SPOTKANIE Z POLSKĄ NA STACJI POGARDA

przyjrzyj się Polsce gdy senna nad ranem… sypia na stołach w najpodlejszych barach…

przyjrzyj się Polsce…gdy senna nad ranem

sypia na stołach w najpodlejszych barach

i gdy odarta z przykazań i wstydu

wiesza łzę nędzy na nocnych zegarach

gdy oszukana przez swoich i obcych

biega bezradna wśród kłamstwa i drwiny

i nie potrafi odnaleźć nadziei

bo ją przygniata ciężki kamień winy

i nie ma siły odwagi i woli

by stanąć mężnie przeciw swym bluźniercom

a popychana i zepchnięta śmiechem

nie umie stanąć przeciw swym szydercom 

gdy w kłębowisku brudu i bełkotu

szuka nadziei w dudniących pociągach

i drży w łachmany owinięta skąpe

między przejściami w zdradliwych przeciągach

przyjrzyj się chwilę…patrz ! jak obojętnie

i z obrzydzeniem przygląda się biedzie

i dla spokoju  nie tylko świętego

kłamliwy dialog z Dekalogiem wiedzie

gdy wygrzebuje z kieszeni obłudy

kruche dowody minionej wielkości

i wypatruje w ulicznej latarni

błyszczącej gwiazdy swojej pomyślności

a zapomniana na Stacjach Pogardy

sypia po kątach chora od zmęczenia

bo dojść nie może by spytać o drogę

bo zapomniała swojego imienia…

przyjrzyj się Polsce..! Boże Sprawiedliwy !

wygrzeb z łachmanów to co w niej jest bólem

by mogła kiedyś jak dotknięta cudem

rzucić przed ołtarz…protezy…i… kule…