Prokurator wojskowy

Postawa wojskowych – „po czynach poznacie ich”. Poznałam. Raz. Oby nie więcej!

Post kokosa zainspirował mnie do tego, by napisać coś z własnego doświadczenia o prokuratorze wojskowym.

Byłam świadkiem kolizji na ulicy, na skrzyżowaniu ulic. Było tak: jechałam za samochodem osobowym, w którym siedzial osobnik z telefonem przy uchu. Na czerwonym świetle (zdążyłam skomentować to głośno –  przecież ma czerwone!) wjechał na skrzyżowanie i "podłożył się" pod samochód wjeżdżający na to skrzyżowanie z prawej strony, na zielonym. W tym siedziała kobieta. Do dzisiaj "widzę" tę scenę jakby w zwolnionym tempie, bo dech mi zaparło – widziałam kraksę jak w kinie, a na żywo. Stanęłyśmy (byłam ze znajomą) siłą rzeczy i obserwowałyśmy ciąg dalszy. Z "winnego" samochodu wysiadł osobnik z telefonem przy uchu, skończył rozmowę i podszedł do…bladziutkiej, rozdygotanej kobiety, która wysiadła zza kierownicy drugiego auta. I cooo? Mężczyzna zaczął głośno krzyczeć na "sprawczynię" uszkodzenia jego pojazdu! Agresywnie przy tym wymachiwal rękoma, pokazywał na samochody… Wykrzykiwał oskarżenia, że wjechała na czerwonym, że nie potrafi jeździć, że to jej wina itp, itd… Kobieta wyraźnie była zdominowana, bezradna i…chyba zdumiona postawą winowajcy. Na takie "coś" samozwańczo zgłosiłyśmy się do tej pani na świadków zdarzenia, bo oburzył nas tupet, bezczelność, łgarstwo mężczyzny. Widać było, że kobietę ucieszyła ta nasza reakcja. Z miejsca wypadku odjechałyśmy zbulwersowane. Po jakimś czasie dostałyśmy wezwanie do…prokuratury wojskowej! Okazało się bowiem, że ów osobnik agresywnie zachowujący się w miejscu wypadku, który sam spowodował, to prokurator wojskowy! Co zrobiono z naszymi zeznaniami, nie wiem, ale wiem, że zrobiłam to, co uważam za słuszne i to daje mi spokój duszy.

Pozostaje refleksja – jeśli takich mamy prokuratorów wojskowych, to nie ma się co dziwić, że …jest jak jest!