Najbardziej gardzą "wiochą" ci, z których nie wyszła – mówi …
"Super Express": – Za co pana pozywa Adam Michnik?
Rafał A. Ziemkiewicz: – To przypomina skecz z Monty Pythona: Adam Michnik pozwał mnie za stwierdzenie, że zwykł terroryzować przeciwników pozwami sądowymi. Poważnie! Będę musiał pokazać sądowi niedawny raport Obywatelskiej Rady Etyki Mediów o zagrożeniu dla wolności mediów, gdzie procesy wytaczane przez Michnika i Agorę zajęły cały osobny rozdział.
– Sugeruje pan, że piętą achillesową redaktora naczelnego "Gazety Wyborczej" jest wolność słowa?
– Sugeruję, że Adam Michnik jest za wolnością słowa tak długo, jak długo jest to wolność sławienia jego osoby, idei, które głosi, i interesów, którym służy. W przypadku gdy ktoś wyrazi opinię w nie godzącą, ucieka się do sądu, by mu założył knebel. A sądy, kompromitując polski wymiar sprawiedliwości, nie odmawiają mu tej przysługi. Ten pozew, jak powiedziałem, uczepiony jest słowa "terroryzować", ale generalnie konstrukcja myślowa jest taka, żeby mnie skazać "za całokształt" na czele z "kretyńską" książką "Michnikowszczyzna". To zresztą swoisty dowód uznania, gdy człowiek tak wpływowy z bezsilności i frustracji prosi sąd, by w końcu uciszył tego faceta, który go krytykuje.
– Jak dokładnie jest skonstruowany pozew przeciwko panu?
– To prawdziwe kuriozum. Prawnicy mówią, że jeszcze czegoś takiego nie widzieli. To kilkanaście stron inwektyw pod adresem moim i moich czytelników, w rodzaju: "Ziemkiewicz mądrzy się", "bredzi", pisze "kretynizmy", "podłe nikczemne kłamstwa", jest "pseudopublicystą", "leczącym swoje kompleksy wobec Michnika i innych osób", piszący dla "czytelników z rynsztoka". Pada nawet taka obelga, że jestem "rzekomo wykształcony". Jeszcze nie konsultowałem tego z adwokatem, ale jeśli nie jest to sprzeczne z jakimiś przepisami, zamierzam ten pozew opublikować. Ludzkość na to zasługuje, tym bardziej że charakterystyczny styl i argumentacja pozwalają domniemywać, że jego faktycznym autorem jest sam Michnik, a nie jego prawnik.
– Kto w polskim życiu publicznym podobnie nerwowo reaguje na komentarze odnośnie swojej osoby?
– Każdy sędzia może opowiedzieć dziesiątki anegdot ze swojej kariery o pieniaczach, którzy nałogowo pozywają wszystkich dookoła. Ale wśród osób publicznych Michnik jest jedynym takim przypadkiem.
– Ma prawo lubić się sądzić…
– Ale niestety fenomenem jest także to, że w przeciwieństwie do zwykłego pieniacza sądowego, który – brzydko mówiąc – zostałby spuszczony przez każdy sąd, Michnik traktowany jest jako osoba uprzywilejowana. Ta skandaliczna praktyka przejawia się nawet w pisemnych uzasadnieniach wyroków. Na przykład w sprawie przeciwko Stanisławowi Remuszce orzeczono, że "rozpowszechnianie negatywnych opinii o Adamie Michniku godzi w zasady współżycia społecznego". Jak na Białorusi, tyle że tam zamiast Michnik byłoby napisane "Łukaszenka".
Rafał A. Ziemkiewicz
Dziennikarz i pisarz
z: se.pl
Stanisław Remuszko
GAZETA WYBORCZA – POCZĄTKI I OKOLICE, POD PRĄD 1/4
Pingback: Art. 111 kw. Czy „Sędzia jeszcze jest rozgrzany”? | PS