Prawo do życia

Andrzej Owsiński   Prawo do życia   Współczesne prawo w krajach cywilizowanych chroni życie i zdrowie ludzkie jako najwyższe dobro jakim rozporządza człowiek. Jest jednak drastyczny wyjątek w postaci dopuszczania do możliwości zabijania dzieci nie narodzonych. To prawo wychodzi z założenia że dziecko nie narodzone jeszcze nie jest istotą ludzką, w przeciwnym przypadku musiało by uznać, że zostało dokonane zabójstwo.   Problem leży nie w pojęciach prawnych, które są odbiciem poglądów na otaczający świat, ale w przekonaniu o charakterze zjawiska. Cywilizacja w której żyjemy szczyci się tym, że bardziej szanuje zdobycze nauki, niezależnie od ich obiektywnej wartości, aniżeli przekonania wynikające z przesłanek religijnych czy uczuciowych. Jeżeli nauka, a właściwie naukowcy dojdą do wspólnego zdania na temat początku i końca ludzkiego […]

Andrzej Owsiński

Prawo do życia

Współczesne prawo w krajach cywilizowanych chroni życie i zdrowie ludzkie jako najwyższe dobro jakim rozporządza człowiek.

Jest jednak drastyczny wyjątek w postaci dopuszczania do możliwości zabijania dzieci nie narodzonych.

To prawo wychodzi z założenia że dziecko nie narodzone jeszcze nie jest istotą ludzką, w przeciwnym przypadku musiało by uznać, że zostało dokonane zabójstwo.

Problem leży nie w pojęciach prawnych, które są odbiciem poglądów na otaczający świat, ale w przekonaniu o charakterze zjawiska. Cywilizacja w której żyjemy szczyci się tym, że bardziej szanuje zdobycze nauki, niezależnie od ich obiektywnej wartości, aniżeli przekonania wynikające z przesłanek religijnych czy uczuciowych. Jeżeli nauka, a właściwie naukowcy dojdą do wspólnego zdania na temat początku i końca ludzkiego życia, to prawo powinno to stanowisko akceptować i potraktować jako punkt wyjścia dla sformułowania w stosownych przepisach. Jest to zadanie ustawodawcy niezależnie od jego poglądów religijnych, filozoficznych czy uczuć.

Fizjologia, czyli nauka o właściwościach organizmów żywych, nie ma wątpliwości, że dziecko jeszcze nie narodzone ma wszystkie niezbędne cechy ludzkie, a w rezultacie jest człowiekiem. Podobnie jak człowiek narodzony może mieć określone ułomności czy dolegliwości, ale nie wpływa to na jego status jako człowieka.

Niestety prawo t.zw. cywilizowanego świata nie uznało tego oczywistego faktu, potwierdzonego badaniami naukowymi nie wspominając już o „wcześniakach”, czy chociażby takim wzruszającym przypadku jak maluszek, będący w łonie matki, w czasie jej operacji wyciągnął rączkę i chwycił za palec lekarza.

Wyłączenie ochrony życia ludzi jeszcze nienarodzonych stanowi haniebny dowód obłudy współczesnego prawa. Kiedy przed czterema laty pisałem na ten temat („Walka z „aborcjonizmem” 09.10.16) powołałem się między innymi na rzymskie prawo cywilne z jego pojęciem „nasciturusa”, do czego nota bene otrzymałem uwagę, że zamierzam stosować współcześnie rzymskie prawo. A przecież nie chodzi o stosowanie tego, uznanego przez świat jako tworu doskonałego, cywilnego prawa rzymskiego, które w wielu przypadkach stanowi wzór dla współczesnej myśli prawnej. Chodzi o to jaki był stosunek do człowieka jeszcze nie narodzonego, o uznanie jego człowieczeństwa.

I to jest zasadniczy problem nie tylko dla prawników, ale dla całej naszej cywilizacji, która wbrew przekazowi ewangelicznemu, doświadczeniom historii, ale też i osiągnięciom współczesnej nauki – traktuje nienarodzonych jak odrębną kategorię.

Zostało to dokonane w jednym celu: uznania że „aborcja” czyli uśmiercenia małego człowieka, znajdującego się w łonie matki jest zupełnie innym czynem niż zamach na życie ludzkie.

Jest to pojęcie z gruntu fałszywe, a wprowadzający je dokonują przestępstwa ukrycia faktu niezbitego jakim jest zabójstwo, lub okaleczenie.

Jedynym logicznym rozwiązaniem jest włączenie wszelkiego rodzaju zamachu na życie i zdrowie kobiety i jej dziecka rosnącego w jej ciele do przepisów o ochronie życia i zdrowia ludzkiego.

W sprawie jakichkolwiek interwencji fizycznych w ten stan kompetentni są wyłącznie lekarze i sąd w przypadku podejrzenia przestępstwa. Trzeba też mieć na uwadze fakt że ze względu na ścisłe związki organiczne, taki zamach jest zawsze dokonywany zarówno na dziecko jak i na matkę. Stąd w przypadku zamierzonego, lub tylko akceptowanego udziału matki w tym zamachu, musi być on traktowany jako zamach samobójczy.

Ma to swoje skutki w postaci niekaralności matki, nie zmieniając problemu karalności innych uczestników w przestępstwie.

Nie chciałbym traktować tej sprawy jako zagadnienie wyłącznie prawne lub religijne, uważam że powinno się je uznać za jedną z podstawowych zasad naszej kultury i nie odnosić do przepisów prawa karnego, ale przede wszystkim do wzajemnych stosunków między ludźmi i do samego siebie.

Na szczególne wyróżnienie zasługuje problem macierzyństwa, który jest niedostatecznie dostrzegany we współczesnych społeczeństwach. Wychowanie, pomoc i powszechne uznanie macierzyństwa jako stanu godnego najwyższego uznania, mogą zmienić stosunek doń młodych kobiet, którym wmawia się, że największym osiągnięciem kobiety jest „wyzwolenie” z powinności w tej dziedzinie.

Odstręczanie od macierzyństwa, a nawet zakładania rodziny, ma swoje skutki w postaci wymierania rdzennej ludności Europy, gdyby nie imigracja to ludność Europy już w tej chwili sięgała by połowy istniejącego stanu.

Jest to w głównej mierze rezultat fałszywie zrozumianego prawa zrównania płci, a dla mężczyzn pojęcia swobody i ucieczki od zobowiązań. Taki ideał życia dla użycia, zastrzeżony niegdyś dla nielicznych, stał się dostępny dla szerokich mas w związku ze wzrostem dobrobytu i możliwości rozpowszechniania określonych wzorców postępowania przez media.

Bolszewicy zastosowali system niszczenia więzi rodzinnych ze zgubnym skutkiem między innymi dla prokreacji.

Jedynym skutecznym środkiem na te wypaczenia ludzkiego życia jest odbudowa naszej, rodzimej kultury. W związku z tym, w kolejnym wpisie, pozwalam sobie przypomnieć moją publikację z 2016 roku.