Uchodźcy klimatyczni – materiały programowe

W 2021 roku Światowy Dzień Uchodźcy przypada na 20 czerwca. Obecny zalew Europy przez uchodźców, to poważny problem. Istniejące w Europie przepisy azylowe zostały stworzone głównie dla uchodźców politycznych, którzy walczyli o prawa człowieka, nie dla każdego komu źle się żyje w rodzimym kraju.

W 2021 roku Światowy Dzień Uchodźcy przypada na 20 czerwca. Obecny zalew Europy przez uchodźców, to poważny problem. Istniejące w Europie przepisy azylowe zostały stworzone głównie dla uchodźców politycznych, którzy walczyli o prawa człowieka, nie dla każdego komu źle się żyje w rodzimym kraju.

Obecnie z tych przepisów korzystają głównie uchodźcy ekonomiczni, którzy wybierają emigrację zarobkową zamiast walkę o reformy ekonomiczne oraz uchodźcy z terenów konfliktów zbrojnych, którzy często nie są tylko ofiarami tych konfliktów, ale także ich sprawcami, tyle że tymi, którym się nie powiodło. Ostatnio, do tych grup, dołączyli tzw. uchodźcy klimatyczni, którzy próbują wmówić światu, że powodem ich emigracji są zmiany klimatyczne wywołane przez człowieka. Przez człowieka, rozumianego jako człowieka nowożytnego, co niekoniecznie musi być prawdą.

Niewątpliwie Europa powinna udzielać pomocy innym rejonom świata, głównie dlatego, że może sobie na to pozwolić, z uwagi na nadprodukcję wielu dóbr. Pomoc ta jednak, nie może polegać na przyjmowaniu wszelkich uchodźców, bo to doprowadzi do upadku ekonomicznego i kulturowego Europy i nikt nikomu już potem nie pomoże.

Przeważnie ci tzw. uchodźcy klimatyczni, to nie są ofiary nowożytnych zmian klimatycznych, tylko potomkowie tych miejscowych, którzy sami zniszczyli własne środowisko przyrodnicze i często nadal je niszczą, bo nie chcą zmienić swoich tysiącletnich przyzwyczajeń. 

Mieszkańcy Sahary i Sahelu sami zniszczyli swoje środowisko już kilka tysięcy lat temu. Sahara była kiedyś zielona, ale gospodarka żarowa pozbawiła ją roślinności. Pustynia się rozszerza nie z powodu zmian klimatycznych, ale dlatego, że miejscowi nadal prowadzą gospodarkę żarową, tam gdzie jest jeszcze coś do spalenia i nie zamierzają tego zmienić, a na widok ognia dostają jakiejś atawistycznej ekscytacji. Dodatkowym problemem jest to, że teren ten opanowany został przez islamskich nierobów i dlatego są marne szanse na jakiekolwiek istotne zmiany.

Irracjonalne przywiązanie do tradycji powoduje, że mimo, że teren ten ma nieograniczone zasoby energii słonecznej i energii wiatrowej oraz duże zasoby ropy i gazu, to miejscowi, w wielu rejonach, wolą gotować posiłki tradycyjnie na węglu drzewnym. Z tego powodu zamienią każde dostępne drewno na węgiel drzewny i zamiast zwiększać lesistość, tak jak robią to Europejczycy, to ją systematycznie zmniejszają.

Mocno rozwinięte tam pasterstwo, w zasadzie nie służy wyżywieniu człowieka, tak jak to jest w Europie. Krowy stanowią tam formę pieniądza, a ich posiadanie wiąże się z rangą społeczną. Zabicie takiego zwierzęcia jest uważane za szaleństwo porównywalne z paleniem banknotów w państwach rozwiniętych. Tyle, że jest to „pieniądz”, który żre trawę, a trawa rośnie najszybciej na terenach wypalonej roślinności. Jeśli tego „pieniądza” zaczyna być więcej, to potrzeba więcej terenów porośniętych trawą i ofiarą padają tereny leśne. W ten sposób koło się zamyka.

Podobnie jest z terenami Bliskiego Wschodu, Azji Środkowej i Półwyspu Dekańskiego. Wszędzie tam środowisko naturalne zostało zniszczone, przez miejscowych, dawno temu i co ważne przed tzw. okresem kolonialnym i jest niszczone nadal.

W wielu rejonach świata z deficytem wody, miejscowi, zamiast uprawiać zboża i inne produkty żywnościowe, z uporem maniaka, uprawiają bawełnę i wyczerpują resztki zasobów wody. 

Europa może pomagać, ale tylko na miejscu. Miejscowi muszą jednak zdobyć się na zmiany mentalnościowe i przyjąć model gospodarki zrównoważonej, który sprawdza się w Europie i innych rejonach świata, gdzie gospodarują Europejczycy.