Santa Claus, krewny Hansa Klossa.

Święta Bożego Narodzenia, to obok Świąt Wielkiej Nocy najważniejsze święta chrześcijańskie. Dlatego ten tekst piszę z prawdziwą przykrością, ale uznałem, że nie mogę go nie napisać.

Święta, święta i po świętach. Spędzaliśmy je w gronie naszych najbliższych, czcząc narodziny Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela. Zapewne też niektórzy, podobnie jak ja, włączyli w Święta telewizor. Jest rzeczą najzupełniej oczywistą, że w prawie wszystkich telewizjach dominowała w te dni tematyka świąteczna, ale jakby chodziło o zupełnie inne święta. Przeważały amerykańskie filmy, których wątki fabularne konstruowane były z tych samych elementów : przerośnięty krasnal w fikuśnym czerwonym kubraczku i czerwonej szlafmycy z pomponem, elfy, renifery i prezenty. W tym przekazie istotą świąt jest rozdawanie prezentów przez owego przerośniętego krasnala, który choć nadal jest zwany Św. Mikołajem, lub w wersji amerykańskiej Santa Claus, to z chrześcijańskim oryginałem, czyli żyjącym na przełomie III i IV wieku biskupem Miry, nie ma nic wspólnego. Chcę być dobrze zrozumiany. Św. Mikołaj, przynoszący dzieciom świąteczne prezenty, jest elementem tradycji Świąt Bożego Narodzenia, jednak w opisywanym przeze mnie hollywoodzkim przekazie, ten poboczny element staje się dominantą – symbolem tych świąt. Powtarzalność i natarczywość komunikatu płynącego tak ze strony hollywoodzkich producentów, jak i polskich nadawców, wskazuje na to, że nie jest to dzieło przypadku, lecz metodyczne działanie, którego celem jest wymazanie ze świadomości odbiorców chrześcijańskiego charakteru tych świąt. Powtarzana w polskich mediach nazwa „Gwiazdka”, to stworzony jeszcze w czasach PRL „nowotwór” semantyczny, który miał zastąpić chrześcijańską nazwę Boże Narodzenie i nadać świętom ateistyczny charakter. Także anglo-amerykański „Christmas”, w kontekście przerośniętego krasnala, elfów i latających reniferów, traci swój sens znaczeniowy.