The Raid

Orgia estetycznej przemocy.

To nie jest film, który się recenzuje. To film, który się ogląda. Jeśli kogoś nie odrzuca perspektywa niemal dwóch godzin rąbanki, będzie zadowolony.

               Akcja fabularna jest uproszczona do minimum, mamy tych dobrych – komandosów i tych złych – bandziorów. Jednostka specjalna wkracza właśnie na teren przestępców z zamiarem likwidacji szefa gangu. Ten teren to 30-piętrowy wieżowiec pełen narkomanów i zwyrodnialców. Rozpętuje się istna wojna.

               Najpierw w ruchy idą karabiny i pistolety, ale ciekawiej robi się dopiero wtedy, gdy amunicja się kończy. Pozostają własne kończyny, umiejętności walki wręcz oraz wszystko, co jest pod ręką. To indonezyjski styl walki Pencan Silat, kombinacja wielu stylów walk. Sceny są zainscenizowane dynamicznie (żadne slow motion) i pomysłowo, ujęcia są długie. W ruch idą nogi, ręce, noże, maczety, krzesła i nogi od stołów, walą się drzwi i ściany. Ten balet przemocy zachwyca świetną choreografią i wyczuciem przestrzeni. Dawno czegoś takiego nie widzieliśmy. Jest to przy tym ultra-naturalistyczne.

               Owszem, są tutaj wpływy starych kopanych filmów w stylu ‘Iron Angels’ czy produkcji Johna Woo, a także tajskiego ‘Ong-bak’. Sama zaś sytuacja może się odlegle kojarzyć z ‘Atakiem na posterunek 13’ czy ‘Die Hard’. Ale wszystko jest tu na tyle świeże, że właściwie zyskuje osobne miejsce.

               Próby zasygnalizowania fabularnej głębi (wątek braterski) to tylko atrapy, szczątki scenariusza. W tym filmie liczy się tylko widowisko, czysta akcja. Nie ma właściwie zindywidualizowanego bohatera, oprócz komandosa Ramy, któremu kibicujemy. Ale scenarzyści nie zawracają tym głowy, żadnej psychologii postaci tu nie znajdziemy. Ani krzty też moralizowania.

               ‘Silat jest agresywny, brudny, brzydki i spektakularnie piękny’ – mówi reżyser. I doskonale to pokazuje.