Przypowieść o siewcy

W ujęciu dla młodzieży. Dla przypomnienia: Mt 13, 1-9.

1) Część „zewnętrzna”: opis uprawy zboża i trudności, jakie występują przy jego wzroście. Siewca sieje, ale mu to „nie wychodzi”. Rzucił ziarno na ziemię, przyleciały ptaki i wydziobały. Rzucił na grunt skalisty, wzeszło, ale zaraz potem uschło. Na gruncie ciernistym urosło malutkie i zostało przygłuszone przez ciernie. Dopiero na końcu wyrosło, rzucone na dobrą, żyzną glebę.

2) Część „wewnętrzna” czyli głębsze znaczenie:
Ewangeliczny siewca to Jezus, który swoją działalnością sieje ziarno słowa wśród ludu. Kolejne rodzaje gruntu to ludzie o różnych charakterach:
– droga symbolizuje ludzi, którzy słyszą słowo, ale zaraz porywa je szatan;
– grunt skalisty to ludzie, którzy początkowo radują się dobrą nowiną,
ale szybko zapominają o niej, gdy tylko przestaje im być wygodna
lub przychodzą inne trudności (np. zwątpienia);
– grunt z cierniami – ludzie, którzy słuchają słowa, ale zajęci są doczesnymi sprawami;
– ziemia żyzna to ci ludzie, którzy nie tylko słyszą słowo, ale również przyjmują do swoich serc i wprowadzają w czyn. To są prawdziwi chrześcijanie.
Przypowieść tę można odnieść do działalności Jezusa i różnych postaw,
z jakimi zetknął się Zbawiciel na ziemi, głosząc Ewangelię. Ma ona także inny, bardziej współczesny wymiar – mówi, jak ludzie o różnych pokrojach różnie odbierają Słowo Boże. Ludzie, którzy mają zdolność/chęć słuchania
i rozumienia, dobrze zrobią jak będą je przyjmować.
Ta przypowieść ma też dla mnie drugie wewnętrzne znaczenie. Nie wiem, czy poprawne teologicznie. Ale próbując czynić coś dobrego, napotykamy trudności. Nie należy się nimi zrażać ale wciąż iść naprzód. Jeśli dążymy do dobrego, zwyciężymy.
Swoją wypowiedź pragnę zakończyć następującą refleksją: w Piśmie Świętym o prawdziwej wierze jest napisane: „Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą nawet to, co mu się wydaje że ma.”  (Łk 8,18). Tak więc czytajmy i rozumiejmy.