Święto Wszystkich Świętych – obrona katolicka

Z sekciarzami damy sobie radę [!!!]
Oto kilka argumentów broniących koncepcji nieśmiertelnej duszy, modlitwy za zmarłych z katolickiego punktu widzenia – a to wszystko w nawiązaniu do naszych NowoEkranowych antykatolickich głosicieli Ewangelii

Pamiętajcie o waszych przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże, a rozważając ostatnie chwile ich życia naśladujcie ich wiarę (Hbr 13,7).

Dzień Wszystkich Świętych – jedno z naszych najważniejszych katolickich świąt na kilka dni przed 1 listopadastaje się często obiektem ataku przez  różnej maści sekciarzy nazywających siebie "chrześcijanami", którzy co krok wynajdują i podsuwają nam pod nos werseciki biblijne, które rzekomo mają ukazać jego niezgodność z nauczaniem Chrystusa. I to właśnie mieliśmy przyjemność oglądania na NE, gdzie nasz wielki głosiciel dobrej nowiny 57KarenOr wysmrodził chyba ze 3 swoje wypociny poświęcone temu zagadnieniu. Oczywiście nie mam nic przeciwko wierzeniu i głoszeniu tego, w co się chce, co się uważa za słuszne, ale patrząc na te teksty i na komentarze pod nimi można dostrzec wyraźne pretensje autora, że nie przyjmujemy tej oczywistej prawdy i nawet nie chcemy na ten temat porozmawiać, że nie mamy wiedzy na ten temat, jesteśmy zmanipulowani przez kler i nie podajemy im swoich cytatów z Pisma Świętego.

Wszystko ładnie wygląda, tyle że ten blogger właśnie mnie zablokował. Ja nie widzę żadnego problemu w podjęciu dyskusji – z apologetyką mam do czynienia od wielu lat, problem w tym, że on woli dyskutować nie z tymi, co są przygotowani do dyskusji, tylko z tymi, którzy z obroną wiary nie mieli do czynienia.

Zanim przejdę do omówienia fragmentów przedstawionych przez kerenora, ukażę kilka fragmentów biblijnych, które wskazują nam na życie po śmierci.

Ap 6,9-11
A gdy otworzył piątą pieczęć, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa, jakie mieli. (10) I głosem donośnym tak zawołały: 'Władco święty i prawdziwy! Jak długo jeszcze będziesz zwlekał z wyrokiem i karą za naszą krew na tych, co mieszkają na ziemi?’ (11) I dano każdemu z nich białą szatę, i powiedziano im, by jeszcze przez krótki czas odpoczęli, aż dopełni się liczba ich współsług oraz braci, którzy, jak i oni, mają być zabici.

W powyższym fragmencie widzimy pewnych świętych, którzy wołają, pytają się Boga, jak długo to będzie jeszcze trwało. Wtedy otrzymali białą szatę i powiedziano im, aby przeczekali do czasu…

„Nie bójcie się tych, którzy zabijają (gr. apokteino) ciało, lecz duszy (gr. psyche) zabić (gr. apokteino) nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę (gr. psyche) i ciało może zatracić (gr. apollymi) w piekle” (Mt 10,28 – BT).

Zwróćmy uwagę na ten dualizm duszy i ciała. Ciało można zabić (i na końcu czasów zostanie wskrzeszone), a duszy zabić nie można. Podkreśliłem słowo greckie apokteino, które w greckim oznacza zabijanie, a natomiast apollymi (zatracenie) nie zawsze jest związane z zabijaniem i unicestwieniem (np. Mt 15,24, gdzie mowa jest o tym, że owce poginęły <apollymi> z domu izraela).

Hbr 12:22-23
Lecz wy podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego i do niezliczonej rzeszy aniołów, do uroczystego zgromadzenia (23) i zebrania pierworodnych, którzy są zapisani w niebie, i do Boga, sędziego wszystkich, ido duchów (gr. pneuma) ludzi sprawiedliwych, którzy osiągnęli doskonałość

W tym fragmencie mowa jest o duchach (tym razem nawet nie o duszach – od gr. psyche), czyli widzimy, że mowa jest o duchach ludzi sprawiedliwych, którzy są zestawieni z aniołami, z Bogiem i mowa jest o ich zgromadzeniu. Więc człowiek to nie tylko ciało, które po śmierci jest jedynie w pamięci Bożej, ale widać, że mowa o jego duchu, który jest w zgromadzeniu.

Następne – przypowieść o Łazarzu:

Łk 16,19nn
Był pewien człowiek bogaty, ubierał się w purpurę i bisior i codziennie wystawnie ucztował. (20) A pod jego drzwiami leżał ubogi, okryty wrzodami, imieniem Łazarz. (21) Chciał najeść się tym, co spadało ze stołu bogacza, ale tylko psy przychodziły lizać jego wrzody. – (22) I umarł ubogi, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i złożono go w grobie. (23) I znosząc męki w otchłani, zobaczył w oddali Abrahama i Łazarza na jego łonie. (24) I zawołał: Ojcze Abrahamie, zlituj się nade mną! Poślij Łazarza, aby umoczył koniec palca w wodzie i zwilżył mi język, bo bardzo cierpię w tym płomieniu. (25) Lecz Abraham powiedział: Dziecko, przypomnij sobie, żeś otrzymał dostatki już za życia, a Łazarz cierpiał wtedy niedostatek. A teraz on tutaj doznaje pociechy, a ty cierpisz męki. (26) Nadto pomiędzy nami a wami istnieje wielka przepaść, aby ci, co by chcieli, nie mogli się przedostać stąd do was ani też stamtąd do nas. (27) Powiedział: Wobec tego proszę cię ojcze, abyś go posłał do mojego ojca, (28) bo mam pięciu braci. Niech ich ostrzeże, aby i oni nie trafili na to miejsce męki. (29) Abraham zaś na to: Mają Mojżesza i Proroków, niech ich słuchają! (30) On rzekł: O nie, ojcze Abrahamie, jeśliby jednak ktoś z umarłych do nich przyszedł, to się nawrócą. (31) Powiedział mu: Jeżeli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to chociażby ktoś z martwych powstał, nie dadzą się przekonać."

Tutaj widzimy sytuację, kiedy zmarli proszą, aby do żywych posłano kogoś zza światów, aby ich przestrzec przed piekłem.

Ukazanie się Eliasza i Mojżesza na górze przemienienia:

Łk 9:29-32
Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim.

Proszę zwrócić uwagę, że byli ci tam dwaj mężowie, którzy rozmawiali z Jezusem o Jego męce. W tym czasie apostołowie spali. Jak się ocknęli to zobaczyli końcówkę tego spotkania. To wskazuje nam na to, że ci bohaterowie Starego Testamentu żyją, są u Boga w niebie!

Fragment z rozmowy pomiędzy Jezusem, a Saduceuszami, którzy zaprzeczali istnieniu aniołów, duchów, życia po śmierci i zmartwychwstaniu:

Łk 20,37-38
A że umarli wzbudzeni będą, to i Mojżesz zaznaczył przy krzaku gorejącym, gdy nazywa Pana Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba. Nie jest On przeto Bogiem umarłych, ale żywych. Dla niego bowiem wszyscy żyją.

Proszę zwrócić uwagę, że Jezus powołał się tutaj na czas teraźniejszy, na owo "jest", na to, że On jest Bogiem żywych i że oni żyją!

Na sam koniec jeszcze jeden ważny, choć kontrowersyjny fragment:

1 Sm 28,7-20 fragment o tym, jak Saul udał się do kobiety wywołującej duchy, aby wywołała mu Samuela. Chociaż wywoływanie duchów było zabronione, to jednak nie zmienia to faktu, że ten duch się jednak objawił. I proszę zwrócić uwagę, że natchniony autor mówi wyraźnie w 15 wersecie: "Samuel zaś powiedział do Saula". Wg natchnionego autora to Samuel powiedział do Saula, a nie jak uważają sceptycy – szatan! Niech z łaski swojej nie poprawiają natchnionego autora!

****************************************

Teraz zajmijmy się fragmentami przytoczonymi przez 57KerenOr-a (zwanego dalej kerenorem).

Podawał wiele fragmentów mówiących o mającym nastąpić w przyszłości zmartwychwstaniu (np. 2 Tm 4,7-8; 1 Kor 15,20-23) – nie ma sensu tego cytować i rozwodzić się nad tym, ponieważ oni mylą życie pośmiertne w niebie ze zmartwychwstaniem… My zmartwychwstanie rozumiemy jako zmartwychwstanie ciała na końcu czasów, co nie przeczy temu, że umarli egzystują na sposób duchowy w niebie (ew. w czyśćcu lub piekle). Więc to że zmartwychwstanie nastanie w przyszłości – my się przecież z tym zgadzamy! Rzecz w tym, że my również wierzymy w życie duchowe po śmierci a przed zmartwychwstaniem.

kerenor zacytował:

Jak powiada Kaznodzieja, „żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą, zapłaty też więcej już żadnej nie mają, bo pamięć o nich idzie w zapomnienie. Tak samo ich miłość, jak również ich nienawiść, jak też ich zazdrość – już dawno zanikły, i już nigdy więcej udziału nie mają żadnego we wszystkim, cokolwiek się dzieje pod słońcem.„ (9/5, 6)

Prawda przedstawia się nieco inaczej. Nauka starotestamentowa nie była pełnym objawieniem prawdy Bożej. Dopiero Jezus nam ją objawił, a do tej pory była ona częściowo zakryta nawet przed starotestamentowymi pisarzami. Aby udowodnić tę tezę, wystarczy przywołać kilka faktów. Mojżesz zezwolił na dawanie listów rozwodowych (Pwt 24,1), a Jezus wyraźnie tego zabrania (Mt 5,31-32; 19,7-8), Mojżesz zezwalał na odwet "oko za oko" (Kpł 24,19-20), a Jezus tego zakazał (Mt 5,38-39) itp. Więcej przykładów na http://www.trinitarians.info/dusza-i-pieklo/art_163_Dusza-niesmiertelna.htm

Widzimy więc, że pełnia objawienia była jeszcze wtedy przed starotestamentowymi autorami Biblii zasłonięta. Łatwo również zauważyć, do jakich absurdów może doprowadzić nas zbyt literalne odczytywanie Biblii. Żeby zrozumieć treść Pisma Świętego, trzeba zwrócić uwagę na myśl autora, na to, co on chciał nam przekazać. Istotą nauczania Koheleta nie było głoszenie nauki o śmiertelnej duszy, tylko to, że nic, co ziemskie, niewarte jest żadnego wysiłku, gdyż wszystko to przeminie. Dla niego całe to nasze zabieganie za życiem doczesnym to jest „marność nad marnościami i pogoń za wiatrem”. Ta księga jest specyficznym rodzajem literackim, w którym znajdujemy opis ludzkiego niezdecydowania i zwątpienia, co widać, gdy się rozpatruje tę księgę całościowo, a nie wyrywając z niej tylko te fragmenty, które pasują do danej doktryny.

Aby to zobrazować, spójrzmy, co pisze o mądrości Kohelet w swojej Księdze:

„I postanowiłem sobie poznać mądrość i wiedzę, szaleństwo i głupotę. Poznałem, że również i to jest pogonią za wiatrem […]” (Koh 1,17 – BT).

„I po cóż więc nabyłem tyle mądrości? Rzekłem przeto w sercu, że i to jest marność” (Koh 2,15 – BT).

Po czym następnie stwierdza:

„Lepsza jest mądrość niż dziedzictwo, i z większym pożytkiem dla tych, którzy widzą słońce […], a większa jest jeszcze korzyść z poznania mądrości: darzy życiem tego, który ją posiada” (BT).

Podobnie w Koh 3,21 Kohelet pisał, że nie wiadomo, czy duch ożywiający ciało ludzkie wraca do Boga, ale już dalej, w Koh 12, 7, jest pewien, że wraca, itd.

Zatem autor ten jest raz po raz miotany wątpliwościami i nie może bez uwzględnienia kontekstu być cytowany jako wyrocznia w kwestiach teologicznych, tym bardziej że całość tej nauki (jeśli będziemy ją rozpatrywać w sposób dosłowny) jest niezgodna z nauczaniem Starego Testamentu.

Pamiętajmy, że pełnia prawdy została objawiona dopiero przez Jezusa Chrystusa. Wyraźnie można to zauważyć na przykładzie wielu nakazów danych przez prawo Mojżesza. Podobnie to wygląda z innymi naukami starotestamentowymi. Spójrzmy na niektóre z nich:

–  jedzenie pewnych pokarmów czyniło człowieka nieczystym: Kpł 11,34-47; Pwt 14,3-19, NT naucza, że to, co wychodzi z serca człowieka, czyni go nieczystym: Mt 15,11; Mk 7,18-19;

–  cierpienie było często interpretowane jako kara za grzechy ojców: Wj 20,5; 34,7; Lb 14,18; Pwt 5,9; J 9,1-3; 33-34, a NT ma zupełnie odmienne zdanie (mimo że ST też o tym nauczał w Księdze Ezechiela: Ez 18,20);

Więcej przykładów i dokładniejsze omówienie tematu w artykule na

http://www.trinitarians.info/dusza-i-pieklo/art_163_Dusza-niesmiertelna.htm

Teraz skontrastuję naukę ST z nauką NT, aby wykazać, że dzięki ofierze Jezusa Chrystusa na krzyżu została ukazana nam pełnia prawdy, która wyparła naukę starotestamentową, podaną przez pisarzy ST, a którzy nie otrzymali jeszcze pełni objawienia.
 

Kerenor napisał:

Jana 14:2-3
„W Domu Ojca Mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam Powiedział. Idę  przecież Przygotować wam miejsce.
A gdy Odejdę i Przygotuję wam miejsce, Przyjdę powtórnie i Zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja Jestem.„

– faktem jest, że to trudny fragment, jednakże nie jednoznaczny, jak życzyłby sobie tego kerenor. Jezus mógł mówić do ludzkości o swoim powtórnym przyjściu, o końcu czasów, o nowej rzeczywistości, że po niej zabierze całą zbawioną ludzkość, do miejsca ostatecznego zbawienia i przygotowanego raju, który został utracony przez pierwszych rodziców, tak że już zawsze będziemy z Panem. W niczym to jednak nie przeczy temu, że święci otrzymują białą szatę, aby odpoczęli sobie, jak jest to zaznaczone w apokalipsie. W tym ustępie mowa jest o tym, że zmartwychwstanie będzie wiązało się z obecnością w przygotowanym raju na zawsze z Jezusem Chrystusem. Więc fragment ten w niczym nie przeczy koncepcji życia po śmierci.

Kerenor napisał:
Papieże i biskupi kłamią, mówiąc, że jacyś ludzie już są w niebie i wypraszają innym ludziom łaski u Pana Boga.

1 List Ap. Pawła do Tymoteusza 2/5, 6

Ten temat omówiłem już tutaj:

http://grzesiekz.nowyekran.pl/post/76131,obrona-wiary-katolickiej
Więc odsyłam do tego artykułu – tam jest odpowiedź na ten problem!

Kerenor napisał:

Dlaczego nie cytuje się Pisma Świętego i Mów Pana Boga Jezusa Chrystusa i Jego uczniów, na temat życia i śmierci?
Znacie może odpowiedzi na te pytania?
No cóż, ja znam!

– czy widzisz już teraz, jaki ty głupi jesteś? A skromnością to też nie grzeszysz! Zablokowałeś mnie i się wielce wymądrzasz że katolicy nie znają i nie cytują Pisma Świętego! Ty obłudny faryzeuszu! Nie przestaniesz wykrzywiać prostych dróg Pańskich? (też mi to powiedziałeś, licząc na to, że ja nie odpowiem ci tym samym).
 

Jednakże powstaje pytanie, czy mamy w Biblii jakieś ślady wskazujące na modlitwę za zmarłych. Odpowiedź jest twierdząca – jest to wyraźny i wyjątkowo jednoznaczny fragment drugiej księgi Machabejskiej, który można przeczytać pod tym linkiem: 2 Mch 12,38-45. Oczywiście nasi domorośli bibliści powiedzą, że oni nie uznają naszego kanonu biblijnego, a tym samym dla nich księga Machabejska nie jest natchniona – ale to już ich problem. Jak chcą nam udowodnić, że nie jest natchniona, to życzę im powodzenia! Oczywiście warto dodać, że ich kanon został ustalony na podstawie ludzkiej tradycji, którą przecież odrzucają [sic!!!].