Stowarzyszenie Cecila Rhodesa

Jest to opis działalności tego niejawnego stowarzyszenia realizującego cele globalne

 Zajęci kłótniami w naszym parlamencie zapominamy, że wiele decyzji podejmowanych przez rząd stanowi realizację planów nieraz potężnych ponadnarodowych, tajnych organizacji. Przytaczam, korzystając z publikacji  Song Hongbinga pt. „Wojna o pieniądz 2” nieco informacji o jednym z takich, opisanych przez w/w autora organizacji:

STOWARZYSZENIE CECILA RHODESA:

Nie istnieje dbający o swoje bezpieczeństwo kraj, który mógłby pozwolić grupie Milnera na realizację jej aspiracji, czyli zebranie grupki ludzi zdolnych do zdobycia wielkiej władzy, ponad rządem i ponad polityką, mogącej, dzięki tworzeniu kanałów informowania opinii publicznej, wywierać swój wielki wpływ, a następnie całkowicie zmonopolizować związane z danym krajem prace historyczne oraz przekazywać tę wiedzę. (Carrol Quingley)

Dziejopisarstwo jest prawdopodobnie najwyższą formą politycznych rządów. Kolejne pokolenia nie mają żadnej możliwości doświadczenia i bezpośredniego poznania życia wcześniejszych generacji, wiedzę dotyczącą przeszłości czerpią przede wszystkim ze źródeł pisanych. Kto jest w posiadaniu materiałów archiwalnych, może je skracać, redagować, komentować, i wpływać w ten sposób na wiedzę i poglądy innych. Pisząc prace historyczne, tworzy się obraz dziejów, cenzuruje go, nadaje mu ostateczny kształt. W ten sposób brzydota może okazać się pięknem, demony zaś aniołami. Przeszłość kształtuje naszą świadomość, odnosząc się do niej, oceniamy teraźniejszość.

Carrol Quingley, wykładowca i nauczyciel między innymi Billa Clintona, w swej książce The Anglo-American Establishment, wydanej pośmiertnie w 1981 roku, napisał o założeniu przez Rhodesa (1891) tajnej organizacji, która „poprzez działania propagandowe rozwijała plan zdobycia rządów nad światem”. Stowarzyszenie to, mało znane, miało wielki wpływ na XX-wieczną historię.

W 1877 roku, podczas studiów na uniwersytecie oksfordzkim, dwudziestoczteroletni Rhodes sporządził swój testament. Zawierał on projekt „pełnej chwały” organizacji i jej celów. Chodziło o: „rozszerzenie rządów imperium brytyjskiego na cały świat, przyspieszenie tej ekspansji, kolonizację wszystkich ziem posiadających jakiekolwiek zasoby, ponowne przyłączenie Stanów Zjednoczonych do imperium brytyjskiego i utworzenie w parlamencie systemu reprezentacji kolonii”. Celem tych działań miało być zebranie wszystkich rozproszonych członków imperium i osiągnięcie stanu wiecznego pokoju, czyli zbudowanie szczęśliwego świata.

Rhodes uważał, że do realizacji powyższych zadań najbardziej nadawało się tajne stowarzyszenie, założone przez grupę lojalnych ludzi, uczciwych wobec siebie i skłonnych do poświęceń w imię wspólnego dobra. Mieli oni działać zakulisowo, wpływając na gospodarkę i politykę, a jednocześnie sterować przepływem informacji, edukacji i mediami. Autor testamentu przeznaczył wszystkie swoje aktywa na potrzeby tej grupy – służącej budowie „światowego imperium brytyjskiego”, przypominającego nieco sobór chrześcijański, utworzonej przez propagujących ideę wyznawców.

Stowarzyszenie Rhodesa składało się z trzech koncentrycznych kręgów. Kręgiem centralnym zawiadywał on sam, wszyscy jego członkowie wywodzili się z bogatej arystokratycznej warstwy społeczeństwa. Wykorzystując swe wielkie majątki, wspólnie pracowali na rzecz budowy i utrzymania potęgi imperium brytyjskiego. Sformowali tajne stowarzyszenie Rhodesa (Rhodes Secret Society), od 1901 roku nazywane też grupą Milnera (Milner Group). Drugim kręgiem był tak zwany Cecil Bloc, kierowany przez Roberta Cecila, lorda Salisbury, a tworzony przez ważne osoby ze świata polityki. Zewnętrznemu kręgowi przewodniczyli historycy: Arnold J. Toynbee, jego stryj Arnold Toynbee, a także administrator kolonialny i polityk, lord Alfred Milner. Wszyscy członkowie tej grupy byli intelektualistami, ochrzczono ich mianem grupy Toynbee.

Gremium numer dwa, odpowiedzialne za edukację i działalność informacyjną, przez prawie pięćdziesiąt lat kontrolowało „The Times” oraz system stypendiów do Eton College oraz All Souls College w Oksfordzie. Wszystkie zespoły wchodzące w skład stowarzyszenia wspomagały się wzajemnie: intelektualnie (Toynbee), politycznie(Salisbury) i finansowo (Milner), tworząc jedną sekretną organizację wpływającą na losy imperium i świata, najsilniejszą grupę interesu w Wielkiej Brytanii.

Do 1938 roku stowarzyszenie Rhodesa przyjęło w swoje szeregi wiele wybitnych osobistości z wyższych warstw społecznych. Kluczowe postacie wybierane były zawsze w podobny sposób: najlepsi studenci Oksfordu zostawali następnie członkami All Souls College, gdzie przechodzili rozmaite testy i eliminacje; następnie te „sadzonki” trafiały na praktyki do Royal Institute of International Affairs (Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych), „The Times”, magazynu „The Round Table”, Ministerstwa Spraw Zagranicznych, i do  sekretariatu do spraw kolonii. Rzecz jasna ludzie ci nie mogli wejść głębiej niż do drugiego kręgu, zajmowali za to mocną pozycję w światowych środowiskach naukowych, poprzez media wpływali na opinię publiczną. Wśród nich wymienić można, na przykład Isaiaha Berlina. Także badacz historii, Arnold J. Toynbee, już od młodych lat należał do Royal Institute of International Affairs. Strategią stowarzyszenia Rhodesa było kształtowanie i wpływanie na grupę rządzącą, by poprzez nią kierować i manipulować rzeszami obywateli. Ambitne plany zakładały dotarcie do wszystkich członków społecznej elity.

Spoglądając na poniższe zestawienie możemy zrozumieć, w jaki sposób, zarządzając informacjami, edukacją i propagandą, organizacja ta oddziaływała na współczesne dzieje:

-podżeganie to tak zwanego rajdu Jamesona(1895)

-doprowadzenie do wojny burskiej(1899-1902)

-ustanowienie Związku Południowej Afryki(1910)

-założenie magazynu „The Round Table”(1910) (tuby stowarzyszenia Rhodesa)

-długotrwałe wpływanie na trzy kolegia uniwersytetu oksfordzkiego: All Souls College, Balliol College, New College

-kontrolowanie przez ponad pól wieku „The Times”

-nadzorowanie brytyjskiej delegacji udającej się na rokowania pokojowe do Paryża(1919)

-uczestniczenie w tworzeniu Ligi Narodów(1920) i zarządzaniu nią

-założenie i kontrolowanie Royal Institute of International Affairs(1919)

-decydowanie o brytyjskiej polityce zagranicznej wobec Irlandii, Palestyny, Indii w latach 1917-1945

-kierowanie polityką ustępstw (appeasement) wobec Niemiec w latach 1920-1940

-kontrolowanie źródeł i opracowań historycznych dotyczących brytyjskiej polityki wewnętrznej i zagranicznej, poczynając od wojny burskiej aż do dziś

-propagowanie i urzeczywistnianie idei (Commonwealth of Nations)

Stowarzyszenie Rhodesa ma swoje siedziby w USA, Kanadzie, Indiach, Australii, Nowej Zelandii, Afryce Południowej oraz wszystkich brytyjskich dominiach, terytoriach zamorskich i byłych koloniach. Ciesząca się prestiżem i promieniująca na cały świat organizacja Council of Foreign Relations(Rada Stosunków Międzynarodowych) jest właśnie jego amerykańską gałęzią. Stowarzyszenie organizuje doraźne tajne konferencje, podczas których uzgadnia stanowisko i realizowany program, zakulisowo wpływa na formowanie planów politycznych oraz wdrażanie ich, steruje mediami, edukacją i propagandą. Jego podstawowym celem jest zjednoczenie w ramach federacji, pod brytyjskim przywództwem, wszystkich państw anglojęzycznych, by ostatecznie urzeczywistnić, w pewnej formie, utworzenie rządu światowego i panowanie „wielkiej Harmonii społecznej”. Międzynarodowa administracja, wspólna waluta, ponadnarodowy podatek i inne globalne pomysły w nim właśnie mają swoje źródło.

Główna postać Cecil Bloc, lord Salisbury, trzykrotnie piastował stanowisko premiera Wielkiej Brytanii – przez czternaście lat, dłużej niż jakakolwiek inna osoba. Sprawując władzę, wykorzystywał następujące metody: przenikanie do świata polityki, edukacji i mediów, poszukiwanie talentów chętnych do współpracy (głównie z All Souls College),wykorzystywanie związków małżeńskich, towarzyskich, pozycji społecznej i opinii w celu włączania poszczególnych osób w działalność stowarzyszenia, umieszczanie ważnych ludzi z Cecil Bloc w strukturach władzy, tak by mogli skutecznie kształtować przestrzeń publiczną.

Do kluczowych osobistości z tego kręgu należeli: Minister Balfour; Charles Lyttelton, wicehrabia Cobham; Henry Wyndham, baron Leconfield; Hugh Grosvenor, książę Westminsteru; William Palmer, hrabia Selborne’ Spencer Cavendish, książę Devonshire; Gathrone-Hardy, hrabia Cranbrook.

Źródło: Song Hongbing „Wojna o pieniądz 2” s. 262- 264

GRUPA MILNERA

Po śmierci swojego lidera lorda Salisbury, w 1903 roku, grupa Cecil Bloc wciąż działała, jednak brak ambicji i woli u jej nowego przywódcy, lorda Balfoura, doprowadziły ją do powolnego rozpadu i stopniowego oddawaniu pola grupie Milnera. Jemu akurat woli i ambicji nie brakowało. W celu osiągnięcia politycznych celów nie wahał się poświęcić swojego życia osobistego i szczęścia, czego kochający zabawę Balfour nie byłby w stanie uczynić. Salisbury szukał przyjaciół i krewnych, by wspólnie z nimi tworzyć zespół, wykorzystywać politykę do ochrony tak przez nich lubianej, starej Anglii. Milner uważał, że budowanie związków rodzinnych przeszkadza umacnianiu grupy, postawił na rozwój świadomości i wspólnotę poglądów. Nie był konserwatystą, miał własne, odrębne przekonania. Zależało mu na ekspansji brytyjskiego systemu, stylu bycia i związanego z nimi dobrobytu, uważał że ten model powinien objąć cały glob, Wraz z upływem czasu i w miarę rozwoju zdarzeń kładł coraz większy nacisk na akcje propagandowe.

Arnold Toyenbee wpłynął na program grupy Milnera w trzech głównych punktach: uważał po pierwsze, że dzieje Wielkiej Brytanii są realizacją wolności myślenia i zaświadczają o posiadanym przez ten kraj spójnym systemie etycznym; po drugie, każdy obywatel, według niego, powinien poczuwać się do obowiązku służenia swojemu państwu; po trzecie, konieczna jest pomoc socjalna oraz działalność edukacyjna wśród anglojęzycznych robotników.

„The Times” w rękach tej grupy był ważnym elementem oddziaływania na osobistości z brytyjskiej elity. Gazeta koncentrowała się na nich, nie zaś na szerokich kręgach społecznych. Manipulowała czytelnikami, umacniając współpracę i siłę wpływu pozostałych kręgów stowarzyszenia. Na przykład gdy jeden z posłów (członek grupy) ogłaszał na jej łamach jakiś program polityczny, dokładnie w tym samym czasie Royal Institute of International Affairs publikował raport badawczy dotyczący tego samego problemu, a profesorowie z All Souls College(członkowie grupy) wydawali podobną tematycznie książkę(w związanej z grupą oficynie). Później „The Times” krytycznie analizował poselski projekt w swej kolumnie poświęconej „debacie społecznej”, dochodząc ostatecznie do wniosku o potrzebie jego realizacji. Jednocześnie ogłoszone drukiem prace stawały się przedmiotem dyskusji i oceny w dodatku literackim gazety (najbardziej opiniotwórczym w Wielkiej Brytanii w kwestii piśmiennictwa). Autorami tekstów do kolumny debaty społecznej oraz dodatku literackiego byli anonimowi członkowie grupy Milnera. Na koniec artykuł w „The Round Table” zdecydowanie popierał i promował wprowadzenie w życie proponowanych rozwiązań. Mimo że każdy taki projekt oraz poszczególne etapy jego realizacji oddziaływały na określoną tylko cześć ludzi, skumulowany efekt tych działań był bardzo widoczny.

Op.cit. s.265