STARCIE GIGANTÓW

Liczący wówczas 38 lat Cornelius Johannes Sanders ustępował swojemu przeciwnikowi zarówno pod względem warunków fizycznych (5 cm wzrostu, 10 cm zasięgu ramion), jak też jeśli chodzi o osiągnięcia na zawodowym ringu (zdobyty po raz pierwszy i ostatni tytuł mistrza świata). Kariery amatorskiej niemal w ogóle nie zaliczył, natomiast młodszy z Kliczków legitymował się m.in. srebrnym medalem mistrzostw Europy (1996 – Vejle) oraz olimpijskim złotem (1996 – Atlanta). Kompletnie nie robiła wrażenia również przeciętna sylwetka „The Sniper’a” na tle muskulatury „Dr Steelhammer’a”. Można by więc upatrywać przyczynę zwycięstwa mało znanego wcześniej reprezentanta RPA w chwilowej niedyspozycji młodszego z Kliczków. Jednak argument ten nie wytrzymuje krytyki w świetle późniejszej wyrównanej walki jaką świeżo upieczony mistrz zaserwował Witalijowi, który musiał niewątpliwie wspiąć się na wyżyny swoich umiejętności aby pomścić brata.

Cóż więc posiadał ów sprawca sensacji? Wyliczmy: imponująca pewność siebie, niewygodny bo naznaczony pewną surowością styl, wystarczające do nawiązania walki warunki fizyczne oraz całkiem silny cios. Ta swoista mieszanka okazała się w swoich skutkach zabójczą dla doświadczonego już wówczas obrońcy tytułu.

Schematyczny boks prezentowany do dziś przez braci Kliczko wynika z ich wieloletnich doświadczeń zdobytych zarówno na ringach amatorskich jak i zawodowych. Sprawiają wrażenie zawodników niekompletnych, aczkolwiek oni po prostu wykorzystują część zdobytych umiejętności przydatnych w ramach posiadanych warunków fizycznych. Bazując na eksperymencie z Corrie’m Sandersem można zaryzykować twierdzenie, że młodszy z braci jest znacznie mniej odporny na ciosy, jest bardziej schematyczny i mniej zacięty. Dlatego też nie mógł sobie poradzić z tym co miał do zaproponowania „The Sniper”. Można się w wielu rzeczach nie zgadzać z David’em Haye’m, ale zauważył on jedną istotną rzecz: Witalij jest urodzonym fighterem, zaś Władymir potrzebuje odpowiedniej motywacji. Aktualnie koresponduje to wybitnie z reakcją na śmierć Emanueala Stewarda: „Dr Steelhammer” zaatakował oficjalnie team Mariusza Wacha (27-0, 15 KO) za rzekomą radość ze śmierci swojego pierwszego trenera po czym dość teatralnie się odgrażał.

Dziś wiele osób z wyjatkową łatwością skazuje polskiego „Vikinga” na porażkę w walce o można by rzec tytuł absolutnego mistrza świata wagi ciężkiej (WBA Super, IBF, WBO, IBO & The Ring Heavyweight) argumentując, że pretendent nie może poszczycić się żadnymi większymi sukcesami w swojej dotychczasowej karierze. Powtarza się aż do znudzenia, że jak do tej pory nie walczył z nikim znaczącym, jak byłoby to jakimś ewenementem na tym etapie kariery. Zarzuca się pewną surowość stylu, a nawet krytykuje za prezentowaną w wywiadach pewność siebie.

Patrząc na tę sytuację zupełnie racjonalnie łatwo zauważyć, że przygotowywujący się w Dzierżoniowie podopieczny Piotra Wilczewskiego ma jednak wystarczającą ilość atutów, aby ten pojedynek wygrać. Dysponuje całkiem mocnym ciosem, jak na swoje warunki fizyczne dobrą praca nóg i jest w stanie walczyć nieschematycznie. Zawodnik należącej do Mariusza Kołodzieja „Global Boxing Promotions” posiada poza tym przewagę w warunkach fizycznych (4 cm wzrostu, 2 cm zasięgu ramion), jak również większe doświadczenie w potyczkach z kolosami (nawet z wyższymi i o dłuższym zasięgu ramion od samego siebie).

Nikt nie jest w stanie przewidzieć jak będzie wyglądał przebieg zaplanowanego na 10 listopada starcia w hamburskiej Altonie, ale jedno jest pewne – Władymir Kliczko nie walczył jeszcze z takim zawodnikiem jak Mariusz Wach. Zaś to jak zaprezentuje się polski „Viking” zależy przede wszystkim od niego samego. Recepta na zwycięstwo nasuwa się sama… być jak Corrie.

Dawid Berezicki