Samobójcy – moje doświadczenie życiowe

Śmierć generała Petelickiego nie jest samobójstwem. Każdy odrobine myślący człowiek poprarty życiowym doświadczeniem stwierdzi, że samobójcy tak się nie zachowują ani taki typ osoby nie odbierze sobie ot tak życia.

W moim życiu miałem styczność z czteroma samobójcami. Dwóch w rodzinie, dwóch znajomych. Różni ludzie – młodzi, w średnim wieku, żonaci, kawalerowie i panny. Motywy były różne, ale te osoby łączyły cztery wspólne cechy.

Każdy z nich zostawił list pożegnalny dla rodziny – dla żony, dzieci, rodziców. Proszący o przebaczenie, wyjaśniający motywy, zostawiony albo przy sobie albo w skrzynce na listy. Ale LIST BYŁ ZAWSZE.

Moi bohaterowie nie zabili się za pierwszym razem, mieli wcześniej próby samobójcze, ale albo brakło im odwagi albo nie wiedzieli jak to zrobić. Żaden z nich nie zabił się za pierwszym razem – żaden. Rodziny w trzech przypadkach o tym wiedziały i próbowały jakoś pomóc – niestety nieskutecznie.

Wszyscy oni zginęli w nocy, tak by nikt nie mógł ich powstrzymać, nikt z nich nie targnął się na życie w środku dnia, w garażu w centrum miasta. Targnęli się na życie jak byli sami, jak mieli pewność, że nie spotkają nikogo z bliskich. Od ostatniego spotkania z rodziną minęło co najmniej kilkanaście godzin.

I sprawa ostatnia – to byli delikatni ludzie z problemami rodzinnymi – nie udane małżeństwa, rozwód rodziców czy śmierć jednego z nich. To nie byli ludzie, którzy w swoim życiu zawodowym byli ze śmiercią za pan brat, tak jak gen. Petelicki pracując w kontrwywiadzie.

Nie trzeba być psychologiem by samobójstwo gen. Petelickiego wydawało się conajmniej dziwne. Wystarczy jak każdy z nas sięgnie do pamięci i przypomni sobie okoliczności śmierci ludzi znajomych. Jestem pewien, że w sposób śmierci gen. Petelickiego nie będzie pasował nijak do śmierci "znajomych samobójców".