SOLIDARNOŚĆ WALCZĄCA CZ. IV

SOLIDARNOŚĆ WALCZĄCA CZ. IV   KORNEL MORAWIECKI   Kornel Andrzej Morawiecki (ur. 3 maja 1941 w Warszawie) – polski polityk, działacz opozycji antykomunistycznej w PRL, założyciel i przewodniczący Solidarności Walczącej, doktor fizyki, nauczyciel akademicki. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2010.   Ojciec Mateusza Morawieckiego, prezesa zarządu Banku Zachodniego WBK SA.   Syn Michała i Jadwigi z Szumańskich. Maturę zdał w wieku 17 lat w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie w 1958 r. Studia wyższe ukończył na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego w 1963 r. Doktorat pod kierunkiem prof. Jana Rzewuskiego z kwantowej teorii pola uzyskał w 1970 r.. Pracownik naukowy na Uniwersytecie Wrocławskim, początkowo w Instytucie Fizyki, następnie Matematyki. Od 1973 r. pracownik naukowy Politechniki Wrocławskiej.   W 1968 uczestniczył […]

SOLIDARNOŚĆ WALCZĄCA CZ. IV

 

KORNEL MORAWIECKI

 

Kornel Andrzej Morawiecki (ur. 3 maja 1941 w Warszawie) – polski polityk, działacz opozycji antykomunistycznej w PRL, założyciel i przewodniczący Solidarności Walczącej, doktor fizyki, nauczyciel akademicki. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2010.

 

Ojciec Mateusza Morawieckiego, prezesa zarządu Banku Zachodniego WBK SA.

 

Syn Michała i Jadwigi z Szumańskich. Maturę zdał w wieku 17 lat w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie w 1958 r. Studia wyższe ukończył na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego w 1963 r. Doktorat pod kierunkiem prof. Jana Rzewuskiego z kwantowej teorii pola uzyskał w 1970 r.. Pracownik naukowy na Uniwersytecie Wrocławskim, początkowo w Instytucie Fizyki, następnie Matematyki. Od 1973 r. pracownik naukowy Politechniki Wrocławskiej.

 

W 1968 uczestniczył w fali strajków studenckich.

 

Po stłumieniu protestów studenckich wspólnie z Jerzym Petryniakiem, Zdzisławem Ojrzyńskim, Piotrem Plenkiewiczem, Ryszardem Trąbskim wydrukował i kolportował ulotki potępiające ówczesne władze komunistyczne za represje wobec protestujących studentów.

 

W podobnym, nieco rozszerzonym zespole, wydawał ulotki przeciwko tzw. interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w sierpniu 1968 r., a następnie przeciwko stłumieniu przez władze protestów robotniczych na Wybrzeżu w 1970 r.

 

W 1979 r. związał się od drugiego numeru z wydawanym we Wrocławiu niezależnym periodykiem „Biuletyn Dolnośląski” – od powstania drukowanym poza cenzurą w zakonspirowanych drukarniach.

 

Wraz z grupą przyjaciół (Jerzy Petryniak, Zbigniew Oziewicz, Janusz Goryl, Zbigniew Duszak, Włodzimierz Winciorek, Garret Sobczyk – Amerykanin) witał papieża św. Jana Pawła II w Warszawie, Częstochowie i Krakowie podczas pierwszej pielgrzymki w Polsce, białoczerwonym transparentem z napisem: „Wiara i Niepodległość”.

 

W czasie fali sierpniowych strajków 1980 r., które poprzedziły powstanie NSZZ „Solidarność” aktywnie wraz z „Biuletynem Dolnośląskim” włączył się w organizowanie strajków we Wrocławiu. Była to jedyna zorganizowana grupa opozycyjna inicjująca i wspierająca protesty we Wrocławiu.

 

W okresie tzw. pierwszej Solidarności przygotowywał i drukował wraz z Mikołajem Iwanowem i zespołem „Biuletynu Dolnośląskiego” odezwy po rosyjsku do żołnierzy sowieckich stacjonujących w Polsce, za co został aresztowany i sądzony. Był to pierwszy tego typu proces polityczny w PRL.

 

Był delegatem na I Krajowy Zjazd „Solidarności” z Regionu Dolny Śląsk. Z jego inicjatywy I Krajowy Zjazd Solidarności przyjął odezwę „Posłania do narodów Związku Radzieckiego i krajów Europy Wschodniej”, był jednym z jej autorów.

 

W momencie wprowadzenia stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. uniknął aresztowania, ponieważ przewoził wieczorem sprzęt poligraficzny dla konspiracyjnej drukarni „Biuletynu Dolnośląskiego”.

 

Natychmiast z zespołem „Biuletynu Dolnośląskiego” zszedł do podziemia i korzystając z zakonspirowanej struktury, rozpoczął działalność poligraficzną.

 

Pierwszy numer podziemnego pisma w stanie wojennym w Polsce – „Z dnia na dzień” był drukowany w nocy z 13 na 14 grudnia i został kolportowany już rano 14 grudnia we Wrocławiu.

 

Był wydawcą prasy i wydawnictw Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarność” we Wrocławiu, upoważniony przez ówczesnego przewodniczącego regionu Władysława Frasyniuka do wydawania i podpisywania oświadczeń w imieniu RKS.

 

Na przełomie maja i czerwca 1982 m.in. wspólnie z Pawłem Falickim założył „Organizację Solidarność Walczącą”, która była unikalną polityczną organizacją opozycyjną w Polsce oraz krajach bloku sowieckiego, ponieważ od momentu powstania (czerwiec 1982) jako jedna z nielicznych w swoim programie głosiła upadek komunizmu, niepodległość Polski i innych narodów zniewolonych przez komunizm, niepodległość republik radzieckich, zjednoczenie Niemiec przy zachowaniu narzuconych jałtańskim porządkiem granic powojennych.

 

9 listopada 1987 r. – po 6 latach konspiracyjnej działalności podziemnej – został zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa we Wrocławiu. W wyniku jego aresztowania nie wpadło żadne mieszkanie, w którym się ukrywał, ani archiwa SW.

 

Natychmiast został przetransportowany helikopterem do Warszawy (SB obawiała się próby odbicia) i osadzony w areszcie na Rakowieckiej.

 

Z inicjatywy Konfederacji Polski Niepodległej w USA powstał Komitet na rzecz Uwolnienia Kornela Morawieckiego.

 

W wyniku gry operacyjnej SB Jan Olszewski (który miał być jego obrońcą w planowanym procesie) i Andrzej Stelmachowski namówili go 30 kwietnia 1988 r. do wyjazdu wraz z Andrzejem Kołodziejem do Włoch. Po trzech dniach podczas próby powrotu został deportowany z lotniska w Warszawie do Wiednia bez prawa powrotu.

 

Powrócił konspiracyjnie do kraju 30 sierpnia 1988.

 

Kornel Morawiecki wraz z Kazimierzem Ujazdowskim.

 

Zgłosił swą kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1990 r., nie udało mu się jednak zebrać wymaganych 100 tys. podpisów. 7 lipca 1990 r. założył Partię Wolności, z której ramienia bez powodzenia kandydował w wyborach parlamentarnych w 1991 r. W czasie telewizyjnej kampanii wyborczej wywrócił przed kamerami telewizyjnymi okrągły stół.

 

W 1993 r. jego partia weszła w skład Ruchu dla Rzeczypospolitej. Później działał w Ruchu Odbudowy Polski i zasiadał we władzach tej partii. W 1997 z ramienia ROP i w 2007 r. jako bezpartyjny z ramienia Prawa i Sprawiedliwości kandydował do Senatu.

 

Za działalność na rzecz niepodległości Polski decyzją rządu RP na uchodźstwie odznaczony przez prezydenta Kazimierza Sabbata Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

 

W czerwcu 2007 r. odmówił przyjęcia z rąk prezydenta Rzeczypospolitej proponowanego mu w 25-lecie powstania Solidarności Walczącej Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski, uznając, że reprezentowanej przez niego organizacji należy się najwyższe polskie odznaczenie – Order Orła Białego.

 

Do połowy 2009 był pracownikiem dydaktycznym Instytutu Matematyki Politechniki Wrocławskiej – prowadził zajęcia ze studentami.

 

6 stycznia 2010 r. ogłosił start w wyborach prezydenckich w tym samym roku z ramienia Solidarności Walczącej. Poinformował o prowadzeniu rozmów z osobami, które miałyby stworzyć jego honorowy komitet poparcia. Poparcia kandydatowi udzieliła też Konfederacja Polski Niepodległej – Obóz Patriotyczny, której prezes Adam Słomka został szefem sztabu wyborczego kandydata.

 

10 maja 2010 r. Kornel Morawiecki został zarejestrowany jako kandydat przez PKW. W wyborach zajął ostatnie, 10. miejsce z 0,13% poparcia. Jego wynik (21 596 głosów) to zaledwie ok. 1/5 ze 100 tys. podpisów, zebranych w celu rejestracji jego kandydatury w PKW. W drugiej turze zadeklarował oddanie głosu na Jarosława Kaczyńskiego.

 

W wyborach samorządowych w 2010 r. bez powodzenia kandydował z ramienia KWW Polski Kierunek do sejmiku województwa dolnośląskiego. W wyborach parlamentarnych w 2011 także bezskutecznie kandydował do Senatu z ramienia własnego komitetu „Wolni i Solidarni” w okręgu nr 8 (Wrocław Północ). Jego kandydatura była popierana przez Prawo i Sprawiedliwość, które nie wystawiło tam swojego kandydata.

 

Od 2011 jest redaktorem naczelnym dwutygodnika „Prawda jest ciekawa – Gazeta Obywatelska”.

 

W sierpniu 2014 przeszedł zawał serca.

 

Ordery i odznaczenia

 

– Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 29 kwietnia 1988 r. nadany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie, Kazimierza Sabbata „za pełną poświęcenia działalność dla idei wolności i niepodległości Polski”.

 

– Krzyż Solidarności Walczącej – 16 maja 2010 za działalność w strukturach Solidarności Walczącej

 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kornel_Morawiecki