Refleksy różańcowe bolesne. Tajemnica czwarta: Dźwiganie Krzyża na Kalwarię.

Nie Cię Piłat, o Chryste, przybił w drzewo tych krzyży —

Jeno ja sam, com nie chciał do krwi Twojej się zbliżyć.

I nie lud Cię krzyżował rozkrzyczany żydowski,

Jeno duch mój, co nie chciał wierzyć, iżeś Syn Boski.

I nie bok Twój przebiły ostre włócznie żołnierza,

ale, iżem spraw Twoich, światu służąc, odbieżał.

Nie to Piłat i Żydzi rzekli: – Krew Twa pociecze —

lecz to złości sprawiły i te grzechy człowiecze.

I jak na krzyż Cię kiedyś wbijał ludzi grzech wszystek,

tak i dziś Cię krzyżują ludzkie złości, o Chryste.

Krzyżują Cię w swych sercach, które mówią: –

Zgiń, krzywdą Twoją i bólem dzień mi tuczyć i żyźnić.

Krzyżują Cię w swych myślach, pełnych gniewów i złości,

i już dawno niepomnych Twej dobroci, miłości.

Krzyżują Cię i w sercach, i w tych myślach, i w czynie,

z których każdy się tarza w złości, w grzechu, w przewinie,

z których każdy, wpatrzony w własną korzyść i dosyt,

nie chce widzieć, że przy nim płacze głodny i bosy.

Nie Cię Piłat, o Chryste, w drzewo krzyża przybija,

lecz ta dusza człowiecza, grzeszna, pusta, niczyja,

lecz ta dusza, zamknięta w swojej pysze, i człowiek,

który rani Twe serce w jednym grzesznym swym słowie.

I nie żołnierz to bok Twój włócznią ostrą swą rani –

lecz świat, który urąga, miast miłować bez granic.

Adolf Merla