TU-154M i modlitwa o UNITRA ZK-140T

Po ostatnich rewelacjach RMF-u w sprawie najnowszych odczytów nagrań z kokpitu Tu-154M przypomniało mi się, że blisko rok temu napisałem króciutką impresję na temat „kultowego” magnetofonu ZK-140T, produkowanego na licencji Grundiga w epoce Edwarda Gierka. I postanowiłem ten felietonik mimochodem przypomnieć.

xxx

W czasach, kiedy człowiek ląduje na księżycu, a rakiety dalekiego zasięgu z dokładnościa do kilku centymetrów potrafią zniszczyć każdy cel, w czasach, kiedy rozmowę przy kawiarnianym stoliku można podsłuchać przez szybę, w czasach, kiedy Litwinience można podać radioaktywny Polon, a MI6, dłubie sobie tylko w nosie, w czasach, kiedy w Iranie, jeśli tylko przyjdzie taka potrzeba, Mosad wysadzi w powietrze każdego szefa irańskiego programu atomowego, w czasach, kiedy z dna morskiego można pozbierać tysiące resztków rozbitego samolotu i w czasach, kiedy zero-jedynkowa cywilizacja może nas podglądać wszędzie i zawsze, a więc w tych czasach odczytanie czarnej skrzynki “smoleńskiego” TU-154M trwa latami, bo, jak rozumiem, jakość nagrania z kokpitu Tupolewa, pozostawia wiele do życzenia, proszę Cię Panie o reaktywacje zwykłego magnetofonu UNITRA ZK-140T

Nagrywałem na nim wszystko i Dark Side of the Moon, i Franka Zappę, i Boba Dylana, i.. ciocię Ewelinę na imieninach…, i wszystko było dokładnie słychać. UNITRA ZK-140T, na licencji Grundiga, to był sprzet, który dzisiaj trzeba zamontować, jako czarne skrzynki, na wszystkich statkach powietrznych MAK-u, NATO, w Argentynie, w Nepalu i na Antarktydzie, i w Zjednoczonym Królestwie. I żeby Tatiana Anodina nie miała problemu z odczytaniem głosu Generała Andrzeja Eugeniusza Błasika.