Rozmowa z siostrą…

Wiersz o sercu, o najcenniejszej relikwii, jaką Polska otrzymała po Fryderyku Chopinie.

„Rozmowa z siostrą” 

Posłuchaj, siostro… 

Co tutaj zostawiam? 

Matkę, 

Dla której zawsze byłem 

Powodem smutku i 

niepokoju. 

Garść znaków nutowych, 

W których na próżno 

zamknąć 

Moją biedę człowieczą. 

Kilku dobrze urodzonych 

znajomych 

O których Mickiewicz 

Zawsze mówił z 

przekąsem. 

Dwie kobiety, 

O których może nie warto 

pamiętać. 

A tę trzecią, 

Która jest kolcem w mej 

ranie. 

Posłuchaj, siostro… 

Zostawiam serce…. 

Po mojej śmierci 

Zabierz je z sobą w urnie 

do Polski, 

Do tej jedynej 

Złotowłosej, 

Niezastąpionej i wiernej, 

Za którą jednak nie 

umiałem walczyć, 

Za którą jednak nie 

umiałem zginąć. 

Czy trudniej jest umrzeć 

na polu bitwy, 

Niż na puchowych 

poduszkach? 

Odpowiedź znają 

Nieustępliwe Erynie… 

Posłuchaj, siostro… 

Zostawiam jeszcze garść 

polskiej ziemi, 

Którą dostałem od moich 

przyjaciół 

Gdy opuszczałem na zawsze 

Warszawę. 

Jest tam w szufladzie… 

W woreczku… 

Niechaj tę ziemię na mój 

grób wysypią… 

Gest sentymentalny? 



Teatralny gest? 



W zwierciadle śmierci 

Wszystko jest prawdą; 

I nic nie jest gestem. 



Posłuchaj, siostro… 



Kocham tę ziemię… 



Z tej ziemi jestem.

Fotografia wyłowiona z sieci, na niej Dworek w Żelazowej Woli