Stary bociek i żabki.

Stado żabek z boćka szydzi,
Bo on stary, ich nie widzi.

Stado żabek z boćka szydzi,
Bo on stary, ich nie widzi.
Szkła potężne ma na nosie.
"Tyś na starość ciężki losie!
Przyjdzie z głodu oddać życie!
A wy ze mnie jeszcze kpicie!"
Lecz nazajutrz żabkom rzecze,
Że on żabek już nie piecze,
Że żałuje i przeprasza.
Na kolację je zaprasza.
Będą muszki, komar w sosie…
Same nazwy kręcą w nosie!
W wyobraźni już ucztują
I boćkowi gratulują!
Nadszedł wieczór, w karczmie uczta.
"Drogie żabki, się nie tłuczta!
Każda wejdzie i zostanie
Po kolacji na śniadanie!"
Karczma pęka już od gości.
Żadna z żabek się nie złości.
Lecz na stołach jest zastawa
Dla… …jednego! Głupia sprawa!
Są zdziwione. Wznoszą brwi.
Bocian zaś już zamknął drwi!
"Może i mam słaby wzrok,
Ale żarcia mam na rok!"
Tak to sprytem godnym liska
Napełniona jego miska!
Tylko żabki głośno płaczą.
Drugi raz mu nie wybaczą!
Tak łakomstwo zbiera żniwo!
Lepiej głodnym odejść żywo!