Rozwarte nożyce wskaźników

Wskaźniki znane są nam od dawna. I zawsze budziły w nas niedobre skojarzenia. Nieco starsi pamiętają je zapewne z lekcji geografii, czy historii. Bardziej nieuważni na tych lekcjach mieli okazję zapoznać się ze wskaźnikami bliżej. Nigdy nic dobrego z tego spotkania nie wynikło, chociaż może już po fakcie utrwaliło się trochę wiedzy, za to boleśnie okupionej. Czasy się zmieniły, ale rola wskaźnika pozostała ta sama. Przyglądając się im zdobywamy post factum wiedzę, że opisują rzeczywistość najczęściej niedoświadczaną zmysłami. Ta natomiast, którą obserwujemy wydaje się drwić ze wskaźników. No i na koniec zawsze z tego spostrzeżenia wynika dla nas jakiś ból. Bolesne rozczarowanie, że opisuje się arbitralnie nasze życie wskaźnikiem zupełnie pomijając w tej sprawie nasze zdanie. I okolicznościowy kuplet:

Jeśli pragniesz mieć wyniki

Tak nas ekonomia uczy

Musisz zadbać o wskaźniki

Dobry wskaźnik cię utuczy.

W ogólności to patrz pilnie

Na wielkość PKB w kraju

Jeśli wszystko jest przychylne

Rośnie sobie, jak na haju.

Policz ilu bez roboty

Spojrzyj w koszyk zakupowy

Mierząc zaś ludzkie ochoty

Wleź z ankietą im do głowy.

Mógłbyś jeszcze i to dodać,

Czy w rodzinie dzieci wiele,

Czy rynek ma im co podać,

Czy są na mszy co niedzielę.

Wszystko mógłbyś sobie zmierzyć

Jakąś statystyczną miarą

Zechciej się w swą pierś uderzyć

Pośród nich człowiek ofiarą.

Tam, gdzie wskaźnik wszyscy chwalą

Tam, gdzie pan ekonometria

Państwo jest, jak pusty balon

I zaburza się symetria.

W kwestii tej mowa jest złotem

I nie może tak to zostać

Wskaźnik najpierw, człowiek potem,

Bo można cholery dostać!

Wiedz, więc polityku drogi,

Bo ci powiem także i to,

Kiedy lud twój jest ubogi

Niech ci wskaźnik płaci myto!

Z pozdrowieniami Liber