SĄD NA POLANIE!

Poczuli się przeto, wszyscy zagrożeni!
A że z Lwem przy boku widzą też jeleni
Więc im zrzedła mina…
Na polanie huczy: To Lwa cała jest wina!

Zebrały się zwierzęta razu więc pewnego

By Lwa z lasu wyrzucić!

–

Aby dopiąć swego

Tak postanowiły:

Lwa, trzeba wyrzucić bez użycia siły!

–

Były trzy sarenki, albo może łanie,

Ktoś kto kuma dobrze, wie o które Panie

Autorowi tekstu dzisiaj tutaj chodzi.

Na polanie byli starzy oraz młodzi

A także plejada nieproszonych gości.

–

Lisy grały w karty, wilki grały w kości.

Jedna sarna drugiej fryzury zazdrości…

–

Teraz  pauzę robię, czyli przerwę krótką

By innym powiedzieć za co Lwa cichutko

Chcą usunąć z boru.

–

Nie mając wyboru, słabi będąc w Tekście

Biegli zaś w wymysłach i sarnim aspekcie

Poczuli się przeto, wszyscy zagrożeni!

A że z Lwem przy boku widzą też jeleni

Więc im zrzedła mina…

–

Na polanie huczy: To Lwa cała jest wina!

Sowa założyła ornaty biskupie

I raz to lewą nogą, raz prawą wciąż tupie!

Gdzieś tam obok stawu dzięcioł w drzewo stuka

A jeż borsukowi okularów szuka!

–

Wtem, obok trzech brzózek, nieopodal dębu,

Między chwastem dzikim na wprost dwóch wyrębów

Lew stanął puknąwszy lekko w korę drzewa:

Widzę, że nikt mnie się dziś tu nie spodziewał!?

–

Bujną grzywą rzucił w pełnym słońca blasku

I rzekłbyś,

Że zwierzęta zamarły w stalowym potrzasku!

Groźną minę zrobił, na dwóch łapach stanie:

Macie tutaj czelność robić głosowanie?!

Przecież to NiE las Wasz, nie Wasza polana

Ani to jezioro, ani góra siana

Tutaj rządzą wszystkim Ekranu Szefowie!

No i co zwierzęta, kto teraz coś powie?!

–