Twarze

Patrzę na nich i próbuję sobie ich wyobrazić jako niemowlaki. Przecież kiedyś byli nimi. Ktoś pochylał się nad nimi, do kogoś wyciągali rączki żeby przytulić się, śmiali się gdy do pokoju wchodził tata lub mama, dla kogoś byli najważniejsi. Trudno idzie to wyobrażanie. Na ich twarzach nie ma cienia radości, ufności, ciekawości wszystkiego co dookoła. Gdzie one się podziały? Co takiego się stało, że z ich twarzy starte zostały wszelkie ślady pozytywnych emocji, a wpiły się w nie negatywne. Kto ich tak skrzywdził?

Idę przez ulicę i uśmiecham się bez powodu. Rozumiem tą smutną staruszkę. Świat ją opuścił. Żeby przeżyć musi prosić obcych ludzi o łaskę, o miłosierdzie. Ale inni. Dlaczego mężczyzna, który może zdobyć świat jest smutny i obojętny, dlaczego w twarz kobiety wgryzła się złość? Skoro można mieć smutek na twarzy bez powodu, próbuję nosić na twarzy radość bez powodu. Nie chcę, żeby za ileś tam lat zmarszczki na mojej twarzy tworzyły wzór smutku.

Przytulam córkę, która codziennie wita mnie uśmiechem od ucha do ucha. Zrobię wszystko, żeby jej twarzy nie rzeźbił, smutek, żal, gorycz, złość, obojętność – pięć grzechów głównych naszej ulicy.