Rugby: Absolut Atletyki – dedykowane Czarnemu Borysowi.

Borys, wybacz, że się spóźniłem. Miałem Powody i Przyczyny.

Borys, jeśli przyjąć że atletyka – w jej klasycznym wydaniu – ma w ogóle jakiś sens, to tenże tylko – klasyczny. Atletyka – w pojęciu Greków (i Rzymian też) – chwali bogów i służy Państwu. Ma kształtować pełnosprawnych; w ciele i umyśle. Wzmacniać obywateli. Jeśli mi odpowiesz, że jakikolwiek sport może uczynić to lepiej niż rugby, to nie uwierzę – albo stwierdzę, że jesteś przewrotny; contrarie – mówią Francuzi, żeby opisać faceta, który gotów jest mówić wbrew własnym przekonaniom, żeby utrącić rozmówcę.

Nie istnieje lepszy sport niż rugby. Kiedyś – u nas w Polsce – chyba jacyś niemądrzy komentatorzy uknuli kiedyś nazwę Królowa Sportu dla Lekkoatletyki i to, co zrobili miało wtenczas nawet trochę sensu – sukcesy polskich lekkoatletów wzmacniały naród – ale tak naprawdę jedynie dziesięcioboistów można by nazwać atletami. A lekkoatletyka to nawet nie Królewna Sportu – jest Nią polo – tylko Księgowa Sportu: sprawdzającą, ile centymetrów i sekund może pokonać ludzkie ciało – i tyle. Same treningi są chyba najprzyjemniejszą stroną tej dyscypliny – są lekkie, pełne rozmów i odpoczynku – wiosną i jesienią jest szczególnie przyjemnie na Polu i Stadionie. (Te uwagi nie dotyczą biegaczy – średniodystansowców i długodystansowców – mają naprawdę ciężki trening. I Zawody w bezpośredniej Walce – a to jest coś.)

Borys, rugby to zabawa jak za najlepszych lat – żywioł, w którym znajduje się rugbysta przypomina najlepsze, szalone, zabawy dzieci – wesołe i trochę niebezpieczne jednocześnie. Ty wiesz, jak dzieci lubią rugby? Człowieku, są niestrudzone – mogą grać cały Boży dzień. Z dużymi przerwami – żeby odetchnąć – i porozmawiać o Grze i Innych Sprawach – ale cały Boży dzień to nie jest jeszcze dla nich norma nie do przekroczenia. Prawie zawsze też przynajmniej próbują rozciągnąć go i na wieczór. Choć zasada, że „Sędzia nie widzi Piłki” jest dla nich – w tym momencie – wyjątkowo oczywista. (Rozumieją też bardzo szybko zasadę „Za wysoka Szarża” – co jest bardzo fajne, bo inaczej chyba pourywałyby sobie głowy; taką wolą zwycięstwa biją ich serduszka.)

Świadkiem najzabawniejszego faulu w rugby byłem, gdy Olcia i Karolcia – z których jedna jest moją ulubienicą w Rodzinie, a druga jej przyjaciółką od serca – były zmuszone walczyć w przeciwnych drużynach. Karolcia przeszła jak torpeda linię obrony i biegła – prawie – niezagrożona, żeby przyłożyć. Ale Olcia wie, że jest ściglejsza – ominęła wszystkich Graczy i ruszyła w pogoń – świadoma, że musi Karolcię dopaść – i udało jej się to; na pięć metrów przed linią w szczupaczym wyskoku złapała Karolcię wyciągniętą ręką. Za warkocz.

Borys, zagwizdałem odruchowo. Oczywistość gry faul była w tym momencie oczywista – także w oczach Karolci; takiego wyrzutu dawno nie widziałem – i jedyny kłopot, jaki miałem to było natychmiastowe uzasadnienie werdyktu. Ale zanim podszedłem do Dziewcząt, Chłopcy już krzyczeli „Za wysoka Szarża!!! Za wysoka Szarża!!!” – i tym przyszli mi z pomocą – a nawet odsieczą.

Za wysoka szarża, Borys, rozumiesz? Nieprzepisowy Chwyt Za Warkocz!

Borys, nie muszę Ci podpowiadać, czego dzieci się nauczyły w tej akcji – w tych kilku sekundach. To jest najważniejsze w rugby – wychowuje nie tylko właściwie, ale i szybko. Ja Tobie mógłbym cytować pisma Arystotelasa, św. Grzegorza z Nyssy i św. Augustyna – i wiem, że kłóciłbyś się ze mną – i z Nimi. Ale przyznasz chyba, że sportowa relacja – prawdziwe świadectwo – Z Boiska Rugby – jakkolwiek dziecięcego – jest dla Ciebie przekonujące.

Chyba, że wyznasz, że jest trzecie wyjście – że zadaniem atletyki jest piękno – na przykład takie, które osiągnęli panna Jayne Torvill z panem Christopherem Deanem podczas finałowego konkursu w tańcach na lodzie na Igrzyskach Olimpijskich w Sarajewie, w 1984. Wtedy będę miał orzech do zgryzienia. Ale będzie nie fair, jeśli wyciągniesz ten argument; bo rzecz dotyczy sportu, a nie tańca.