Pęd do przedłużenia swojego gatunku i zapewnienia by właśnie nasz materiał genetyczny był jego kluczowym elementem jest napędzającym ewolucyjny bieg motorem. W strukturze państwowej, ten czynnik jest ważny ze względu na strukturę organizacji życia, opierającego się na ciągłości pokoleń i ciągłym awansie społecznym. Jak więc jest mierzony i co oznacza?
Współczynnik
Aby uzyskać wartość rocznego przyrostu naturalnego, musimy liczbę urodzin pomniejszyć o liczbę zgonów, a następnie podzielić przez liczbę mieszkańców. Po pomnożeniu przez 1000 otrzymujemy wartość wyrażoną w promilach, która wskaże nam o ile populacja danego obszaru zmieniła się w ciągu roku. Współczynnik nie obejmuje salda migracji (ilości osób opuszczających kraj skontrastowana z rozmiarem imigracji), w połączeniu z tym wskaźnikiem mamy do czynienia z przyrostem rzeczywistym.
Innym sposobem liczenia, bardziej długofalowym, jest wskaźnik dzietności, który pokazuje średnią ilość dzieci na jedną kobietę. Jeśli wynosi 2,0, mamy do czynienia z zastępowalnością pokoleń, liczba poniżej może wskazywać, że rodzice nie zostaną zastąpieni w strukturze społecznej.
Wartości
Na chwilę obecną Polska plasuje się w środku stawki europejskiej, utrzymując przyrost na poziomie 0,04 promila. Obecnie w Europie przoduje ze wskaźnikiem 1,66 promila Cypr i Irlandia z 1,06. Stawkę zamyka Czarnogóra i Bułgaria z ujemnym wynikiem na poziomie 0,77 promila. W skali światowej tendencja jest wzrostowa, wynosząc 1,11, a ponieważ jest to wzrost o poziomie wykładniczym, nie można spodziewać się spadku w najbliższych latach.
Przyczyny wzrostów i spadków
Przyrosty ludności mają swoje tendencję, z ogólną wskazującą kraje rozwijające się jako najbardziej dzietne (potomkowie są w aspirujących gospodarkach jedynym zabezpieczeniem socjalnym) i rozwiniętym krajami, które utrzymują populację na podobnym poziomie. W ich wypadku możemy mówić o starzeniu się społeczeństw. Sposoby na zapewnienie młodym startu w przyszłość, mieszkania do wychowywania dzieci i godziwego zatrudnienia są coraz liczniejsze, ale jeśli długa historia gatunku ludzkiego uczy nas jednego – to że nikt nigdy nie będzie całkowicie zadowolony.