Tato, boję się ciemności

Meandrując wraz z nocną wyobraźnią

–  Tato, boję się ciemności.

–  Dlaczego?

–  Nie wiem…

–  Boisz się i nie wiesz dlaczego?

– No, tak jakby..

– To przestań się bać.

– Wiedziałem, że to powiesz. Próbowałem i nie działa.

– No dobrze. Skup się. Jest ciemno i co?

– Ciemno i od razu się boję się.

– Czego?

– No bo.. No bo sobie wyobrażam takie strachy kudłate, potwory przeróżne i złośliwe zombirobale. Do tego atakujące wampiry i nieustępliwe mrówy. I jeszcze mechanicznego smoka.

– To sobie nie wyobrażaj i nigdy nie karm ich swoim lękiem. One się nim żywią!

– Tak? Tato, ale jak to?

– Sam je wyhodowałeś. Zrób tak. Gdy jest ciemno wyobraź sobie, że ich po prostu nie ma, a ci wszyscy którzy się pojawią są oblewani lawą, nie mogą się ruszać i się topią.

– Haha, ale tato ja ich już trochę topiłem i paliłem. Robiłem im trzęsienie ziemi i atak zarazy antypotworowej. Kosmitów z laserami też nasyłałem.

– To wyobraź sobie i w to uwierz, że w całej tej ciemności najstraszniejszy jesteś Ty. Wyobraź sobie, że jesteś spokojny, że masz w środku siebie taką specjalną inteligentną moc, której nie może przeciwstawić się żaden rodzaj stworów, ani pełzające, ani latające, ani pod ziemią, ani nad nią. Od Ciebie biją niewidzialne dla oka promienie, które są skuteczniejsze od wszystkich nowoczesnych laserów. Wszystkie te potwory gdy się zbliżą zostaną poparzone i przetopione, skurczone i przegonione.

– Tato, ty to masz wyobraźnię.

– Ty też, po mnie zresztą.

– Tak?

– Pewnie. Kto by dostrzegł w ciemności i wyobraził sobie takie skomplikowane potwory. Leć do łóżka i się z nimi ostatecznie rozpraw.

– Doobbraaaannoooooooooc!