech mi nikt nie zabrania nazywać po imieniu ubowców, lub innych łajdaków w rozumieniu rzekomej pseudodemokracji i pseudowolności słowa.

Kto w Rzeczypospolitej sprawuje władzę ? Temat to poważny, będzie przedmiotem moich następnych rozważań. W zakończeniu przedstawię Państwu wybrane przeze mnie nazwiska z t. zw. Listy Wildsteina. Nie są to nazwiska przypadkowo wybrane. Myślę, iż powinny się te osoby poddać lustracji, aby atmosfera w Krakowie była taka jakiej sobie wszyscy życzymy.

 

CZERWONYM SYBIREM POWIAŁO ZNAD ZARZĄDU GŁÓWNEGO ZWIĄZKU LITERATÓW POLSKICH

 

A oto wiedza o niektórych z tych osób odpowiedzialnych za mord intelektualny po 1989 roku, rządzących dzisiaj polską kulturą:

 

— prezes Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich Marek Wawrzkiewicz, komunista – żelbet, pseudonim, kryptonim „MW”. Korespondent peerelowskiej „Trybuny Ludu” w Moskwie. Podstawa pozyskania – dobrowolność i odpowiedzialność obywatelska. Teczka pozyskana z Wydziału III 1 Stołecznego Wydziału Spraw Wewnętrznych. Attache’ kulturalny Ambasady Polskiej w Moskwie. Inicjator i współtwórca wraz z komunistką Anną Kajtochową i Aleksandrem Krawczukiem komunistycznym ministrem kultury rozbicia krakowskiego nie komunistycznego ZLP. Donosił na kolegów.

 

— v-ce prezes Zarządu Głównego ZLP Jacek Kajtoch, TW, komunista ideowy-żelbet, pseudonim kryptonim „Jacek” „Dywersja”, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, wieloletni sekretarz POP PZPR w Polskiej Akademii Nauk. Osobisty przyjaciel agentów SB na UJ – rektora Franciszka Ziejki, prof. Tadeusza Hanauska, prof. Olgierda Terleckiego, prof. Kazimierza Buchały. Wywodzi się ze śląskiej zgermanizowanej rodziny – imię i nazwisko rodowe Jacenty KAŃTOCH. Sam opowiada z dumą o swojej rodzinie, że nigdy nie służyli w wojsku polskim, lecz wyłącznie w wehrmachcie. Plagiator, usunięty z UJ za plagiaty prac naukowych. Zatrudniony był w „Życiu Literackim” / red. nacz. SB-ek Władysław Machejek/ , usunięty również za plagiaty, dot. twórczości Józefa Ignacego Kraszewskiego. V-ce prezes samozwańczego komunistycznego krakowskiego ZLP. Za rozbicie krakowskiego nie komunistycznego ZLP obdarzony nagrodą w formie wycieczki do Chin Ludowych. Wraz z dyrektorem Wydziału Kultury Urzędu Miasta Krakowa Stanisławem Dziedzicem, dyrektorem Śródmiejskiego Ośrodka Kultury w Krakowie Januszem Paluchem, nie zlustrowanych, figurujących na liście Wildsteina, podejrzanych o współpracę z SB zaprasza warszawskich literackich TW z ZG ZLP na liczne imprezy kulturalne do Krakowa. Cenzor almanachów poetyckich w ZLP. Donosił na kolegów.

 

— Maciej Naglicki komunista ideowy, wieloletni członek PZPR, przedstawiający się jako pedagog, obecnie kierownik „Domu Kultury Mydlniki”. Ściśle współpracujący z esbekami Stanisławem i Jerzym Franczakiem w krakowskim „Dworku Białoprądnickim”. Dwukrotnie skopromitowany publicznie za grafomańskie teksty, „wychowawca” młodzieży akademickiej wraz z niejaką Justyną Trembecką, również współpracującą z esbekami z „Dworku Białoprądnickiego” i przez nich zniewoloną, używaną do różnych m. in. prowokacyjnych celów, budzących odrazę.

 

Naglicki, to właśnie ten malwersant Krakowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, przywłaszczający sobie jako dyrektor administracyjny składki członkowskie, oraz pożytki i opłaty medialne płynące z dzierżawy przez Krakowski Oddział Związku Literatów Polskich restauracji w słynnym „Domu Literatów” przy ul. Krupniczej 22, alkoholik / informacja prezesa Konrada Strzelewicza /. Na „salony” dostał się dzięki protekcji dziadka aktora Tadeusza Wesołowskiego. Protegowany esbeków Franczaków. Przez prezesa KOZLP Konrada Strzelawicza polubownie przeniesiony do katowickiego oddziału ZLP.

 

— Stanisław Franczak, ideowy komunista-żelbet, członek Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, członek Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie, kierownik Wydziału Kultury Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie, podejrzany o współpracę z SB, nie zlustrowany, figurujący na liście Wildsteina. Prezes Stowarzyszenia Artystyczno – Literackiego / STAL/ z siedzibą w rakowskim „Dwrku Biaaloprądnickimi cenzurujący grafomańskie almanachy literackie wyłącznie „poprawne politycznie”. Wychowujący po bolszewicku młodzież, wspólnie i w porozumieniu z bolszewickimi grafomanami i ostatnim cenzorem krakowskim w PRL Waldemarem Kanią. Dekorujący wysokimi odznaczeniami państwowymi osoby piszące łajno literackie.

 

Beneficjent millerowskiej pożyczki moskiewskiej. Współpracownik Andrzeja Krzysztofa Torbusa kapitana SB w Krakowie uważającego się za poetę, kierującego tym ośrodkiem wraz z Januszem Paluchem podejrzanym o współpracę z SB dyrektorem Śródmiejskiego Ośrodka Kultury w Krakowie, pod protektoratem Stanisława Dziedzica dyrektora Wydziału Kultury Urzędu Miasta Krakowa również z listy Wildsteina, podejrzanego o współpracę z SB. Torbus z żoną Ewą notoryczni alkoholicy, nie widziani na trzeźwo, decydują o programach literackich w Krakowie, kto, gdzie, za ile, dlaczego i po co, według własnych pijanych ocen. Ostatnio dołączył do nich z ocenami samozwańczy prezes krakowskiego oddziału ZLP Szczęsny Wroński, już po wygłoszeniu swego ‘popisowego” tekstu „O czerwonym kutasie najlepiej stojącym rano”,

 

Z almanachu redagowanego przez „pedagoga” Macieja Naglickiego kierownika „Domu Kultury Mydlniki” w Krakowie: Stanisław Franczak to również współpracownik Jana Trzepiela, b. sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie, dyrektora „Zarządu i Likwiwdacji Mienia Wojskowego”, którym kierowanie dawało środki byłym funkcjunariuszom SB i wysokim urzędnikom partyjnym po 1989 roku. Franczak „wsławił” się zażyłością z Adamem Zielińskim, bezwzględnym esbekiem, b. dyrektorem krakowskiej rozgłośni Polskiego Radia, który urzędował z pistoletem w ręku. Poprzez przyjaźń z esbekiem Olgierdem Terleckim, konfidentem Radia „Wolna Europa” miał wpływ na audycje Barbary Nawratowicz, również konfidentki Radia „Wolna Europa” ogólnie znanej radiowej „wtyczki”, zamieszkałej obecnie w Australii. Przed kilku laty w czasie publicznego spotkania Barbary Nawratowicz w krakowskiej kawiarni „Moliere’ przy ul Szewskiej Stanisław Franczak był gościem honorowym.

 

Znam wielu uzdolnionych, nierzadko i wybitnie młodych literatów, którzy nie mogą zaistnieć, nawet w almanachach  Naglickiego, czy Franczaka. Oczywiście nie mają najmniejszych szans na debiut estradowy np. w krakowskim Śródmiejskim Ośrodku Kultury, czy w „Domu Kultury Mydlniki”. Nikt się takimi młodymi nie zajmuje. Przykład znaczący:

W podkrakowskich Myślenicach zawiązano koło literackie młodych „Tilia”. Byłem zaproszonym gościem na dwóch wieczorkach poetyckich. Dziewczęta i chłopcy zaprezentowali w pełni dojrzała literacko wiersze nierzadko patriotyczne, a często miłosne. Nie była to powszechnie prezentowana marna konstatacja, tak niewyraźna w treści, a już zupełnie niesłyszalna w odbiorze. Ci młodzi myśleniczanie zachwycili właśnie znakomita dykcją i interpretacją utworów.Jakby ze szkoły aktorskiej. Finał: wyrzuceni z Krakowskiego Okręgowego Związku Literatów Polskich przez prezesa Szczęsnego Wrońskiego. Kto i co w zamian? SEPLENIONA GRAFOMANIA. Ci młodzi z Myślenic nie dostąpili zaszczytu występu estradowego! Ba, nie przedłożyli tomików do „krytyki literackiej” p. Annie Kajtochowej, żonie „Dywersanta” Jacka Kajtocha, po trzy stówy od łebka jak leci.

 

W Zarządzie Głównym Związku Literatów Polskich zasiadają wyłącznie Tajni Współpracownicy Służby Bezpieczeństwa, a to,poza już wspomnianymi:

 

Grzegorz Wiśniewski v-ce prezes, TW Służb Wojskowych

 

Aleksander Nawrocki v-ce prezes, TW Ministerstwo Spraw Wewnętrznych

 

Andrzej Zaniewski v-ce prezes, TW pseudonim kryptonim Witold Orłowski

 

Wacław Sadkowski v-ce prezes, TW pseudonim kryptonim Olcha

 

Krzysztof Gąsiorowski v-ce prezes, TW pseudonim kryptonim KG

 

Leszek Żuliński v-ce prezes, TW pseudonim kryptonim Jan Literat

 

Nadszedł już czas na zmiany! Młodzi, zdolni na start!

 

Żródło:

 

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/obecne-wladze-zwiazku-literatow-polskich-w-aktach-ipn/lm0vw (link is external)

 

LISTA WILDSTEINA

 

Bronisław Wildstein dziennikarz Rzeczpospolitej skopiował spis nazwisk objętych indeksem katalogowym archiwalnych zasobów Instytutu Pamięci Narodowej. Został za to zwolniony z pracy. Spis ów nazwano Listą Wildsteina.

Przy każdym nazwisku i imieniu na liście istnieje znak IPN BU z numerem ewidencyjnym IPN. Lista została przez Bronisława Wildsteina skopiowana z archiwów IPN w listopadzie 2004 r. W całości została upubliczniona w Internecie, jej publikowanie jest dozwolone min. przez dziennikarzy. Według informacji na liście znajdują się tajni współpracownicy Urzędu Bezpieczeństwa, kandydaci na tajnych współpracowników, agenci, oraz osoby inwigilowane przez aparat bezpieki. Na drodze postępowania sądowego można uzyskać status osoby pokrzywdzonej.

Oczywiście może jeszcze nastąpić zbieżność nazwisk. Gazeta Wyborcza w artykule Wojciecha Czuchnowskiego „Ubecka lista krąży po Polsce”, Listę Wildsteina” nazwała listą ubowską.

Jak dotąd nie powstała jeszcze żadna ustawa lustracyjna, a niektóre osoby ujawnione jako agenci SB nie przejmują się tym zupełnie jak np. dziennikarze Włodzimierz Zapart szef działu informacji w „Gazecie Krakowskiej”, czy Robert Żak z TVP?  Nikogo to nie interesuje, bronią ich przełożeni. Panowie ci zresztą, jest takich wielu, w dalszym ciągu wykonują zawód zaufania publicznego. To samo dotyczy ujawnionych agentów SB przez Gazetę Polską pracowników naukowych Uniwersytetu Jagiellońskiego, nierzadko z tytułami profesorskimi.

 

OWI AGENCI MOGĄ BYĆ NADAL STEROWANI Z ZEWNĄTRZ PRZEZ SWOICH MOCODAWCÓW STWIERDZA „Gazeta Polska”, co jest o tyle przerażające co prawdziwe. POLSKA UBECJĄ STOI!.

 

Rzeczona przeze mnie „Gazeta Polska” opublikowała listę 21 agentów bezpieki w U. J. z podaniem ich pseudonimów. Sprawdziłem w Internecie, nie ma takich nazwisk na Liście Wildsteina. A więc lista owa wierzchołkiem góry lodowej jest.

 

Wśród nazwisk znalezionych przeze mnie znajdują się również bandyci , jak np. Jan Kuduk nr ew. IPN BU 00612/4608 b. dyrektor Wydz. Kultury, który polecił zamordować na krakowskich plantach Ryszarda Krzyżanowskiego wielkiego polskiego aktora znanego opozycjonisty i Piotra Skrzyneckiego o takich samych poglądach.  Piotr Skrzynecki zdołał uciec, natomiast bandyci odbili Ryszardowi Krzyżanowskiemu nerki. Odnalazła go żona w kałuży krwi. Przewieziony do szpitala został operowany przez wezwanego prof. Jana Krakowskiego urologa, dziwnym trafem też agenta SB. Operacja została źle wykonana i życie Krzyżanowskiemu uratowali dopiero lekarze w Chicago.

 

A oto nazwiska z Listy Wildsteina

 

Osoby które opuściły KOZLP

 

Franczak Stanisław

Gawlik Jan Paweł

Zieliński Adam

Kania Waldemar

Franczak Jerzy

 

Członkowie KOZLP

 

Grabowski Andrzej

Jaworski Witold

Jarosz Andrzej

Kaszyński Stanisław

Kleczkowska Krystyna

Lipiński Krzysztof

Fiut Stanisław

Lipska/Hofman/ Ewa

Piekarski Władysław

Masłyk Jan

 

Stowarzyszenie Pisarzy Polskich

 

Baran Józef – poeta, dziennikarz-wiersze w programie nauczania Ministerstwa Oświaty i Nauki

Nowak Andrzej

Prokop Jan

Skoczylas Anna

Chrzanowski Tadeusz

Grzybowski Stanisław

Grzybowski Zbigniew Stanisław

Jaworski Stanisław

Turowicz Jerzy

Zakrzewska Wanda

Łagowski Bronisław

 

Osoby duchowne

 

Jaworski Marian – metropolita lwowski

Płoski Tadeusz – biskup polowy Wojska Polskiego

Kalwarczyk Grzegorz prałat Sanktuarium Opatrzności Bożej

Napiórkowski Andrzej – przeor oo. Paulinów Na Skałc

 

 

 

Rektorzy Uniwersytetu Jagiellońskiego

 

Ziejka Franciszek

 

Osoby różne:

 

Jasiński Krzysztof dyrektor- Teatru Stu w Krakowie

Kaczor Kazimierz-aktor b. prezes ZASP

Krzemiński Władysław-dyrektor Teatru Starego w Krakowie

Wójcicki Jacek – aktor

Kozłowski Krzysztof – red. Tygodnika Powszechnego b. minister

Walter Świerczewski – oficer NKWD

Andrzejewski Jerzy-pisarz

Kulczyk Jan – biznesman

Węgrzyn Konstanty – antykwariusz, b. działacz partyjny, aferzysta

Adamkiewicz Zygmunt – poeta

Dulian Renata – poetka

Małecka Irena – poetka

Piotrowski Jacek – poeta

Rudnicki Piotr – poeta

Paluch Janusz – dyrektor Ośrodka Kultury w Krakowie

Dziedzic Stanisław -dyrektor Wydziału Kultury Kraków

Sokołowski Ryszard – poeta

Szwarc Stanisław – poeta

Kwiatkowska Halina – aktorka, żona Tadeusza literata

Łomnicki Tadeusz – aktor

Michałowska Danuta – aktorka

Kowalczyk August – aktor

Aleksandrowicz Jerzy – prof. med. syn Juliana

Kałużyński Zygmunt – krytyk

Oleksy Józef-działacz SLD b. premier, b. marszałek Sejmu

Kwiatkowski Tadeusz – literat, mąż aktorki Haliny Kwiatkowskiej

 

Dziennikarze „Gazety Wyborczej”

 

Siedlecka Ewa

Kołakowska Anna

Pawlicki Jacek

Lewandowska Irena

Jagielski Wojciech

Mikołajewski Jerzy

Malinowski Dariusz

Czerwiński Adam

Zawadzki Mariusz

Stec Andrzej

Nowakowski Maciej

Muszyński Zbigniew

Gadomski Witold

Nowakowska Agata

Kubicki Grzegorz

 

Dziennikarze „Dziennika Polskiego” Kraków

 

Kowalski Antoni – vce prezes

Osiecki Jan

Cybulski Władysław

 

Osoby różne

 

Dziedzic Irena / TW Marlena – dziennikarka telewizyjna i radiowa /

Jaworski Stanisław – prof. U. J.

Kuduk Jan – b. dyrektor Wydz. Kultury

Brzeziński Bogdan – poeta

Iwaszkiewicz Jarosław – literat b. prezes Związku Literatów Polskich

Markiewicz Henryk – prof. U. J.

Skarżyński Jerzy prof. art. plastyk

Falandysz Lech-szef kancelarii Lecha Wałęsy

Niezabitowska Małgorzata – dziennikarka

Tymiński Stanisław – kandydat na prezydenta

Bochniarz Henryka – kandydatka na prezydenta

Błoński Jan prof. U. J.

Mroziewicz Krzysztof dziennikarz

Toeplitz Krzysztof Teodor-dziennikarz

Bruzda Tadeusz – dyrektor

Zanussi Krzysztof – reżyser

Gugała Andrzej – sekretarz partii

Turowicz Jerzy red. nacz. ”Tygodnika Powszechnego”

Moczulski Leszek KPN

Małcużyński Witold – pianista

Prawin Jakub płk NKWD współpracownik Czesława Miłosza w redakcji „Nowe Widnokręgi” we Lwowie w 1940 r.

Komornicki Krzysztof – aferzysta FOZZ

Cybulski Zbigniew – aktor

Kobuszewski Jan – aktor

Czechowicz Mieczysław – aktor

Drozda Tadeusz – aktor

Adamski Jan – aktor

Wilhelmi Roman – aktor

Fronczewski Piotr – aktor

Nowak Tadeusz – poeta

Krynicki Ryszard – poeta

Kapuściński Ryszard – pisarz

Kaczmarski Jacek – bard „Solidarności”

Jan Pietrzak – satyryk

Brzezińska Barbara – piosenkarka

Nowak Wiesław – art. malarz

Sztaudyngier Jan – poeta

Konieczny Zygmunt – kompozytor

Dobrowolski Władysław – poeta

Kijowski Andrzej – pisarz

Błachut Władysław – poeta

Bober Jerzy – dziennikarz

Wiktor Jan – pisarz

Bem Ewa – piosenkarka

Krakowski Jan prof. med.

Matuszkiewicz Jerzy / Duduś / – kompozytor

Kowalik Stanisław – pisarz

Trzaskowski Andrzej – kompozytor

Janik Krzysztof – SLD

Kostecki Marian działacz społ. Dom Kultury Podgórze Krąków

Węgrzyn Jan – kierownik instytucji

Siemion Wojciech – aktor

 

Ustawy lustracyjnej w dalszym ciągu nie ma. Ubowcy żyją sobie wcale dobrze. Stwarza się nową formę okupacji Polski. Obce Narodowi siły wewnętrzne dążą, aby stracił on źródło swojej spoistości i przestał być wrażliwy na własną tożsamość, ukształtowaną przez wiekowe dziedzictwo kulturowe. Te same siły czynią przygotowania do zawładnięcia Kościołem od wewnątrz.

 

KTO DOPUŚCIŁ SIĘ SKANDALU W UMIESZCZENIU NA LIŚCIE WYBORCZEJ NA PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ STANISŁAWA TYMIŃSKIEGO I HENRYKI BOCHNIARZ, OSÓB Z LISTY WILDSTEINA, A WIĘC DOMNIEMANYCH AGENTÓW UB ?

 

Kto rządzi Polską i jakie siły są Narodowi obce przekonaliśmy się 21 października 2007 !

 

A dzisiaj?

 

Telewizja TVP Info – Jacek Kurski – powołują post komunistkę Małgorzatę Ogórek kandydatkę post komuny SLD na prezydenta RP- na główną prezenterkę TVP Info.

 

Ta hańba panie Kurski !!!

 

Opracowanie Aleksander Szumański

 

Źródło:

 

https://wiadomosci.onet.pl/kraj/obecne-wladze-zwiazku-literatow-polskich-w-aktach-ipn/lm0vw