STARA KANAPA

Starej kanapie smutno było, iż już nikt na niej śpi. A obok, nawet nie wsparta o ścianę stała nowoczesna wersalka,  bez wałka pod głowę, ale za to z podnóżkiem z oryginalnym śpiewnikiem nowoczesnych piosenek o miłości brata do brata, siostry do siostry, narzeczonej do narzeczonej, narzeczonego do narzeczonego i całego rodu męskiego do rodu męskiego, bez nauki Kościoła, bo nasze państwo nic nie ma wspólnego z Kościołem widniało w preambule śpiewnika nowoczesnej wersalki zakupionej w Maderze. Nowa wersalka była jeszcze dziewicza, bo nikt na niej jeszcze nie spał i wcale nie wiadomo było czy ktoś zachce.

STARA KANAPA

I to było jedyne pocieszenie starej kanapy. Stara kanapa miała jeszcze inną przewagę na wersalką. Była miękka. Nawet w samym środku leżanki za miękka.

Ale nie wiadomo czy to była zaleta starej kanapy, czy wada. To oczekiwało rozstrzygnięcia. I nad tymi sprawami zastanawiały się dwa stare obrazy wiszące nad kanapą.

Obrazy medytowały jeszcze bardzo długo, wreszcie doszły do konsensusu. Wiesz powiedział chłopiec z jednego obrazu do dziewczyny z drugiego. Zadam Ci pytanie – gdybyśmy oboje przestali wisieć i zeszlibyśmy do pokoju, to gdzie byś się chciała położyć, na starej kanapie czy na wersalce ze śpiewnikiem?

Dziewczyna z drugiego obrazu odpowiedziała natychmiast. Dlaczego pytasz? To jest oczywiste, iż na starej kanapie leżałoby się wygodnie, szczególnie na środku leżanki.

Ale ja jestem nowoczesna chociaż stara i głupia, wybrałabym więc  wersalkę. A powiem ci dlaczego. Bo lepiej leżeć, chociaż na twardym, niż wisieć. Na to chłopiec: to że jesteś stara, to wiem od dawna, ale, że głupia, to dowiedziałem się przed chwilą od ciebie i to się potwierdza twoją decyzją o wersalce. Na tym zakończyły się rozmowy obrazów i wisiały nadal, sprawiając radość wersalce i smutek starej kanapie.