Tragifarsa pt. „Ustawa mengelizacyjna”

Autor: Ewa Kopacz, Reżyseria: Donald Tusk, Scenografia: Krzysztof Kwiatkowski i Paweł Olszewski, Produkcja: NFZ. W roli głównej: Bartosz Arłukowicz, Miejsce akcji: III RP, Czas akcji: Późny PRL.

Fabuła sztuki, oparta na faktach autentycznych, nie jest żadnym novum. Za to losy głównego bohatera mogą zaskakiwać – tym bardziej, że autorzy postanowili przebić pomysłami nie tylko Adama Hanuszkiewicza z jego teatralną adaptacją "Balladyny", ale i innych znanych reżyserów, zamieniających w swych sztukach miejscami scenę z widownią i rozbudowujących interakcję aktorów z widzami … W tej sztuce, "choćby się waliło paliło", główny bohater do końca ma dobry humor. Całej widowni zaś, czyli pacjentom, autorka i reżyser przydzielili rolę bezwolnego stada baranów, zgodnie beczącego na każdy kolejny odgłos dzwonka, zwisającego Przewodnikowi Stada, który dzwoni zawsze wtedy, gdy Pierwszy Baran Trzeciej RP potrząsa potakująco głową. Im bliżej strzyżenia, tym częściej dzwonek dzwoni a oni głośniej beczą i idą ufnie za Pierwszym Baranem do pawilonu z napisem "Żeźnia" – wierząc do końca, że jest absolutnie niemożliwe aby żeźnia była rzeźnią. Nawet stojący obok drogi, tuż przy bramie z napisem "Beczenie czyni wolnym", okazały fastfood, polecający tanie, świeże i smaczne kebaby, nie wywołuje żadnej refleksji.

I tu mamy kolejną niespodziankę, kolejny nowatorski pomysł TWórców sztuki teatralnej: komendantem rzeźni okazał się reżyser, naczelnym weterynarzem autorka sztuki a marketingiem i sprzedażą w fastfoodzie zajmują się dzielni scenografowie. Zaś, o porządek w obrębie całego obejścia – znaczy się na całej scenie i widowni – dba jakiś Cieć ze WSI …

W tym momencie gaśnie światło i rozpoczyna się sztuka. Chór z widowni mówi:

"Ciemno wszędzie, głucho wszędzie,
Co to będzie, co to będzie?"

Link do zdjęcia wprowadzającego:

tinyurl.com/7jmbkj2