RZEKA NASZEGO SUMIENIA

ta ziemia ciągle nas boli…

 

 

 

ta ziemia ciągle nas boli

uwiera ciężarem bagażu

dlatego śpiew mój pochmurny

w brudnym wiersza bandażu

 

pytam się dzisiaj drzewa

pytam się dzisiaj kamienia

pytam się dokąd płyniesz..?

Olzo! naszego sumienia !

 

kiedy pozszywasz rany

nicią codziennej drogi

gdy brzegi ciągle daleko

od mostów naszej trwogi

 

patrzę na ptaka w locie

symbol naszego oparcia

niebo rozbitym lustrem

w Olzie naszego rozdarcia

 

więc kto powiedział kłamliwie ?

że Ty rozdzielasz nas rzeko !

Dolino Naszego Serca

pod zapuchniętą powieką

 

gdzie wież kościoły z wyrzutem

dzwonią u brzegów mowy

bo Bóg się Zaolzia nie wyparł

i ciągle czeka gotowy

 

w konfesjonale Beskidów

cierpliwy jak pory roku

przesuwa różaniec dziejów

z chmurnym czołem obłoków

 

Jemu przystoi czerwień

w płonących bukach…kalinach…

Jemu biel z tą czerwienią

w polskich pamiętnych zimach

 

gdzie modli się każdy kamień

gdzie niepokorna cisza

stoi dotąd na grobach

Przeczka…Jasiczka…Kubisza..!

 

więc ja dziś Twój ból rozumiem

Rzeko naszego sumienia

gdy toczysz przez nasze serca

niekształtne słowo z kamienia

 

kiedy się po raz ostatni

szmerliwą mową pokłonię

wy mi umoczcie w tej rzece

skrwawione pióro… i dłonie…

 

niech mi powiedzą drzewa…

niech  mi powiedzą kamienie…

dokąd Ty Rzeko płyniesz ?

przez nasze polskie sumienie !