Starożytne korzenie Judaizmu

historia powstawania Judaizmu i jego pierwotnych treści

 

Starożytne korzenieJUDAIZMU

Pod koniec drugiego tysiąclecia p.n.e. z północno – wschodnich stepów i pustyń Bliskiego Wschodu zaczął napływać ku płdn. Wschodnim wybrzeżom Morza Śródziemnego lud zwany „wojownikami boga” Jak dowiadujemy się z Biblii lud Izraela przeszedł przez ziemie Edamitów, Moabitow i Ammoritów i zajął ziemie pomiędzy Morzem Śródziemnym i Morzem Martwym. Lud ten wierzył, że przewodzi mu wszechmocny, wiekuisty bóg Jahwe.

Od czasu epokowego znalezienia wielkiego archiwum króla Amenophisa III (1411-1375 p.n.e.) i Amenophisa IV (1375 – 1358 p.n.e.) w Tel El Amarna, możemy ustalić, kiedy nastąpiła pierwsza wędrówka Hebrajczyków do kraju zamieszkałego przez osiadłe ludy chanaanejskie.

W czasie panowania królów tych ludów, władza Egiptu nad Ziemią Chanaanejską była problematyczna. Namiestnicy egipscy ustępowali przed nowym najazdem Hetytów na północy, a na południu pojawiły się nowe ludy, których nazwa akkadzka brzmi: „Habiri”, tj. rozbójnicy, amuryjska zaś: „Hebrajczycy”, tzn. wędrowny. Jak często bywa, stało się to przezwisko, nadane im przez narody ościenne, ich imieniem własnym.  Nie stanowiąc większej grupy, ulegli oni kulturze pierwotnych mieszkańców kraju i rozpłynęli się wśród nich

Jednak bardziej zwarte ich grupy spotykamy w Chanaanie już od XVI stulecia p.n.e., na krótko przed zwycięską wyprawą Tutmozisa II. Za Amenophisa i Tutmozisa III posuwają się te dzikie plemiona, coraz dalej w głąb kraju, ograbiając napotykane miasta i zajmując stepy dogodne do wypasania ich stad. 

Sięgając do tych najdawniejszych dziejów Izraela nie sposób pominąć treści mówiących o jego historii, a zawartych w Biblii. Według tego źródła początek tej historii wskazany jest na r.2045 p.n.e. w którym Bóg zawarł przymierze z Abrahamem, ojcem narodu żydowskiego. Miał on syna Izaaka a ten z kolei miał syna Jakuba, którego Bóg nazwał Izraelem. Stąd potomkowie jego stanowili naród Izraela. Od tych potomków wywodzi się 12 pokoleń Izraela. Mieszkali oni w Egipcie do r. 1650 p.n.e. kiedy pod wodzą Mojżesza opuścili ten kraj i 40 lat wędrowali po pustyni, zanim dotarli do tzw. „Ziemi Obiecanej”. Według Biblii Żydzi stali się narodem wybranym przez Boga.

Historycy, początek narodu Izraela określają na czas rozpoczęcia się w krainie Kanaan nad Morzem Śródziemnym osiedlenia się koczowniczych plemion Izraelitów, z których co najmniej część przybyła z Egiptu pod wodzą Mojżesza. Miało to miejsce ok. XVI wieku p.n.e. Plemiona te zagrożone przez okoliczne narody zjednoczyły się, tworząc państwo, w którym władzę sprawowali wybierani zwierzchnicy (setnicy itp.) oraz wybieralni przez lud sędziowie. 

Pierwszym królem żydowskim został Saul. Zginął podczas wojny z Amalekitami. Po nim, drugim żydowskim królem był Dawid (1119 – 1079 r). p. n. e. W czasie jego panowania Izraelici podporządkowali sobie zbrojnie większość narodów zamieszkujących okoliczne tereny (Filistyni zmuszeni do uległości, Moabici i Edomici stali się niewolnikami, Amalekici, Syryjczycy i Ammonici płacili daninę). Dawid po zdobyciu Jerozolimy, przeniósł do niej z Hebronu stolicę swojego królestwa. Rozpoczęły się czasy potęgi i świetności Izraela.

Następcą Dawida był jego syn Salomon (lata około 1039-999 p.n.e.), sprawował on władzę w okresie pokoju i zajął się administracyjnym, gospodarczym oraz prawnym umocnieniem swego kraju. Zadbał o rozwój rolnictwa, wydobycia miedzi, budowę dróg i floty handlowej. Był to wzór mądrego i sprawiedliwego władcy. Za jego panowania powstała w Jerozolimie wielka Świątynia. Wyniósł on Izrael do szczytu powodzenia w wielu dziedzinach.

Po śmierci Salomona nastąpiło podzielenie królestwa Izraela na dwa oddzielne: na południowe królestwo Judy (dwa pokolenia) i północne królestwo Izraela (dziesięć zbuntowanych pokoleń pod wodzą Jeroboama). 

Oba żydowskie królestwa przez setki lat były ze sobą skłócone i często, w sojuszach z innymi królestwami regionu, występowały przeciwko sobie. Stolica Królestwa Izraela znajdowała się w mieście Samaria. Dziesięć północnych pokoleń Izraela przez wiele lat prowadziło nieustanne wojny z Syryjczykami. Królestwo Izraela zostało w r. 722 p.n.e. zajęte przez Asyrię, i zmuszone było płacić zdobywcom wysokie daniny. Po jednym z buntów i jego stłumieniu, Asyryjczycy uprowadzili większość mieszkańców kraju, a na ich miejsce osiedlili ludność z Babilonii, co dało początek Samarytanom. Było to pierwsze rozproszenie Izraela, w którym dziesięć pokoleń zostało uprowadzonych do Asyrii. 

Stolicą południowego Królestwa Judy było miasto Jerozolima. Po upadku Asyrii w 609 p.n.e. na kilka lat kraje te razem z Lewantem zostały opanowane przez wojska egipskie faraona Necho II, a następnie w 586 p.n.e. zajęte przez króla Babilonu, Nabuchodonozora II. Za opór stawiany przez stolicę Judy, Jerozolimę, miasto to zostało w 586 p.n.e. zniszczone. Świątynia została zburzona, a ludność uprowadzona w niewolę do Babilonii. 

Powrót Izraelitów do swoich krajów był możliwy dopiero po 538 p.n.e., za zgodą perskiego króla Cyrusa, który podbił Babilon. Król Cyrus w następnych latach zorganizował wyprawę ku Morzu Śródziemnemu i uzależnił od siebie prawie całą Azję Mniejszą. Był to początek dominacji perskiej. Juda jako prowincja Jehud uzyskała częściową autonomię. Na czele wracających z niewoli Żydów stanęli dwaj mężowie: Jozua (arcykapłan) i Zorobabel (z królewskiego rodu Dawida, mający sprawować władzę świecką). Jednak faktyczną władzę świecką sprawował zawsze namiestnik reprezentujący króla      Persji.
W latach 520-515 p.n.e. wzniesiono w Jerozolimie Drugą Świątynię, o wiele skromniejszą, później kilkakrotnie przebudowywaną. W trakcie reformy religijnej ustanowiono między innymi Sanhedryn, instytucję religijno-sądowniczą. 

W 332 p.n.e. wojska macedońsko-greckie Aleksandra Macedońskiego podbiły Azję Mniejszą, Syrię i Fenicję. Juda poddała się bez walki. W Jerozolimie, arcykapłan Szymon wyszedł na spotkanie Aleksandra Wielkiego i otworzył przed nim bramy miasta. Juda weszła w skład prowincji nazwanej Syrią Dolną, czyli Celesyrią. Stolicą prowincji zostało miasto Samaria. Grecy zmienili nazwę Judy na Judeę.
Po śmierci Aleksandra Macedońskiego Judea znalazła się pod władzą Ptolemeuszy.

Pod nowymi władzami nakazem królewskim starano się Żydom narzucić greckie wierzenia. Zakazano obrzezania, święcenia szabatów i obchodzenia świąt. We wszystkich miastach Judei wzniesiono posągi bogów greckich i nakazano pod karą śmierci oddawać im cześć. Znalezione zwoje Tory były palone. Świątynię w Jerozolimie poświęcono Zeusowi Olimpijskiemu. Na ołtarzu zabito w ofierze świnię, a następnie wystawiono posąg Jowisza, któremu nakazano składać ofiary. W odpowiedzi na te działania w 166 p.n.e. wybuchło powstanie Machabeuszy.

Lecz wróćmy do czasów największej świetności Izraela i podziału jego mieszkańców na potomków Izraela i potomków Judy:

Przez blisko sto lat Żydzi toczyli walki z Filistynami osiadłymi w Palestynie. Izraelici w tym czasie dzielili się na kilka plemion, które połączyły się pod jednym berłem, króla Dawida około r 1000 p.n. e. Szczyt swej potęgi osiągnęli za czasów następnego króla Salomona. Po jego śmierci państwo żydowskie podzieliło się na Królestwo Izraela i południową Judeę. Ze względu na ogromne znaczenie tego podziału na dalszą historię Izraela, zwłaszcza zaś jego wiary, przytoczę w tym miejscu niektóre partie, z opisu tamtych czasów, podanym w książce Douglasa Reeda pt. Konwersja Syjonu:

„Rzeczywisty początek problemu syjonizmu wiąże się z pewnym dniem 458 roku p.n.e.,. W tym dniu niepozorne plemię palestyńskie Judy (od którego wcześniej odżegnał się Izrael) spłodziło rasistowską wiarę, której niszczący wpływ na sprawy ogólnoludzkie był chyba potężniejszy, niż jakiekokwiek środki wybuchowe czy plagi. Był to dzień, w którym teoria „rasy panów” ustanowiona została jako „Prawo”.

Wiara, ogłoszona tego dnia przez fanatyczną sektę, wycisnęła w ciągu dwudziestu pięciu stuleci potężny wpływ na umysły ludzkie i stąd pochodzi jej destruktywna siła. Wiara ta, wprowadzona w 485 roku p.n.e. jako prawo regulujące życie Judy, była i pozostaje unikalną w historii świata. Opiera się na stwierdzeniu przypisywanym plemiennemu bóstwu (Jehowie), że Izraelici (w rzeczywistości Judajczycy) są „narodem wybranym”, który dzięki przestrzeganiu wszystkich przepisów i praw, wywyższony zostanie ponad inne ludy i otrzyma ziemię obiecaną. 

Starożytni Izraelici czerpali ze współczesnych im idei i najwyraźniej byli zawansowani na drodze do religii uniwersalnej w chwili, gdy roztopili się w ogólnej społeczności ludów mieszkających na Bliskim Wschodzie.

Judeajczycy odwrócili ten proces, czego efektem jest obraz podobny do filmu puszczonego w odwrotnym kierunku. Przy formułowaniu swego Prawa, władcy Judy – Lewici czerpali, co uznali za użyteczne, ze spuścizny innych narodów, przerabiając ją na swoją modłę.

 Zaczęli od jedynego sprawiedliwego Boga, którego głos (według tradycji ustnej) rozległ się z płonącego krzaka, aby w następnych pięciu księgach swego Prawa pisanego, zmienić go w rasistowskiego, przekupnego Jahowę, przyrzekającego ziemię, bogactwa i panowanie nad innymi, w zamian za rytualną ofiarę wykonaną w określonym miejscu.

 Ta perwersja widoczna jest w Starym Testamencie, w którym Mojżesz najpierw pojawia się jako zwiastun przykazań moralnych i miłości bliźniego, a kończy jako rasistowski masowy morderca. Gdzieś między Eksodusem a Liczbami, przykazania moralne nabierają przeciwnego znaczenia. W trakcie tej transmutacji Bóg, który początkowo zabrania zabijania bliźniego i pożądania jego bożków i żony, kończy nakazem plemiennej masakry sąsiednich ludów, z wyłączeniem jedynie dziewic!

Owocem starań wędrownych kapłanów którzy opanowali plemię Judy, było odwrócenie tego niepozornego narodu od rozpowszechniającej się idei Boga ogólnoludzkiego; a przywrócenie krwiożerczego rasistowskiego bóstwa plemiennego, i skierowanie swych wyznawców na długą drogę niszczycielskiej misji.

Encyklopedia        Żydowska            stwierdza,            iż Juda „najprawdopodobniej nie była plemieniem Izraelskim”.

Owo osobliwe plemię, wyruszyło w przyszłość obarczone doktryną wypracowaną przez Lewitów, zapewniającą, że jest ono narodem wybranym przez Jehowę; który po wypełnieniu wszystkich przepisów i praw, odziedziczy ziemię obiecaną i osiągnie panowanie nad wszystkimi narodami. 

W losie Saula (przynajmniej według wersji zapisanej w późniejszych Księgach) dostrzec można złowieszczy charakter Judaizmu, jaki miał później przybrać. Nakazano mu wszcząć świętą wojnę przeciwko Amalekowi, zaatakować go i „pobić Amaleka, i wytracić jako przeklęte wszystko, co ma; nie folgować mu, ale wybić od męża aż do niewiasty , od małego aż do ssącego, od wołu aż do owcy, od wielbłąda aż do osła.” 

Saul wytracił wszystko „od męża aż do niewiasty, od małego aż do ssącego”, lecz oszczędził życie króla Agaga i jego najlepsze owce, woły, cielęta i jagnięta. Za karę został wyklęty przez Samuela, który potajemnie wybrał Dawida z plemienia Judy jako jego przyszłego następcę. Nadaremnie Saul starał się ocalić swój tron przez udobruchanie Lewitów gorliwością w „doszczętnym wytracaniu”, a potem usiłowaniem zabójstwa Dawida. Ostatecznie zginął śmiercią samobójcy. 

Przeznaczeniem Judy było stworzenie narodu poświęconego idei zniszczenia.

Około pięciuset lat przed wydarzeniem z 458 roku BC, czyli trzy tysiące lat temu, nastąpił koniec krótkiego i burzliwego związku Judy z Izraelitami (dziećmi Izraela). Izrael odrzucił wiarę narodu wybranego, która poczęła się kształtować w Judei, i poszedł własną drogą.

Plemię Judy, źródło obecnego syjonizmu, nie cieszyło się dobrą reputacją.Juda za trzydzieści srebrników sprzedał Iszmaelitom swego brata Józefa, najukochańszego syna Jakuba zwanego Izraelem (podobnie jak Judasz, jedyny Judaejczyk wśród apostołów, zdradził później Jezusa za trzydzieści sztuk srebra), i wprowadził do plemienia kazirodzctwo (Genezis 37-38). 

Encyklopedia Żydowska podaje: „Józef i Juda obrazują dwie różne linie pochodzenia”, dodając iż Juda „najprawdopodobniej była plemieniem nie-Izraelickim”.  

Przez następne dwieście lat, w czasie gdy Izrael i Juda prowadziły odrębną, często wrogą egzystencję, rozlegały się głosy hebrajskich proroków, piętnujące Lewitów i głoszoną przez nich wiarę. Z otchłani fanatyzmu plemiennego zaciemniającego Stary Testament, ich głosy ciągle wołają do ludzkości z przestrogą przed powstającą wiarą; podobnie jak osiemset lat później Jezus demaskował ją w Świątyni Jerozolimskiej.

Sceptyczni Izraelici ganili doktrynę kapłanów, nawołujących do wytracania i niewolenia „pogan”. Bóg – jak wołali – wymaga moralnego postępowania, uszanowania bliźniego i sprawiedliwości dla biedaków, sierot, wdów i ciemiężonych, a nie krwawych ofiar i nienawiści dla pogan.

Te protesty stanowią pierwszy przedblask świtu, jaki nadszedł z pojawieniem się Chrystusa. Dziwnie wyglądają one w towarzystwie nawoływań do masakr, w jakie obfituje Stary Testament. Dziwnym jest także fakt, że przetrwały one, jego kompilację, po zniknięciu Izraela, gdy władcy Judy, Lewici spisywali te księgi.

Izrael z własnej woli odseparował się od Judy; z tego samego powodu, dla którego od początku wzbudzała ona w innych narodach uczucie nieufności i obawy. Izraelici nie byli Żydami, tak jak najprawdopodobniej Judajczycy nie byli Izraelitami!

Prawdziwe znaczenie twierdzenia o „zniknięciu Izraela” znaleźć można w późniejszym Talmudzie, który powiada: „Dziesięć plemion nie weźmie udziału w przyszłym świecie”. Tak więc, „dzieci Izraela” odsunięte zostały przez rządzącą sektę Judajczyków od zbawienia, ponieważ odmówiły odseparowania się od ludzkości.

W stuleciu następującym po podboju Izraela przez Asyrię, Lewici w Judei poczęli spisywać Prawo. W 621 roku p.n.e. zakończyli opracowanie Deuteronomi i głosili ją ludowi w świątyni w Jerozolimie.  Były to narodziny „prawa Mojżeszowego,” którego Mojżesz nigdy by nie rozpoznał, gdyby nawet istniał. Zostało ono nazwane prawem Mojżeszowym, ponieważ mu je przypisano, lecz eksperci zgodnie uznają za jego autorów Lewitów, którzy notorycznie wkładali w usta Mojżesza (a także Jehowy) słowa, jakie odpowiadały ich celom. Właściwym jego określeniem byłoby „prawo Lewitów”, lub „prawo Judajskie”. 

Jako artykuł wiary, koncept zniszczenia jest unikatem; a jeśli pojawia się on kiedykolwiek w myśli politycznej (jak np. w Manifeście Komunistycznym), bierze się prawdopodobnie z nauk Deuteronomy, gdyż dotąd nie odkryto innych podobnych źródeł.

Ponad wszystko, Deuteronomy jest kompletnym programem politycznym: spełnieniem historii planety stworzonej przez Jehowę dla tego „specjalnego narodu” ma być jego tryumfem, a zgubą wszystkich innych. Nagrody dla „wiernych” mają charakter czysto materialny: rzeź, niewolnicy, kobiety, łupy, ziemia, imperium. Jedynym warunkiem zdobycia tych nagród jest przestrzeganie statutów i praw, nakazujących przede wszystkim zniszczenie obcych. Jeśli w ogóle jest wzmianka o postępowaniu moralnym, jego wymóg dotyczy tylko współ-wyznawców, ale nie „obcych”.

Formalny Judaizm oparty jest na terrorze i strachu. Lista przekleństw zamieszczona w rozdziale 28 Drugiego Prawa ukazuje znaczenie, jakie kapłani przywiązywali do praktyki wyklinania (którą do dziś dnia formalny Judaizm uważa za skuteczną).Należy zauważyć, że te klątwy są karą za nie przestrzeganie przepisów, a nie za wykroczenia moralne! „Lecz jeśli posłuszny nie będziesz głosu Pana, Boga twego, abyś strzegł i czynił wszystkie przykazania jego i ustawy jego, które ja przykazuję tobiedziś, tedy przyjdą na cię wszystkie te przekleństwa, i ogarną cię. Ogarną one także miasta, domy, dzieci, plony i bydło, aż wyginiesz… aż zniszczejesz.”.

Wyszczególnione są tam różnego rodzaju plagi, wyniszczenia, pożary, gnicie plonów, marnotrawstwo, szarańcza, krosty, świerzb, szaleństwo, ślepota, głód, kanibalizm i susza. Żony mężów będą cudzołożyć; ich dzieci zostaną sprzedane w niewolę; te, które zostaną w domu, zostaną zjedzone przez swych rodziców, walczących o ich mięso i wzbraniających je pozostałym żywym jeszcze dzieciom. (Do stosunkowo niedawnych czasów, te przekleństwa były częścią Wielkiej Klątwy rzucanej na apostatów, a w twierdzach Żydów talmudzkich są prawdopodobnie dotychczas w użyciu.)

Dla umysłów o tak krańcowym egotyźmie, katastrofa polityczna w której traci życie 95 gojów i 5-ciu Żydów, jest czysto żydowską tragedią, przy czym nie są oni nawet świadomi własnej hipokryzji.

W „Prawie Mojżeszowym” ukształtowała się niszczycielska idea, mająca później zagrozić nie znanej jeszcze cywilizacji chrześcijańskiej i Zachodowi.

W erze chrześcijańskiej rada teologów powzięła decyzję połączenia w jednej księdze Starego Testamentu z Nowym, i stwierdza lakonicznie, iż Kościół Chrześcijański uznaje Stary Testament za „równie boski autorytet”, co Nowy Testament.

To kategoryczne uznanie obejmuje całą treść Starego Testamentu i jest chyba pierwotnym źródłem sprzeczności w kościołach chrześcijańskich, a także rozterki mas szukających oparcia w chrześcijaństwie, gdyż przyjęcie jego dogmatu wymaga jednoczesnej wiary w przeciwstawne sobie koncepcje. Jakże może ten sam Bóg wzywać, za pośrednictwem Mojżesza, do miłości bliźniego, a zarazem do „wytracania” sąsiadów? Cóż może łączyć powszechnego Boga miłości z objawienia chrześcijańskiego, z wyklinającym bóstwem Deuteronomy?

Epizod babiloński był brzemienny w konsekwencje, zarówno dla ówczesnego małego szczepu Judy, jak i dla dzisiejszych mieszkańców Zachodu. W tym okresie prace Lewitów zaowocowały rezultatami, które permanentnie wpłynęły na życie narodów. Uzupełnili oni Deuteronomy czteroma dodatkowymi księgami, ustanawiając Prawo nietolerancji religijno-rasowej, której wprowadzenie w życie miało na zawsze odsunąć Judejczyków od ludzkości. W eksperymencie babilońskim znaleźli sposób na jego realizację, przez utrzymanie swych wyznawców w segregacji od otaczających ich mieszkańców. Zdobyli autorytet u swych władców, aby w ostatecznym rezultacie „obalić i wytracić” ich kraj. Jeśli nawet w rzeczywistości nie wykonali tego zamierzenia, taką przynajmniej wersję historii przekazali następnym generacjom, które w nią uwierzyły i z czasem zwykły upatrywać w nich nieodpartą siłę niszczycielską

Zamknięcie wychodźców przez własnych kapłanów w ghetcie nie byłoby możliwe bez poparcia zagranicznego władcy. Zostało ono udzielone, podobnie jak miało to miejsce później w niezliczonych wypadkach. Zdobywszy kontrolę nad ludem, Lewici zabrali się do opracowania „Prawa”. Cztery księgi, które dodali do Deuteronomy, złożyły się na Torę. Nazwa ta, oznaczająca początkowo doktrynę, przybrała teraz znaczenie Prawa. Błędem byłoby jednak sądzić, że praca ta została zakończona.

Tora została skompletowana, lecz jedynie w sensie pięciu ksiąg. Prawo ani wtedy, ani nigdy nie zostanie zakończone, ze względu na istnienie „sekretnej Tory”, zapisanej w Talmudzie (który sam jest niczym więcej, jak dalszym ciągiem Tory), uwzględniającejpretensje kapłanów do nadprzyrodzonego prawa interpretacji ksiąg.

Prawo było nieustannie zmieniane; W rezultacie, dzięki ustaleniu dyskryminacyjnych zakazów i przywilejów, poczucie nienawiści i pogardy dla „obcych” stało się integralną częścią „Prawa”.

Przypowieści Starego Testamentu, są o zawsze tym samym morale: śmierć dla „gwałcicieli prawa”. Najbardziej znana z nich znajduje się w Eksodusie – przypowieść o złotym cielcu. Podczas pobytu Mojżesza na górze, Aaron sporządził złotego cielca. Ujrzawszy go po zejściu z góry, Mojżesz polecił synom Lewiego przejść przez obóz, i rozkazał: ”a zabijajcie każdy brata swego, i każdy przyjaciela swego, i każdy bliźniego swego”, co posłuszni Lewici uczynili , tak że „poległo z ludu dnia onego około trzech tysięcy mężów.”

W odróżnieniu od tych okrucieństw rozwijały się wśród izraelitów idee widzące w Jahve dobro. Podobnie jak wcześniejsi krytycy izraelscy złych obyczajów, Jeremiasz i Drugi Izaajasz przemawiali w imieniu ludzkości, powoli torującej sobie drogę do światła, które zaciemnili Lewici.

 Prawo Judejczyków musiało wśród ludów goszczących ich sąsiadów, wzbudzać z początku ciekawość, a potem alarm. Powrót Judejczyków z Babilonu do Jerozolimy w 538 roku p.n.e., był początkiem wpływu ich wierzeń na inne narody. Początkowo wpływ ten ograniczony był do małych klanów i plemion, bezpośrednio sąsiadujących z Judejczykami wracającymi do Jerozolimy. Od tego czasu, coraz to większym kręgiem zaczął otaczać inne narody.

Zanim inne narody miały okazję zaznać wpływ „Prawa Mojżeszowego”, w 536 roku p.n.e. doszło do upadku Babilonu. 

Król perski zapoczątkował długą linię władców pogańskich, manipulowanych przez rządzącą sektę, która za jego pośrednictwem zademonstrowała swoją tajemniczą zdolność do przenikania obcych rządów, a potem kierowania nimi. 

W chwili, gdy król Cyrus zdobywał Babilon, praca nad pięcioma księgami Prawa nie została jeszcze zakończona. Sekta zamieszkująca Babilon ciągle była nimi zajęta, opracowując wersję historii. która miała przekonać sceptyków i dostarczyć precedensu dla barbarzyńskich czynów. Masy Judajczyków były jeszcze nieświadome przygotowywanego dla nich Prawa rasistowskiej nietolerancji , chociaż poznały już nietolerancję religijną. Sekcie pozostawało jedynie dokończenie Prawa i narzucenie go własnemu ludowi. Gdy to nastąpiło w 458 roku p.n.e. za sprawą następnego króla, wspólne czytanie prawa okazało się skutecznym środkiem zastępczym dla rytualnych modłów, które według Prawa mogły się odbywać jedynie w świątyni jerozolimskiej (był to początek synagogi).

Instytucje ghetta i synagogi zostały przyjęte przez komuny żyjące w rozproszeniu, dając im poczucie przynależności do judejskich wychodźców i tych, którzy powrócili do Jerozolimy.

W ten sposób sekta religijna, która „powróciła” do nieznanej Jerozolimy, stała się centralnym ogniwem, wiążącym naród w narodzie, państwo w państwie. Kapłani udowodnili, że potrafią utrzymać rządy teokracji bez własnego terytorium i pod panowaniem obcego króla perskiego. Kontrowersja Syjonu przebrała ostateczny kształt, pod którym nieubłaganie konfrontuje własny lud i resztę ludzkości. Oznaczało to przerwanie pępowiny między Judejczykami, a społeczeństwem ludzkim.

Odseparowany w ten sposób lud, podżegiwany przez kapłanów ich wersją upadku Babilonu, wyprawiony został na drogę do przyszłości jako zwarta potęga wśród ludzkości, którą zgodnie z literą Prawa miała zniweczyć.

Pierwszym narodem, mającym doświadczyć skutków opracowanego w Babilonie przez Lewitów „Prawa Mojżeszowego”, byli Samarytanie, którzy w 538 roku p.n.e. gościnnie witali powracających do Jerozolimy Judejczyków i którzy, jako symbol przyjaźni, oferowali swą pomoc w odbudowie świątyni, zniszczonej przez Babilończyków. Z polecenia Lewitów, oferta ta została brutalnie odrzucona.

W międzyczasie Lewici kończyli pracę nad Prawem, które miało w przyszłości wywrzeć piętno na wszystkich narodach. Głównym jego architektem był Ezechyjel, pochodzący z rodziny Najwyższych Kapłanów, który prawdopodobnie odcisnął ślad na wszystkich pięciu księgach, w miarę jak wychodziły. Był on ojcem chrzestnym religii nietolerancji, rasizmu i zemsty, i morderstwa w imię Boga.

W Starym Testamencie księga Ezechyjel jest najbardziej doniosłą. Opisując los czekający tych, którzy modlą się do „obcych bogów”, Ezechyjel widzi w objawieniu Pana wołającego do mężów: „…nastąpcie na to miasto (Jerozolimę) , mając każdy broń swoję ku zabijaniu w ręce swej.” 

Jednemu z tych fanatyków, mającemu przy pasie kałamarz, nakazuje: „Przejdź przez pośrodek miasta, przez pośrodek Jeruzalemu, a uczyń znak na czołach mężów, którzy wzdychają i narzekają nad wszystkiemi obrzydliwościami, które się dzieją w pośród niego”. Po oznaczeniu w ten sposób ich czół, Ezechyjel słyszy głos Pana, wołającego do mężów: „Idźcie po mieście za nim; a zabijajcie; niech nie folguje oko wasze, ani się zmiłujcie. Starca, młodzieńca, i pannę, i maluczkich, i niewiasty wybijcie do szczętu; ale do żadnego męża, na którym by był znak, nie przystępujcie, od świątnicy mojej poczniecie…. A wyszedłszy zabijali w mieście.”

Zbierzcie się, a przyjdźcie, zgromadźcie się zewsząd na ofiarę moję, którą Ja wam sprawuję, ofiarę wielką na górach Izraelskiech, żebyście jedli mięso, i pili krew. Mięso mocarzy jeść będziecie, a krew książąt ziemskich pić będziecie…. Najecie się tłustości do sytości a napijecie się krwi do upicia…

W ten sposób rasa stała się nadrzędnym, choć jeszcze nie zapisanym dogmatem Prawa. Czciciele Jehowy, którzy wobec perskich urzędników i lewickich mędrców nie potrafili się wykazać pochodzeniem od Judy, Benjamina czy Lewiego, zostawali „ze wstrętem” odrzucani (słowa dr Kansteina). Każdy musiał udowodnić „niekwestionowaną czystość rasową”, potwierdzoną w rejestrze urodzin. Wreszcie, w 444 roku BC. Nehemiasz polecił Ezdrowi włączyć zakaz mieszanych małżeństw do Tory, umacniając prawnie wprowadzone zarządzenia, które stały się teraz częścią wielokrotnie poprawianego Prawa. Zwołano naczelników klanów i rodzin i nakazano im w imieniu ludu podpisać zobowiązanie przestrzegania wszystkich statutów i praw Tory, ze szczególnym uwzględnieniem nowego zakazu.

W księdze Leviticusa wstawiono niezbędny ustęp: „i odłączyłem was od innych narodów, abyście byli moimi.” Odtąd żaden Judejczyk pod karą śmierci nie mógł żenić się poza swoim klanem; ktokolwiek poślubił cudzoziemkę, grzeszył przeciw Bogu (Księga Nehemiasza, 13:27. Prawo to obowiązuje w obecnym państwie syjonistycznym). „Obcym” zakazano wstępu do miasta, aby utrzymać Judejczyków w „czystości nieskażonej obcymi wpływami”.

Nehemiasz i Ezdra byli naoczynymi świadkami tych wydarzeń. Jako narrator, Nehemiasz jest tu idealnym, niekwestionowanym źródłem: był tam obecny, był dyktatorem i wykonawcą. Pisze on, że gdy Ezdra po raz pierwszy ogłaszał nowe Prawo mieszkańcom Jerozolimy:….płakał wszystek lud, słysząc słowa zakonu.

A była to herezja: W dniu, gdy żołnierze króla Artexerxesa zmusili mieszkańców Jerozolimy do podpisania Nowego Przymierza Ezechyjela, spaczona została wcześniejsza tradycja Izraelitów, a wiara w Boga wyparta została Jego zaprzeczeniem.

Nie pozostał ślad podobieństwa między Bogiem moralnych przykazań, a złośliwym bóstwem Ezechyjela, które chełpiło się nakazem mordowania pierworodnych w celu wzbudzenia postrachu! Nie był to Bóg objawiony, lecz bóstwo wymyślone przez człowieka – wskrzeszenie prymitywnych wierzeń szczepowych. Nowe Przymierze, podpisane przez lud pod przymusem, stanowiło formalne zaprzeczenie Boga, i formalne uznanie Judei za Boga. To nie Bóg stworzył ten naród i jego idee. To naród stworzył tego Boga i jego idee.” (Dr. Kastein).

Król Hircanus miał do czynienia z dwoma partiami politycznymi. Jedna z nich, bardziej umiarkowanych Sadyceuszy, prawdopodobnie doradzała oszczędzenie Idumenów i zmuszenie ich do przyjęcia wiary judajskiej. Drugą partię stanowili faryzeusze, reprezentujący stary despotyczny stan kapłański Lewitów i pragnący przywrócić ich pełną władzę.

Wśród faryzeuszy, stanowiących najliczniejszą partię polityczną w małej rzymskiej prowincji Judei, istniała wewnętrzna dominująca sekta, jaką wcześniej reprezentowali kapłani lewiccy. Oni stali się propagatorami fanatycznie skrajnej idei lewickiej, wyrażonej w księgach Ezekiela, Ezry i Nehemiasza.

W podobny sposób, jak Lewici zatryumfowali nad Izraelskimi protestantami i odseparowali Judeę od sąsiadów, ich następcy faryzeusze gotowi byli zgnieść każdą próbę włączenia się Judejczyków w nurt ludzkości. Stali się strażnikami destruktywnej idei. Tłem ich zwycięstwa była zagłada Jerozolimy.

Niemniej, wśród umiarkowanych partii stale odzywał się insytnktowny impuls do zrzucenia jarzma. W tym okresie taką partię stanowli Sadyceusze, którzy reprezentowali większą część stanu kapłańskiego i pragnęli zachować „pokój w mieście”, unikając konfliktów z rzymską władzą. Faryzeusze byli zaciętymi wrogami Sadyceuszów. Ten wewnętrzny podział, trwający dwadzieścia pięć wieków, przetrwał do naszych czasów.

Podczas rządów faryzeuszy ukształtowała się idea mesjanistyczna, która miała wywrzeć wielki wpływ na przyszłe stulecia. Idea ta nie była znana wcześniejszym prorokom izraelskim, nie uznającym dogmatu ekskluzywnej rasy panów i wynikającego z niego późniejszego konceptu przybysza, którego nadejście miało ustanowić na ziemi dominujące królestwo wybranej rasy panów.

Tak wyglądała sceneria, w której prawie dwa tysiące lat temu pojawił się człowiek z Galilei. W tym czasie pozostali w Judei Judejczycy, pogrążeni od sześciuset lat po odłączeniu się od Izraela w „Żydowskich ciemnościach,” jak określa to dr Kastein, oczekiwali z nadzieją na wyzwoliciela Mesjasza. 

Potęga faryzeuszy sprawiła, że obcy „gubernator” ugiął się przed ich groźbami, a ci, którzy mimo pogardy przybysza dla spraw ziemskich widzieli w nim oczekiwanego Mesjasza, narażali się na śmierć. Byli oni „grzesznikami”, wobec których władca rzymski, podobnie jak przed sześciuset laty król perski, gotów był użyć „Prawa”.

Przybysz, który się pojawił, wskazywał im drogę do „królestwa niebieskiego”. Była to droga przeciwna do tej wiodącej przez ruiny krajów do świątyni pełnej złota, jaką proponowali im faryzeusze, nawołujący do „przestrzegania Prawa”.

Judejczycy oczekiwali wojowniczego, mściwego Mesjasza, który zdruzgocze wrogów Judy żelazną pałką i rozbije ich jak wazę glinianą;który przyniesie im światowe imperium i dosłowne spełnienie plemiennego Prawa.. Tak przez pokolenia przepowiadali faryzeusze i Lewici.

Idea pokornego Mesjasza, głoszącego „kochaj swoich wrogów”, „pogardzanego i odrzuconego przez lud”, „frasobliwego”, nie znajdywała oddźwięku w umysłach ludu; nawet gdyby przypomniano mu słowa Izajasza (które zyskały na znaczeniu dopiero za życia i po śmierci Jezusa).

Mimo to, ta pokorna i głosząca miłość istota mieniąca się Mesjaszem, przez wielu została za niego uznana!Encyklopedia Żydowska podkreśla, że rodowym miastem Jezusa był Nazaret. Istotnie, ogólnie przyjmuje się, że Jezus był Galilejczykiem, niezależnie od miejsca urodzenia. Tak więc, pod względem rasowym i politycznym Galilejczycy byli odrębni od Judejczyków. Pozostaje więc pytanie, czy religia tego Galilejczyka mogłaby zakwalifikować go do określenia dzisiejszym mianem „Żyda”? Oczywiście, najbardziej zacięty sprzeciw wyrażają tu autorytety Judejskie.

Jeszcze jednym paradoksem historii Syjonizmu jest fakt, że chrześcijańscy teolodzy i duchowni często upierają się przy żydowskim pochodzeniu Jezusa, podczas gdy mędrcy judajscy zaprzeczają temu..

Jeśli dzisiejszymi Żydami są Syjoniści to w czasach Jezusa byli nimi w Judei faryzeusze. Przeciw nim kierował Jezus swój główny atak. Ganił także sadyceuszów i pisarzy, lecz jak ukazuje Ewangelia, uważał faryzeuszy za wrogów Boga i ludzi i na nich przede wszystkim skupiał swoją wzgardliwą krytykę.

W tym czasie Prawo, wraz z towarzyszącymi komentarzami, zapełniłoby całą bibliotekę, a dojście do jego jądra poprzez narosłe warstwy wymagałoby kilkuletniej pracy zespołu prawników z całego świata. 

Nieuczony młodzieniec z Galilei jednym wyciągnięciem palca odwalił zaskorupiałą masę, oddzielając prawdę od herezji. Sprowadził całe „Prawo i Proroctwa” do dwóch podstawowych przykazań: Kochaj Boga i bliźniego jak siebie samego. Stanowiło to zdemaskowanie i potępienie herezji, jaką przez stulecia Lewici i faryzeusze oplątali Prawo.

Kazanie na Górze kilkoma słowami zbiło nauki zawarte na setkach stron Starego Testamentu,. Przeciwstawiło miłość – nienawiści, miłosierdzie – zemście, życzliwość – złej woli, braterstwo – segregacji, sprawiedliwość – dyskryminacji, potwierdzenie – zaprzeczeniu; życie – śmierci.

Błogosławieństwa oferowane przez Deuteronomy były natury materialnej – zdobycze terytorialne, łupy i rzeź – w zamian za ścisłe przestrzeganie tysięcy „statutów i praw”, niejednokrotnie podżegających do morderstwa. Kazanie na Górze nie przyrzekało korzyści materialnych, lecz po prostu nauczało, że takie cnoty jak moralne życie, pokora, dobre uczynki, miłosierdzie, czystość, spokój i wytrwałość, są błogoławieństwem i zostaną duchowo wynagrodzone.  

Gubernator rzymski Piłat próbował wszystkich sposobów, aby uchylić się od ponagleń władczych „mędrców”, żądających kary śmierci dla tego człowieka -Jezusa. 

 W ciągu niewielu lat, jakie pozostały do życia tej małej i rozdartej prowincji, faryzeusze ponownie zaczęli korygować „Prawo” – owe „ziemskie przykazania”, które tak zaciekle zwalczał Jezus. Jak pisze dr Kastein, ‘nauki faryzeuszy normowały życie żydostwa; cała historia Judaizmu została odtworzona z punktu widzenia faryzeuszy….. ideologia faryzejska ukształtowała charakter judaizmu, życie i myśli Żydów na przyszłe pokolenia….. Uczyniła z „odrębności” główną przesłankę wiary.

Inne ludy Palestyny, a szczególnie Galilejczycy, nie poddały się Rzymowi. Po wielu powstaniach i kampaniach, Rzymianie weszli do Jerozolimy i zburzyli ją. Judea została uznana za podbity kraj, a jej nazwa zniknęła z mapy. Przez długie lata dziewiętnastu stuleci w Jerozolimie nie było Żydów (jedynym plemieniem, mieszkającym w Palestynie od czasów biblijnych pozostały resztki Samarytanów, które przeżyły wszystkie prześladowania). 

Przed upadkiem Jerozolimy w 70 roku , bramy jej opuściły dwie grupy podróżników. Apostołowie wynieśli z niej nowe przesłanie dla ludzkości – rodzącego się chrześcijaństwa. Faryzeusze, przewidując los jaki mieli ściągnąć na Jerozolimę, przenieśli się do nowego centrum, z którego (jak poprzednio z Babilonu) rządząca sekta zamierzała rozciągnąć swą władzę nad Żydami rozproszonymi po świecie.

Te dwie grupki podróżników reprezentowały awangardy idei światła i ciemności, które odtąd jak cień towarzyszący człowiekowi, miały przez wieki przeć w kierunku Zachodu. 

Osiedli w Jamnie faryzeusze wznowili swoje dawne pretensje do posiadania ustnie przekazanych tajemnic Boga i na ich mocy poczęli naginać „prawa i przykazania” do celów walki z chrześcijaństwem.W ten sposób powstał Talmud, będący w rezultacie anty-chrześcijańskim rozwinięciem Tory. Talmud okazał się skutecznym narzędziem odgrodzenia Żydów od sił integracyjnych, wyzwolonych przez chrześcijaństwo.

Cień, towarzyszący apostołom od bram Jerozolimy przed wkroczeniem tam Rzymian, podążył za Chrześcijaństwem w jego drodze na Zachód. Przez stulecia sekta talmudyczna nieodstępnie szła za nim. W dwudziestym wieku Zachód stał się sceną zapasów między narodami wyrosłymi w tradycji chrześcijańskiej, a sektą oddaną niszczycielskiej idei.

 W Jamni rząd faryzeuszy utrzymał się przez około sto lat,po czym przeniósł się do Uszy w Galilei, gdzie wznowił działalność Sandherdin. „Judaizm narzucił sobie nowe ograniczenia i stał się jeszcze bardziej ekskluzywny,” a chrześcijanie pochodzenia żydowskiego objęci zostali specjalną klątwą. W 320 roku cesarz rzymski Konstantyn wydał prawo zakazujące małżeństw między chrześcijanami a Żydami i zabronił Żydom trzymać chrześcijańskich niewolników. Zarządzenia te były naturalną odpowiedzią na niewolnicze Prawo wyłączności i separacji, głoszone przez rząd talmudyczny w Janinie. „Ośrodek” uznał je jednak za prześladowanie i wyniósł się z powrotem do Babilonu,gdzie od ośmiu stuleci przetrwała nietknięta kolonia żydowska, która wolała tam pozostać, niż wrócić do Jerozolimy. Rząd talmudzki usadowił się w Surze, a uczeni w Pumbedita. Talmud poczęty w Jamni i Uszy, zakończony został w Surze i Pumbedita. Światowe żydowstwo „opasała olbrzymia, elastyczna obręcz”, zaciśniająca je szczelnie mistycznym kręgiem strachu i zabobonu. Rządący w Surze exilarcha (Dawidowy książe pojmanych) z upływem czasu stał się marionetką. Odtąd prezes akademi (w rzeczywistości najwyższy kapłan i premier) ustanawiał prawa i przepisy obowiązujące nie tylko babilońskich Żydów, lecz wszystkich Judejczyków…. Światowe Żydowstwo uznawało akademię babilońską za legalny ośrodek Judaizmu i uważało jej prawa za wiążące..

W istocie podstawą judaizmu stała się nie wiara, ale raczej sposób postępowania, stąd niekiedy uważa się, że nie ma sprzeczności między tożsamością żydowską a brakiem wiary w Boga, pod warunkiem, że choćby w pewnym stopniu przestrzegane będzie prawo.

Miejsce Tory zajął Talmud, podobnie jak wcześniej Tora zastąpiła „tradycję ustną”. Przywódcy akadamii w Surze i Pumbedita , zwani Gaonim, przejęli władzę nad rozproszonymi Żydami.Marionetkowy eksilarcha (później zwany Nasimem, czyli księciem) był od nich zależny, podobnie jak pozbawiony swoich funkcji Sanherdin. Jakiekolwiek wątpliwości wśród światowego żydostwa co do interpretacji czy stosowania Prawa, rozstrzygane były przez Gaonate. Werdykty i osądy (w imieniu Jehowy) tego oddalone rządu znane były jako Odpowiedź Gaonitów lub Prawo Babilońskie, któremu Żydzi musieli się poddać pod groźbą wyklęcia.”

Talmud był wielokrotnie potępiany przez papieży i Kościół jako księga heretycka. Papież Grzegorz IX kazał publicznie spalić egzemplarze tej księgi z powodu treści uznanych przez niego za skrajnie anty chrześcijańskie i wymierzone w dobre imię Jezusa z Nazaretu. Wiedza Talmudu była niedostępna dla nieżydów i dopiero w ostatnich czasach nastąpiło ujawnienie pewnych jej fragmentów. Niektórzy z badaczy chrześcijańskich podjęli się krytyki Talmudu. Jednym z nich był ks. dr Stanisław Trzeciak który publikował swoje przemyślenia w książce "Talmud o gojach a kwestia żydowska w Polsce". Kwestia Talmudu nadal budzi kontrowersje wśród społeczności obu religii. Spróbujmy więc poznać główne treści tego dzieła:

Polskiemu czytelnikowi przybliżył ją Henryk Wesołowski w książce: ”Robią wszystko aby nas oszukać” Poznań 2006r. Przytoczę za tym autorem spis zasad postępowania zapisanych w tym ważnym dokumencie. Cytowany autor oparł się na angielskiej publikacji pt.: „Kodeks Postępowania Żyda” (Western Front. Los Angeles. P.O. BOX 27854).

Teksty te, w języku angielskim są ponumerowane. Wytyczne postępowania mają swoje odnośniki do określonych działów i punktów w Talmudzie jako swego źródła. Treść każdego punktu jest przekreśleniem ogólnoludzkich praw moralnych, których główne zasady ujęte są w Dekalogu. Oto treść owych zapisów:

TALMUDWedług zapisu w Internecie, nie jest świętą księgą, tak jak Biblia żydowska (zwana przez chrześcijan Starym Testamentem), ma jednak moc obowiązującą dla ortodoksyjnego Żyda w kwestiach kultu, ubioru, odżywiania się, prawa cywilnego i karnego, obowiązującego w żydowskiej wspólnocie. Talmud jest interpretowany przez rabinów, których dogłębna wiedza pozwala, na ustalenie w konkretnej sytuacji.

Oto jakie w tym dokumencie przekazywane są nauki:

1) Błagamy Cię o Panie, wytruj wszystkich nieprzyjaciół twojego narodu (-Synagog Judaica, s.212)

2) Nauki Talmudu są ponad wszelkimi innymi prawami. Są one ważniejsze niż prawa Mojżesza (-Rabbi Ismael, Rabbi Chamber i inni rabini)

3)                      Nauki Talmudu są słowami żywego Boga. Sam Jahwe (Bóg) zasięga opinii ziemskich rabinów, kiedy ma trudne sprawy w niebie (- komentarz rabina Menachema do Piątej Księgi.)

 4) Jehowa studiuje Talmud (" mądrości" rabinów) na stojąco ze względu na szacunek dla tej księgi.   (Tract Mechilla).

5) Gorszą rzeczą jest kwestionować słowa rabinów niż słowa Tory (Biblii) ( -Michna Sanhedryn 11.3) 

6) Zabronione jest ujawniać sekrety prawa (Talmudu). Kto to czyni, staje się winnym tak jakby zniszczył cały świat (- Jektut Chadasz 171.3)

 7) Jeśli goj studiuje Talmud, a Żyd mu w tym pomaga, obydwaj zasługują na śmierć (- Sanhedryn 59a)

8) Przekazywanie gojowi wiedzy o naszej religii oznacza skazywanie na śmierć wszystkich Żydów, ponieważ zapoznanie gojów z tym, co my uczymy o nich, może spowodować jawne zabijanie nas (- Libre David 37).

9) Jeśli Żyd wezwany jest do wyjaśnienia ksiąg rabinackich, powinien przekazywać tylko fałszywe wyjaśnienia.

Ktokolwiek naruszy to rozporządzenie, winien być skazany na śmierć (- Libre David 37)

10) Żyd powinien i musi przysięgać fałszywie, jeśli pytany jest przez gojów, czy nasze księgi zawierają coś przeciwko nim.(- Szaalot Utszabot, The Book of Jore Dia 17.)

11)Żydzi są istotami ludzkimi. Natomiast inne narody świata nie są istotami ludzkimi, ale są bestiami (– Baba Mecia 114.6)

12)Kiedy przyjdzie Mesjasz, każdy Żyd będzie miał 2800 niewolników (- Simeon Haddarsen, fol.56-D)

13) Jahwe stworzył nieżydów w postaci ludzkiej, aby Żyd nie czul się źle, że jest obsługiwany przez bestie.

Nie -Żyd, jako zwierzę w ludzkiej postaci, skazany jest na służbę Żydowi we dnie i nocy (-Midrasch Talpioth,)

!4) Skoro Król Mesjasz się ukaże, rozpocznie okrutną wojnę przeciwko gojom, zabijając ich masowo. Będzie mówił do Żydów : "Ja jestem Królem Mesjaszem, na którego czekaliście. Zabierajcie gojom srebro i złoto" (-Josiah 60.6)

15) Trzyletnia dziewczynka goja może być gwałcona przez Żyda (- Aboda Sarah 37a).

16) Żyd może gwałcić dziewczynę nie-żydówkę, ale nie może jej poślubić (- Gad Shas. 2.2.)

17) Żyd może robić z nie-żydówką, co mu się tylko podoba. Może ją traktować jak kawałek mięsa (- Nadarine 20,B.)

18) Żyd może nadużywać nie-żydowkę, udając wobec niej jakoby to było normalne (- Maimonides, Jak.Chaseka 2,2.)

19) Jeśli goj zabija goja lub Żyda, jest za to odpowiedzialny. Ale jeśli Żyd zabije goja, nie jest za to odpowiedzialny (-Tasefta Aboda Zara 8.5)

20) Zawsze dozwolone jest zabić żydowskiego donosiciela, nawet zanim on doniesie ( oczywiście "donosicielstwem" nazwane jest tu ujawnienie żydowskich przestępstw) (- Schulchan Aruch, Choszen Hamiszpat 388.)

21) W Biblii powiedziane jest : "Nie będziesz krzywdził swojego bliźniego", ale nie jest powiedziane :" Nie będziesz krzywdził goja" (- Mishna Sanhedryn 57.)

22) Kiedy idziesz na wojnę. nie idź jako pierwszy, ale jako ostatni, abyś mógł wrócić jako pierwszy. Kanaan polecił swoim synom (idącym na wojnę) pięć rzeczy : "Kochajcie się nawzajem, miejcie zamiłowanie do rabunku, miejcie w sobie nienawiść do swoich przełożonych i nigdy nie mówcie prawdy" (- Pesachim F.113B)

23) Żyd może gwałcić, oszukiwać i fałszywie przysięgać, ale musi to robić tak, aby jego czyny nie wyszły na jaw i aby Izrael przez to nie ucierpiał (- Schulchan Aruch, Jore Dia.)

24) Żyd może goja obrabować, może go oszukać w rachunku, jeśli goj się w tym nie zorientuje (- Schulhan Aruch, Choszen Hamisphat 348.)

25) Jeśli Żyd wzywany jest przez goja do sądu jako świadek przeciwko Żydowi, a może tego uniknąć, ma się od tego wymówić. Ale jeśli Żyd wzywa do sądu Żyda przeciwko gojowi, zawsze może być świadkiem (-Schulchan Aruch, Choszen Hamiszpat 8, art 3 i 4.)

26) Ci którzy nie uznają Tory i Proroków, powinni być zabici. Jeśli ktoś ma władzę zabić ich mieczem. powinien to uczynić. A jeśli nie można zabić ich oficjalnie i jawnie, powinni być zabici podstępem (- Schulchan Ar Choszen Hamiszpat 425.5)

27) Wszelka własność innych narodów należy do narodu żydowskiego . Naród żydowski jest uprawniony do zabierania dóbr innych narodów bez skrupułów. Prawowierny Żyd, nie jest zobowiązany do zachowania zasad moralnych wobec innych narodów. Może postępować wbrew moralności, jeśli to jest z korzyścią dla niego lub dla Żydów w ogóle" (- Schulchan Aruch, Choszen Hamiszpat 348 )

28) Jeśli Żyd doniesie do władz gojowskich, że drugi Żyd ma dużo pieniędzy, i ten drugi Żyd poniesie jakieś straty pieniężne z tego powodu, Żyd donosiciel powinien mu te straty wynagrodzić (- Schulchan Aruch, Choszen Hamiszpat 388.)

29) Jak rozumieć słowo rabunek, Goj ma zabronione kraść, rabować, zabierać kobiety niewolnice Gojowi czy Żydowi itd. Natomiast Żydowi wolno czynić to wszystko w stosunku do gojów (- Tosefta, Abda Zora VIII,5)

30) Na dom goja należy patrzeć jak na pomieszczenie dla bydła (- Tosefta, Erubin III, 1) 

31) Wszystkie nasze przyrzeczenia, przysięgi, obietnice uważajmy za nieważne i nieistniejące. Nasze przyrzeczenia i przysięgi nie mają żadnej mocy wiążącej nas (- Schulchan Arach, Edit I,136)

32) Cokolwiek Żyd potrzebuje do wykonywania obrzędów kościelnych, nie może być wyprodukowane przez istoty ludzkie, a Żyd nie może uważać gojów za istoty ludzkie (- Schulchan Aruch, Orach Chaim 14,20,,32,33,39)

33) Żydówka jest obowiązana pomóc swojej matce także w Szabat, ale nigdy nie wolno jej pomagać kobiecie nie -żydówce, ponieważ nie-żydówka ma być uważana i traktowana jak zwierzę (- schulchan, Aruch, Orach ćhaim 539.)

34) W czasie święta Cholhamoed zabronione jest dokonywanie spraw biznesowych. Ale dozwolone jest wtedy oszukać goja, ponieważ oszukiwanie gojów w każdym czasie podoba się Bogu (- Schulchan Aruch. Orach Chaim )

35) Zabronione jest Żydom oszukiwać swoich braci. Odnosi się to tylko do Żydów. Natomiast wolno oszukiwać gojów. Biblia mówi : " nie będziesz oszukiwał twojego brata" . ale nie-żydzi nie są naszymi braćmi. Jak wyżej powiedziano, są oni gorsi niż psy (- Aruch Choszen, Hamiszpat 227.)

Tak więc przeszło 2000 lat temu, Żydzi czerpiąc nauki z Talmudu, walczyli wśród dawnych ludów o swoje miejsce na Bliskim Wschodzie. Niektórzy współcześni autorzy studiujący dzieje Żydów są zdania, że nauki Talmudu nadal obowiązują społeczność żydowską i jeśli nie całą, to przynajmniej jej odłam zwany syjonizmem. H. Wesołowski (op. cit) pisze: „talmudyczne zasady postępowania mówią najlepiej, czego można spodziewać się od ludzi ukształtowanych na tych zasadach”. Kończy stwierdzeniem: „Przekreślenie wszelkich praw boskich i ludzkich we współczesnych działaniach wojennych, w polityce, w ekonomii, w sądownictwie szkolnictwie i na każdym odcinku życia społecznego, jest następstwem działań ludzi ukształtowanych na wytycznych Talmudu.”

Wróćmy jednak do opisywanej przez nas starożytności:

Lud wierzył, że jego bóg Jahwe sprawuje bezpośrednią nad nim władzę, zaś król i kapłani są jedynie wykonawcami woli boga. Ten pogląd nie przeszkadzał by króla nazywać „pomazańcem Jahwe” lub „synem boga” i wierzyć, że władza króla jest pod specjalną opieką Boga. Panowała wśród tych ludów idea mesjanizmu w myśl której Bóg wybrał ich naród aby nim rządzić i nim się opiekować. Inne ludy w myśl tych wierzeń, pozostawały w zaślepieniu. Tylko Izraelczycy byli powołani do okazywania wierności i pełnej miłości do swego Boga. Idea mesjanizmu stała się mocnym ogniwem zespalającym społeczność żydowską przez wieki, i jest żywa i dzisiaj w niektórych kołach żydowskich.

Pogląd o wyniesieniu społeczności żydowskiej ponad resztę ludzkości powodował pewne procesy wewnątrz społeczeństwa. Lud przekonany o swym wyjątkowym statusie społecznym przeciwstawiał się władzy, nawet swojego narodu, krytykował ją poprzez swoich proroków. Mniemanie o bezpośredniej władzy Boga powodowało osłabienie władzy królewskiej na rzecz kapłanów. Z rodów królewskich i kapłańskich rodziła się arystokracja żydowska.

Jednym z ważnych proroków działających w czasie niewoli babilońskiej (597 p.n.e.) był wspominany już prorok Ezychiel.Według niego, biorąc pod uwagę sytuację Żydów w niewoli babilońskiej, król pozbawiony dowództwa nad wojskiem jest jedynie księciem, gdyż jego funkcje przejął sam Jahwe. Głosił potrzebę przekazania najwyższej władzy kapłanom Jerozolimskim i kapłanami proponował obsadzić także niższe szczeble władzy.

Idea mesjanizmu umożliwiała ludowi żydowskiemu przetrwanie niewoli zaś w ramach własnej państwowości pozwalała na stworzenie dla pospólstwa, mającego świadomość bezpośredniej opieki boskiej, lepszych warunków od innych ludów, O prawa ludu tego występowali prorocy. W „Torze” można znaleźć treści osłabiające bezwzględność możnych wobec współwyznawców. Czytamy w niej: „Jeśli pożyczasz pieniądze biednemu człowiekowi nie obciążaj go procentem. Jeśli weźmiesz odeń w zastaw wierzchnia szatę, zwróć mu ją jeszcze przed zachodem słońca, albowiem jest to okrycie jego, jakoż więc będzie spał?” Przewidywała „Tora” także jednorazowe moratorium w trosce o nędzarzy. Według prawa Tory należało raz na siedem lat ustanowić tzw. „rok sobotni” kiedy wszyscy rolnicy mieli oddawać swe pola do użytku ubogich ludzi, bogacze zaś nie mieli się upominać o pieniądze u niezamożnych dłużników.

Te głosy w obronie uboższych warstw społeczeństwa wzmogły się znacznie rozpoczynając od drugiej polowy VIII wieku p.n.e. Prorocy krytykowali niecnych władców, wyzysk ludu, butę bogaczy, niesprawiedliwe prawa. Panowało przekonanie, ze ustami proroków przemawia Bóg. I tak np. prorok Izajasz (pierwsza polowa VII wieku p.n.e.) piętnował bezprawie i gromił możnych.: „ Biada tym, którzy ustanowili zasady bezprawia…aby nędzarzy pozbawić prawa. Biada wam, którzy stajecie z rana, aby się bawić opilstwem i pić aż do wieczora…a na sprawę Jehowy nie patrzycie, lekceważąc uczynki rąk jego…Naczelnicy twoi – rozpustnicy, wspólnicy złodziei…” Podobnie krytykował prorok Samuel – króla Saula, prorok Natan – Dawida, Izajasz – Achaza, Jeremiasz – Jechojakima i Cydkiasza,

Obok tych proroków broniących biednych byli inni, którzy ich atakowali. Np. prorok Ezychiel wołał: „Biada prorokom głupim, którzy idą za duchem swoim, choć nic nie widzieli… Bo ręka moja (mówi Bóg) będzie przeciwko prorokom, którzy widzą marność, a opowiadają kłamstwa.”

Judaizmowi część swej pracy pt.: ”Dziwny jest ten świat” poświęcił J.B. Kępka. (Janusz B. Kępka. Warszawa, 2006r). Dowiadujemy się z niej, że podstawowym źródłem wiedzy o tym społeczeństwie jest Biblia (1200 –150 p.n.e.) Zawiera ona ustne przekazy z pokolenia na pokolenie. Obejmuje późniejsze nakazy i zakazy. Składa się z trzech części: Tory, Pism proroków (składających się z 21 ksiąg), i Pism.

W III wieku p.n.e. powstał Talmud. Początkowo były to ustne przekazy, a następnie pisemne streszczenia prawa ustnego, komentarze i objaśnienia i dyskusje rabinów dostosowujące Torę do aktualnej, konkretnej sytuacji. Talmud składa się z dwóch części: Miszny (jest to zbiór komentarzy do Tory opartych na wywodach rabinów z ok. 220r ), oraz Gmer, zawierającej uzupełnienia Miszny oraz nakazy i zakazy obowiązujące w sposób bezwzględny każdego religijnego Żyda.

Wiele zapisów tych dokumentów jest współcześnie, w miarę odkryć archeologicznych podważanych. Uczeni dopatrują się, że Bóg Jahwe został przez Izraelitów przyjęty od dawniejszej kultury sumeryjskiej. Podany w Biblii opis tworzenia świata w świetle dzisiejszej nauki nie znajduje potwierdzenia (Wielkie bum…) Mieści się on, podobnie jak i w innych kulturach i innych wierzeniach w sferze mitów. Brzmi on według Biblii następująco:

„ Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Potem rzekł Bóg: niech zaroją się wody mrowiem istot żywych, a ptactwo niech lata nad ziemią, pod sklepieniem niebios. I błogosławił im Bóg mówiąc: Rozradzajcie się i rozmnażajcie się i napełniajcie wody w morzach, a ptactwo niech się rozmnaża na ziemi. Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas. I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich”

Analitycy tekstu biblijnego zwracają uwagę na istniejące w nim sprzeczności pokazując, że w dalszych jej partiach napisano: Żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim” czyli Bóg będąc nieskończoną doskonałością stworzył człowieka istotę tak niedoskonałą, że sam żałował, że stworzył tak nieudane dzieło.

J.B.Kępka, w swojej pracy analizując poszczególne zapisy biblii jak np.:”Ujrzeli synowie boży, że córki ludzkie są piękne. Wzięli więc sobie za żony te wszystkie, które sobie upatrzyli.” Ironizuje: było wielu synów bożych, a za ich złe sprawowanie, Bóg ukarał „potopem” ludzi i zwierzęta, a nie ukarał synów którzy z córkami ludzkimi grzeszyli.

 Podobnych sprzeczności, pokazanych w pracy Kępki, jest wiele. Występują sprzeczności i w innych zapisach z dalekiej przeszłości.: Na przykład w treści pism sumeryjskich, w mitach greckich, i zapisach odnoszących się do innych cywilizacji. Nie mniej zapoznając się z tą literaturą warto próbować zrozumieć poziom wiedzy, ówczesne wierzenia, kulturę i wyobraźnię ludów starożytności.W dzisiejszych czasach, kiedy judaizm staje się dla wielu atrakcyjną religią, wszechstronna dyskusja nad jego dawną i współczesną treścią może być bardzo pożyteczna.

Dostrzegają wyjątkowość tej religii niektóre społeczeństwa. Według aktualnych informacji, południowi Koreańczycy mają zamiar uczyć swe dzieci Talmudu w swych szkołach, wychodząc z założenia, że jego nauka podobnie jak dla Żydów może być przydatna w rozwoju koreańskiego społeczeństwa.

Wyznawców judaizmu różni od chrześcijan przede wszystkim wizja Boga, sposób zbawienia oraz interpretacja prawa i przymierza mojżeszowego, czego następstwem jest również spór o mesjaństwo Jezusa z Nazaretu. Zarzewiem konfliktu w przeszłości był Talmud i jego postrzeganie przez wyznawców obu religii.

Część Żydów, pod przywództwem Anana ben Dawida odrzuciła Talmud (767 r.) dając początek religii która zawiera pewne idee teologiczne, takie jak idea ofiary symbolicznej, koncepcję szechiny– czyli Bożej Obecności, będącej wszędzie tam, gdzie zbierze się dziesięciu pobożnych Żydów, oraz wezwanie do nieustającego oczekiwania na Mesjasza, który poprowadzi lud Izraela z powrotem do Palestyny

Wyznawcy Talmudu, od pokoleń, za swego głównego wroga przyjęli chrześcijaństwo i tę religię, mimo, że wskazuje ona na źródło swej wiary (nauki) Judaizm, ( Przyjęcie ksiąg Starego Testamentu jako księgi objawionej obok Nowego Testamentu). Talmudyści uważają chrześcijaństwo za największe zagrożenie dla przetrwania tożsamości religijnej i narodowej swojej społeczności. Chrześcijanie, zwłaszcza kościół katolicki (lecz również protestanci) odwzajemniają się talmudystom od 2000 lat niechęcią, a nawet nienawiścią. Jednak obie te religie, zwłaszcza powstały ostatnio z nich coctail pod nazwą Judeochrześcijanie atakowane są przez panteistów i grupę agnostyków, rekrutujących się z kierunków filozoficznych uniwersytetów.

Czasy się zmieniły. Nikt z nowoczesnych papieży lub współczesnych głów protestantyzmu, nie obstawał przy tym, że rabini judaizmu wspierają rasizm zawarty w Talmudzie, czy morderczą nienawiść do chrześcijan i gojów w nim zawartą. Tradycyjne koła kościelne są zdania, że głowy chrześcijaństwa przynaglają stronników Chrystusa by byli posłuszni, czcili i popierali stronników Talmudu. Dla tych kół jest oczywiste, że ci modernistyczni katoliccy i protestanccy liderzy są dzisiaj najgorszymi zdrajcami Jezusa Chrystusa na ziemi. 

Poglądy niezbyt moralne i ich realizacja:

Jednym ze znaczniejszych szejków, był Abraham, od którego wywodzą się Żydzi. Pochodził ze starożytnego miasta Ur, ziemi Babilońskiej. Wiódł on, jak zresztą wszyscy Izraelici życie koczownicze i zajmował się handlem. Na krótki czas osiadł w Aramie, kraju położonym między Eufratem i Tygrysem, skąd z żoną swoją, Sarą, przechodząc przez ziemię Chanaanejską, udał się do Egiptu.

Henryk Rolicki (Zmierzch Izraela, Warszawa 1996, wyd. Ojczyzna), analizując wersety Starego Testamentu dotyczące zachowań i zdarzeń Abrahama, a także jego syna Izaaka zwraca uwagę, że obaj okłamując ówczesnych władców (podając swe żony jako siostry) poddawali im swe żony jako nałożnice. Ponieważ ówczesne prawodawstwo karało śmiercią cudzołóstwo, owi władcy dowiedziawszy się o podstępie nie dość, że nie ukarali „oszustów”, lecz zwrócili im owe małżonki obdarowując ich sowicie, prosząc o opuszczenie kraju.

  Dziwne to były czasy, kiedy oszukiwani (faraon, oraz król Filistyńczyków) okazywali wielkie serce dla Abrahama i Izaaka, pomimo ich nagannych czynów.

  Czytając Stary Testament spotykamy się z wieloma opisami podstępu, fałszu i zbrodni znanych protoplastów narodu żydowskiego. Analizując współczesne działanie ich niektórych przedstawicieli zadajemy sobie pytanie, czy owa tak odmienna moralność została przechowana w tradycji tego narodu, a może jedynie jego „elitarnej” części? Być może w/w cechy odnoszą się do wszystkich ludzkich społeczności. Stanowią nierozłączną cechę ludzkich postępowań, a jedynie te dotyczące Żydów są podkreślane, ze względu na zapis w Księgach Świętych dotyczących tamtych czasów? Nie mniej w istniejącym stereotypie odnośnie tego narodu, owe negatywne cechy często są przez nieżydowskich autorów podkreślane. Lecz wróćmy do historii:

W społeczeństwie żydowskim potężne znaczenie miały (mają) więzy rodzinne. Mojżesz, po nadaniu Żydom Zakonu i ustaw normujących ich współżycie przystąpił do utworzenia armii dla zamierzonych podbojów. Przy jej organizacji trzymał się podziału rodowego dzieląc wszystkich Żydów na 12 pokoleń, wywodzących się od 12 synów Jakubowych. Liczyła ona około 600 tyś. Z tą armią rozpoczął marsz ku obiecanej narodowi „Ziemi Obiecanej” mordując i „wyrzynając wszystkie pokonane narody od starca aż do niemowlęcia”.

  Po zorganizowaniu armii przystąpił do ustanowienia stanu kapłanów. Wywodzili się oni z rodu Lewiego. Najwyższym kapłanem mianował swego brata Aarona, a pomocnikami jego synów.

Według spisu z tamtych czasów kapłanów było 22 tysiące, na których utrzymanie łożyła cała społeczność żydowska. A więc więzy rodowe i hierarchia od samego zarania stanowiły silną więź łączącą to społeczeństwo.

Dalszym elementem scalającym zbiorowość było posłuszeństwo wobec swych wodzów, od którego odstępstwa były karane z bezwzględnym okrucieństwem. I tak na przykład Mojżesz nie zawahał się utopić w potokach krwi swych rodaków, za nieposłuszeństwo. Za zbieranie drew w dzień szabatu Mojżesz kazał „przestępcę ukamieniować”. A więc okrutne kary, za najmniejsze odstępstwa od wskazań przywódców stały się również ogniwem spajającym społeczeństwo. O okrucieństwie jego władców świadczy również fakt wymordowania 24 tysięcy Żydów, którzy pojęli za żony kobiety z plemienia Moabitów (rozkaz Mojżesza). W tym miejscu należy wspomnieć również o zamordowaniu z rozkazu Mojżesza pięciu królów Madjańskich, zagrabieniu całego ich dobytku, zgładzeniu mężów, i zniszczeniu miasta ogniem. „A gdy przywiedli do Mojżesza więźniów i łupy wówczas wpadł w wielki gniew na swych dowódców, za zachowanie przy życiu jeńców i rozkazał wymordować wszystkich mężczyzn, dzieci i kobiety zamężne, pozostawiając przy życiu tylko te, które nie zaznały łoża męskiego. Było takich 32 tysiące, które Mojżesz kazał żołnierzom zachować sobie ku zniewoleniu ich i pohańbieniu.”

  Z najbardziej znakomitych rodów wywodzili się królowie Izraela wyposażeni w wielką władzę, a było ich wielu od początków powstania ich państwa do roku 670 p.n.e., kiedy to Nabuchodonozor zburzył Jerozolimę. W tej plejadzie władców szczególną rolę odegrali król Dawid i król Salomon. W czasie ich panowania królestwo przeżywało rozwój kultury i gospodarki, stając się lokalnym mocarstwem. Po śmierci króla Salomona, jak już wspomniano, doszło do podziału królestwa na północny Izrael i południowe Królestwo Judy. Dwa te państwa walczyły ze sobą, aż do ich podbicia przez Asyrię.

W VI wieku p.n.e. Judę zdobył Babilon , a Żydów uprowadzono w niewolę tzw. babilońską dając początek diasporze narodu żydowskiego.

Obok nieograniczonej władzy królów, władzy kapłanów, pojawiają się w tamtych czasach w strukturze społeczeństwa sędziowie, o dużych możliwościach oddziaływania, nawet na wysokich urzędników, w zakresie przestrzegania przyjętych zasad i praw.

Oddzielną grupę mającą niebagatelny wpływ, zwłaszcza na struktury rządzące, stanowili prorocy.

Zdobycie Babilonu przez Cyrusa perskiego (53 9 p.n.e.) otworzyło Żydom możliwość powrotu do Palestyny. Po rozpadnięciu się państwa Aleksandra Wielkiego Palestyna dostała się pod władzę Egiptu a następnie Syrii. Żydzi mieli w tych państwach uprzywilejowaną pozycję (Dzierżawili cła i „łupili ludność ze skóry”; Józef, siostrzeniec arcykapłana Onjasza egzekwując z całą surowością podatki napotkał opór, a ludność grecka obrzuciła go obelgami. Wtedy kazał ściąć najprzedniejszych i najbogatszych obywateli).

W czasie przejścia Palestyny pod władzę Rzymian, Żydzi nie utracili swych praw, a ich kolonie w Rzymie i Aleksandrii rozrastały się liczebnie i zyskiwały na znaczeniu w strukturze państwa. Cicero w roli obrońcy niejakiego Flawiusza w swej mowie tak mówił o Żydach: „wiesz ,jak ich gromada jest liczna, jak oni są ściśle między sobą związani, jak są potężni w swych zgromadzeniach…”

W czasie panowania nad Palestyną Rzymian mamy do czynienia z wieloma buntami, ruchawkami, a także zakulisowymi sojuszami. Przez cały ten czas jednak nie naruszone były najwyższe władze Żydów, które nazwano Synhedrjone. Te w pewnym okresie podzieliły się na dwa człony. Dopiero patriarcha Gamaliel doprowadził do rozwiązania odłamu babilońskiego, a syn jego Juda stworzył wspólny ośrodek dla całego świata.

Synhedrjon przetrwał w Tyberjadzie do 425r po Chr.. Odtąd wobec ustalenia się w państwie wschodnio- rzymskim chrześcijaństwa, najwyższe władze żydowskie zstępują do podziemia i przenoszą się do Babilonii.

Żydzi mimo licznych przywilejów nienawidzili państwa rzymskiego, zwłaszcza, kiedy zaczęły w nim przeważać wpływy chrześcijaństwa, i usilnie działali nad jego upadkiem. H. Rolicki (op.cit. s.43,44)pisze: „Aby skutecznie współpracować nad upadkiem państwa rzymskiego, musieli równolegle do swej akcji, zacieśniającej i ogradzającej Izrael, oraz wprost spiskowo – rewolucyjnej – zająć się drugą, polegającą na wchodzeniu w głąb życia rzymskiego, zacieraniu widocznych różnic między sobą a Rzymianami i Grekami, by rozkładową działalnością przyśpieszyć upadek wroga. Tę misję spełniali Żydzi heleniści oraz różni Żydzi w Rzymie wciskający się na dwory cezarów i wywierający wpływ na politykę, judaizujący piśmiennictwo, rozstrajający obyczaje, paraliżujący życie gospodarcze i finansowe, a w końcu budzący niezadowolenie mas i będący sprężyną demonstracji i zaburzeń społecznych.”

  Silne związki hierarchiczne, zakorzenione posłuszeństwo wobec władzy, okrucieństwo władz zwierzchnich – sprawiają, że naród był scementowany jest i trwa przez wieki.

Tradycja i obyczaje:

W Internecie pod tą nazwą otrzymujemy informację, że mieści się w niej przekazywane z pokolenia na pokolenie obyczajów, zasad wiary i postępowania. I tak religia, różne święta, obyczaje i obrzędy pozwalają Żydom zachować tożsamość. W bardziej szczegółowych wyjaśnieniach dowiadujemy się, że Żydzi mają inny kalendarz od przyjętego w Europie. Za początek rachuby czasu przyjmują dzień stworzenia świata tj. 7. X. 3761 r. p.n.e. Ich rok rozpoczyna się jesienią, w tygodniu pierwszym dniem jest niedziela a ostatnim sobota, określana jako szabat. Do ich świąt należą; szabat, Jam Kipur (dzieci pojednania), Sukot (święto szałasów), Pasach (Pascha), Chanuka (święto świateł), Rosz ha’ Szana (Nowy Rok), Purim (losy – żydowski karnawał). Daty świąt są ruchome ze względu na kalendarz słoneczno-księżycowy.

 Z różnych obrzędów wyróżniają dzień wejścia w dorosłość (dzień ukończenia 13 lat), ślub, którego podstawą jest Ketuba (kontrakt ślubny) przy czym mąż gwarantuje żonie utrzymanie i opiekę. Śmierć poprzedza czuwanie przy łożu chorego. Pogrzeb to uroczystość skromna, a modlitwą za zmarłych jest tzw. „kadiw”. Tradycyjny ubiór Żydów stanowiły czarne bekiesze i chałaty, nosili długie brody i pejsy.

  Ten zwięzły opis nie wyjaśnia nam jednak owych trwających przez wieki ich zachowań, wypływających z tradycji, zwłaszcza z religii, nauk proroków i wzorców postępowania przez ich elity przywódcze. Spróbujemy wskazać na niektóre z nich.

  Okrucieństwo. Wspomnieliśmy o nim już wyżej opierając się na zapisach Starego Testamentu. Wydaje się, że ta cecha przetrwała przez wieki. Obok wspomnianych wyżej okrucieństw wobec wrogów, cechę tę ujawniali i wobec bliskich. Abraham „prorok” wypędza z domu na puszczę, swego pierworodnego wraz z jego matką, nie troszcząc się o los wygnańców, skazanych na śmierć z głodu, pragnienie lub na pożarcie przez dzikie zwierzęta (patrz W.Bocquet: „Przez Morze Czerwone” rok 2001 s.11) Innym przykładem okrucieństwa Żydów, nawet wobec goszczących ich i przyjaznych gospodarzy jest opisane w I księdze Mojżeszowej rozdział XXXIV. Zdarzenie to Bocquet tak komentuje:

Jakub nadużył wraz ze swą rodziną, gościnności księcia Hemora, który pozwolił mu w swoim kraju osiąść i handlować. Przede wszystkim, uciekł się wraz ze swoimi synami do podstępu, proponując swoim dobroczyńcom, szczerym i życzliwym, obrzezanie, po czym, gdy ci, niczego nie podejrzewając, ufni w dobrą wolę swych gości, dokonali żądanego obrzędu, wykorzystali ich chwilową słabość i dopuścili się barbarzyńskiej zbrodni. Uzbrojeni w miecze wkroczyli „mężnie” do miasta i wymordowali swych dobrodziejów, pogrążonych w bólach, bezbronnych i złożonych niemocą. Następnie zagrabili wszystko, co przedstawiało jakąkolwiek wartość, kobiety i dzieci uprowadzili w niewolę, w celu przehandlowania ich, a miasto spalili.

  Jak wyraziście uwydatnia się na mrocznym tle tego występku zachłanność i krwiożerczość Jakuba oraz jego synów, w przeciwieństwie do wspaniałomyślności i szlachetności księcia Hemora i jego syna.

  Hemor, pragnąc ugodowo i honorowo załatwić sprawę Dyny, wystąpił z prośbą o jej rękę dla swego syna, skutkiem czego podniósłby ją do godności swej synowej, a w następstwie – księżnej.

  Jakub i synowie jego wzgardzili propozycją Hemora, uplanowali zdradę na jego zgubę, gdyż nie chodziło im o moralne zadośćuczynienie za rzekomo zadany gwałt Dynie, lecz o grabież i mord.

 Postępek Jakuba i jego synów potwierdza słuszność nadania im nazwy „Habiri”, tj. rozbójnicy.Dali oni początek następnym pokoleniom.

  Setki lat później, za życia Mojżesza spotykamy również niespotykane okrucieństwa, jako realizację jednej ze znanych „plag egipskich”. W tym czasie Żydzi jako niewolnicy Egipcjan, posługiwali im w ich domach i gospodarstwach. Mogli więc z łatwością wypełnić rozkazy swej starszyzny polegające na wytępieniu bydła Egipcjan, a następnie wymordowania wszystkich pierworodnych synów swych żywicieli (Patrz I księga Mojżeszowa rozdział IX). W następnych latach, w drodze do „ziemi obiecanej” Mojżesz, Jozue i ich następcy tępili bezlitośnie rdzenną, miejscową ludność. Lecz nie tylko obcy cierpieli. Twarde prawo dotykało i samych Żydów, którzy nieraz przeciw niemu się buntowali. Jakby się czuli dzisiejsi liberałowie, będąc homoseksualistami w tamtych czasach, kiedy zgodnie z wolą „Pana” Mojżesz ustanowił prawo: „Mężczyzna, który obcuje cieleśnie z mężczyzną, tak jak z kobietą popełnia obrzydliwość, obaj poniosą śmierć, krew ich spadnie na nich.” Prawo to było realizowane. Według Biblii Bóg spalił Sodomę i Gomorę ogniem i siarką za grzechy sodomii, czyli za zboczenia seksualne, głównie homoseksualizm (szerzej w pracy Janusza B. Kępki pt: „Dziwny jest ten świat” Warszawa 2006 r.)

  Nie sposób opisać wszystkie okrucieństwa Żydów zapisane w Starym Testamencie. Powstałaby odrębna wielka księga. Przeto przeskakując wieki zatrzymamy się na chwilę przy Księdze Estery, w której podano jak to piękna kochanka potężnego króla Aswerusa wpłynęła na niego, by w jego krainach Żydzi odzyskali wolność i władzę, mordując za zgodą panującego wszystkich swych nieprzyjaciół: zwłaszcza zaś potężny ród Hauzana. Oto cytat tej opowieści:

  5. A tak pobili Żydzi wszystkich nieprzyjaciół swoich, mieczem ich mordując, i tracąc, i niszcząc, a czyniąc z tymi; co ich nienawidzieli, według upodobania swego.

  6. Nawet i w Susan, mieście stołecznem, zabili i wytracili Żydzi pięset mężów;

  7. I Parasandata, i Dalfona, i Aspata,

  8. I Porata, i Adalijasza, i Arydata,

  9. I Parymasta, i Arysaja, i Arydaja, i Wajzata,

  10. Dziesięciu synów Hamana, syna Hamedatowego, nieprzyjaciela żydowskiego, zabili; ale na łupy ich nie ściągnęli ręki swojej.

 11. Onegoż dnia, gdy przyniesiono liczbę pobitych w Susan, mieście królewskiem, przed króla,

  12. Rzekł król do Estery królowej: W Susan, mieście stołecznem, zabili Żydzi i wytrącili pięć set mężów, i dziesięć synów Hamanowych; a w innych krainach królewskich cóż uczynili? cóż jeszcze za prośbą twoją? a będzieć dana; a co jeszcze za żądność twoją? a stanieć się.

  13. I rzekła Ester: Jeżeli, się królowi podoba, niech będzie pozwolono i jutro Żydom, którzy są w Susan, aby uczynili według wyroku dzisiejszego, a dziesięć synów Hamanowych aby zawiesili na szubienicy.

  14. I rozkazał król, aby tak było. A tak przybity był wyrok w Susan, i powieszono dziesięć synów Hamanowych.

  15. A zgromadziwszy się Żydowie, którzy byli w Susan i dnia czternastego miesiąca Adar, zabili w Susan trzysta mężów: wszakże na łupy ich nie ściągnęli ręki swojej.

7.      Inni także Żydzi, którzy byli w krainach królewskich, zebrawszy się zastawiali się za dusze swe; a póty mieli pokój od nieprzyjaciół swych. Bo zabili nieprzyjaciół swoich siedmdziesiąt i pięć tysięcy; wszakże na łupy ich nie ściągnęli ręki swojej.

Okrucieństwa te były odpowiedzią na równie okrutne plany przeciwników, zmierzające z kolei do zagłady ich narodu. Nie mniej wpisują się w ciąg historyczny opisywanych zdarzeń.

W czasach rzymskich, jak pisze Henryk Rolicki. (Op.cit.s.33- 39), Żydzi napadali Rzymian i Greków uderzając podstępnie, z ukrycia albo tam, gdzie czuli przewagę. Historia mówi o pogromie przez nich Samarytan.

Po drugim zburzeniu Jerozolimy przez rzymskiego wodza Tytusa osiedlili się w różnych prowincjach rzymskich tworząc w nich zwarte społeczności. Jest rzeczą charakterystyczną, że tam, gdzie czuli swoją przewagę fizyczną nad rdzennymi mieszkańcami dawali upust swej nienawiści i przystępowali do pogromów. W Cyrenajce   wyrżnęli ok. 220 tyś. ludzi. Całe rzesze skazywali na rozszarpanie przez dzikie zwierzęta na arenach. Nieżydowską część Aleksandrii zrównali z ziemią. Na wyspie Cypr zburzyli Salaminę, stolicę, i wyrżnęli ćwierć miliona Greków. Jeńców obdzierano ze skóry.

 Do tradycji i obyczajów społeczności żydowskiej można zaliczyć i inne naganne według naszej cywilizacji postępowania. Do takich należą podstęp, oszustwo, kłamstwo itp. Sięgnijmy do najdawniejszych czasów.

Oszustwa:

Według Pierwszej Księgi Mojżeszowej, w rozdziale XII, znajdziemy opis przybycia Abrahama do Egiptu i jego przekrętów, podobnie jak i jego syna Izaka ( w stosunku do Abimelecka, króla Filistynów o czym wspomniano już wyżej).

W rozdziale 25 księgi Mojżeszowej znajdujemy opis podstępnej działalności Jakuba wobec swego brata Ezawa, w wyniku, którego pozbawił go statusu pierworództwa, czyli prawa do dziedzictwa a przez dalszy podstęp pozbawił Ezawa także błogosławieństwa ojcowskiego.

W dalszej historii owych dwóch braci dowiadujemy się o wyjątkowej szlachetność Ezawa, co może świadczyć, że obok postaw nagannych, spotykamy już w tamtych czasach i postawy szlachetne. Wniosek stąd płynie jasny, że nie należy przywar generalizować jak to czynią niektórzy dzisiejsi Żydzi wobec Polaków, ale i wielu Europejczyków wobec Żydów.

W opowiadaniu o tych dawnych czasach często spotykamy podłość jak przeplata się ze szlachetnością.

 Sprzedanie Józefa przez braci kupcom i okłamanie ojca, że zginął, równoważy czyn Józefa, który po latach, kiedy owi bracia stali się zależni od jego woli, jako egipskiego urzędnika, ten im wybaczył: „i pocałowawszy całą bracie swoją płakał razem z nimi” następnie za zgodą Faraona sprowadził do Egiptu całą rodzinę i zapewnił jej dostatnie życie. Jednocześnie ten sam Józef, lojalny wobec rodziny okazał się podstępny wobec Egipcjan. Poprzez manipulacje finansowe pozbawił ich ziemi i wolności „pogrążając ich w otchłań niewolnictwa”. Jednocześnie osadził swoją rodzinę w najżyźniejszej ziemi egipskiej.

  Żydzi od czasów Józefa i jego rodziny (70 dusz) do czasu Mojżesza to jest w ciągu 430 lat rozrośli się do 600 tyś dusz. Mojżesz, przed ucieczką z Egiptu i popełnionymi tam z jego nakazu mordami, polecił również swoim rodakom kradzież mienia Egipcjan: „A dał Pan łaskę ludności u Egipcjan, że im pożyczyli, i złupili Egipcjan”.

Piąta księga Mojżeszowa zawiera dwa elementy, a mianowicie tezę o konieczności wymazania pokolenia pamiętającego „niewolę egipską”, bo dopiero młode pokolenie, wychowane wśród mordów, rzezi i grabieży, pewne swej mocy, mające we krwi przepisy kulturowo-rytualne, różne od cudzoziemców, miało szansę zachować wśród obcych swą tożsamość. Drugim wskazaniem tej księgi są przepisy sanitarne, przestrzegane do dziś, jak np. ubój rytualny.

  Jeden z najbardziej niszczących obcych po dzień dzisiejszy przepisów znajdujemy w piątej księdze Mojżeszowej w rozdziale 23, wiersz 19. Brzmi on: „Nie pożyczysz bratu swemu na lichwę pieniędzy, ani zboża, ani żadnej innej rzeczy, ale obcemu. Lecz bratu swemu tego, czego trzeba, bez lichwy pożyczysz”. Na podstawie tego nakazu Żydzi uczynili z lichwy narzędzie gnębienia obcych, zaś dla siebie źródło niezmiernych zysków. W ten proces wpisuje się jakby zapis rozdziału 28 gdzie mówi się:. bogacz ma dostatek za nagrodę od Boga, za cnotliwe życie i pogardza tymi, którzy żyją w biedzie i chorobach, uważając ich stan za słuszną karę zesłaną na grzesznika.Takie podejście widzimy i obecnie u rządzących elit liberalnych, co pozwala przypuszczać, że kierują się tymi dawnymi wskazaniami podobnie jak ma to miejsce z lichwą, ubojem rytualnym itp.

H. Rolicki (op. cit.) zwraca uwagę na inną cechę Żydów w opisywanych przez Biblię czasach, a mianowicie bezlitosny stosunek do jeńców. Pisze on: „Żydzi drogą podstępów i zdrad osiągali zwycięstwa a ich „bohaterstwo” znajdowało ujście w stosunku do słabych i bezbronnych.”

Inspiracją wielu oszust popełnianych przez Żydów na przestrzeni wieków były nauki zawarte w ich świętych księgach nazwanych Talmudem. Fałsz jako obronę interesów Żydów był często stosowany przez ich książęta o czym świadczy chociażby następujący list:

Słynny list księcia żydowskiego

(- z roku 1489, pisany z Konstantynopola do Żydów we Francji uskarżających się na prześladowania ze strony króla:)

„Powiadacie, że król Francji zmusza was zostać chrześcijanami. Zostańcie nimi … lecz niechaj prawo Mojżesza zostanie zachowane w sercach waszych.

Powiadacie, że zmuszają was do wyzbycia się waszych majątków – czyńcie wasze dzieci kupcami, aby stopniowo odebrały chrześcijanom wasze majątki.

Powiadacie, że godzą na wasze życie – czyńcie wasze dzieci lekarzami i aptekarzami, aby one pozbawiały życia chrześcijan.

Powiadacie, że burzą wasze synagogi – czyńcie wasze dzieci kanonikami i kapłanami aby one zburzyły ich kościoły. Czyńcie tak, aby wasze dzieci zostały adwokatami, notariuszami, aby ciągle się wtrącały do spraw państwowych abyście utrzymując chrześcijan mogli świat opanować i pomścić się na chrześcijanach. Nie uchylajcie się od spełnienia tego rozkazu, który wam dajemy, ponieważ doświadczycie sami, że z poniżonych, jakimi jesteście, dojdziecie do potęgi”. (S. Kowalski – „Żydzi chrzczeni” str. 21-22).Załącznik B do tekstu „Rozbójniczy charakter civitas Dei”

Kłamstwa

Opis historii kłamstw Żydów wypełniłby kilka opasłych tomów. Dlatego dla ilustracji przytoczę jedynie ostatnie doświadczenia polskie. Strumień kłamstw dotyczących stosunków polsko – żydowskich jest porażający. Biją swym cynizmem i bezczelnością w beletrystyce (Malowany Ptak – Kosińskiego, Sąsiedzi , Strach J.T Grossa, )w filmach, w publicystyce, w sztukach plastycznych, utworach muzycznych itp. Nie pomaga demaskowanie ich przez naszych wielkich naukowców jak np. Jerzego, Roberta Nowaka (Sto klamstw Grossa), M.J.Chodakiewicza (Po Zagładzie), Michałkiewicza (świetne feliotony w prasie), książki Waldemara Łysiaka i wielu innych. Przytoczę wyjątki z książki tego ostatniego pt. Stulecie Kłamstwa:

…Najtragiczniejszym światowym fałszem minionego wieku jest żydowskie kłamstwo o Polakach jako bezkonkurencyjnych antysemitach i żydobójcach, głównych sprawcach Holocaustu.

Te wszystkie okrucieństwa, oszustwa, i kłamstwa nie obciążają wszystkich Żydów, lecz przede wszystkim ich arystokrację i szlachtę. Prostym Żydom można jedynie zarzucić brak oporu wobec planowych okrucieństw swych elit i bezkrytyczne posłuszeństwo wobec ich rozkazów.

Arystokracja żydowska (królowie, książęta) jak i szlachta (kapłani, sędziowie, rabini) przetrwała wieki. Nawet w czasach niewoli babilońskiej możne żydowskie rody czuły się na wygnaniu zupełnie dobrze, a pycha i oschłość serca pozostały nadal ich cechą charakteru (Henryk Rolicki op.cit..

Źródło: Henryk Rolicki:Zmierzch Izraela. Warszawa 1996r. wyd.: Ojczyzna.

 Grzegorz Leopold Seidler: Myśl Polityczna Starożytności. Wyd. Lit. Krakow. 1956r.

Stanisław Wesołowski: Robią wszystko aby nas oszukać. Poznań 2006r.

Janusz B. Kępka: Dziwny jest ten świat. Warszawa 2006r

ks. Prof. Stanisław Trzeciak: Talmud o gojach a kwestia żydowska w Polsce. Warszawa 1995r.

W. Bocqet: Przez Morze Czerwone. 2001r.

Rahid Khalidi: Żelazna Klatka.

Banny Morris: The Birth of the Palestynian Refugee Problem.

Internet: Wikipedia.

Linki po angielsku:

http://www.ety.com/HRP/racehate/talmud1.htm

http://www.revisionisthistory.org/talmudtruth.html

http://www.geocities.com/Athens/Cyprus/8815/

http://forum.fidelitas.pl/viewtopic.php?t=1685&start=0

„Talmud obnażony” według czcigodnego I.B. Pranaitis – angielski tekst.
 Dostępny w Heritage Book Service PO Pudełka 86, Lake Munmorah, NSW 2259,
 Talmud.htm. Australia