PROCH I POPIÓŁ

wśród lasu słychać szelest życia…

wśród lasu słychać szelest życia

zima przemija choć powoli

ziemia wilgotna ciężko dyszy

jak serce które ciągle boli

a przecież trud to jest radosny

ciągłe zmaganie z płochym słowem

gdy znów owijam w mgłę Beskidów

chorą od myśli srebrną głowę

to odkrywanie wciąż nadziei

w popiele czasu co odchodzi

to wypruwanie czarnych nici

z makaty naszych ciemnych godzin

i wieczne powracanie z wiarą

w progi pacierza…w sens cierpienia

gdy wybaczamy naszym bliźnim

gorzki jak piołun smak milczenia

gdy tylko wielkie koło czasu

odwraca świty i zachody

i gdy wchodzimy coraz ciężej

w naszego życia strome schody

gdy coraz częściej nie zdążamy

z naszą nadzieją…kruchą wiarą

a ciało kiedyś takie mocne

staje się oto dla nas karą

i wtedy przyklękamy w sobie

przy końcu drogi…w nieba progach

z nadzieją że na naszej głowie

spocznie kojąca ręka Boga !

i nam pomoże zrzucić z siebie

ten proch co bywa naszym ciałem

abyśmy mogli już bez bólu

głosić przez wieczność Jego chwałę !