TRYPTYK TATRZAŃSKI

i co popatrzę to widzę śpi odwiecznym snem…

I

i co popatrzę to widzę – śpi odwiecznym snem

z głową odrzuconą na kamiennej grani

z dłońmi splecionymi na szerokiej piersi

ciekawość i natręctwo nasze mając za nic

ludzkie mrowie się tłoczy u stóp katafalku

na którym śpi spokojnie w ciemnej nawie gór

wyniesiony wysoko ponad Zakopane

okrywa chłodne czoło białą grzywą chmur

przeżegnany na czole ufnym znakiem krzyża

czeka chwili gdy dudniąc w głuchym huku skał

wyniesiony na barkach granitowych ramion

będzie groźnym memento w czasie sądu grzmiał

II

a gdy mnie groźny krajobraz otoczy

w mrocznym milczeniu roztańczonych skał

wiem – że Ty! będziesz w długim płaszczu chmury

troskliwie nad turniami u mych ścieżek stał

będziesz ramiona szerokie rozkładał

stopami wsparty o Giewontu grań

a przy płaczących w śmiertelnej potrzebie

jak mocne drzewo za plecami stań

powstrzymaj dłonią chybotliwy kamień

zdradliwym grzbietem ułożony w próg

kuszącą przepaść pod skrzydłami ramion

nie czyń ostatnią z ich życiowych dróg

i niech się uczą pod niebieskim krzyżem

surowej prawdy ukochanych gór

–        by nie ginęli jak kalekie ptaki

którym odarto krwawe skrzydła z piór…

III

oto widzę jak schodzisz skalnymi progami

jeszcze zbocze się krwawi po zachodniej stronie

a ciemność pełznie lasem z głębokiej doliny

jakby niebu na oczy ktoś nałożył dłonie

i mrok wycisza lasu gasnącą muzykę

strumień tylko w tej ciszy modli się żarliwie

widzę Panie jak schodzisz w ciemnym płaszczu nocy

i dotykasz tym cieniem głęboko i tkliwie

i oczy nam zamykasz palcami modlitwy

gdy w ustach obracamy gładki kamyk słowa

widzą Panie! jak schodzisz skalnymi progami

by snu naszego w ciszy pośród gór pilnować…