„Prawdziwe pieniądze” – wytłumaczcie mi..

Więc jak żyć? – KRÓTKO i kibicować reformie emerytalnej.

       Miłościwie nam bełtający w głowach Leszek Balcerowicz widocznie uznał, że jego misja dziejowa jeszcze się nie skończyła i gdy tylko jest „na szkle”, przypomina nam o „prawdziwych pieniądzach”, które to kandydaci na emerytów skrzętnie zanoszą dla swoich przyszłych dobroczyńców.

       No cóż, dla mnie pieniądze, to pieniądze: po części jako jednostka miary, po części jako środek wymiany, po części jako sposób gromadzenia skarbu dla maluczkich a z pewnością potężny środek zniewolenia w rękach banksterów.

       Zastanawia mnie, dlaczego ten pieniądz „emerytalny” jest od tych innych pieniędzy lepszy, gdyż jest „prawdziwy”. Może bym to jeszcze jakoś przeżył, gdyby nie eksponowanie tych proporcji zatrudnionych do wypoczywających w najbliższej przyszłości. Myśląc jak chłopu spod Przeworska przystało, to wypadałoby, że jeśli są jakieś cudownie "prawdziwe pieniądze" uzbierane przez emerytów, to powinny być one prawdziwe i wtedy, gdy nad Wisłą pozostaną nawet tylko emeryci. Jak są prawdziwe to prawdziwe! Dla tych prawdziwych pieniędzy powinien się znaleźć jakiś prawdziwy sklep bez obsługi, prawdziwy szpital bez personelu i prawdziwy grabarz nieożywiony.

       Problem, być może jedynie w tym, aby zdążyć do sklepu z androidami i kupić sobie na starość za „prawdziwe pieniądze” takiego coby szklankę wody podał. Trzeba się śpieszyć, bo jeszcze chwila i nikogo nie będzie można posadzić przy kasie. Bez faktury i gwarancji taki android nie wyjdzie z magazynu o własnych siłach.

       No cóż, próbujemy ratować filar kapitałowy filarem solidarności międzypokoleniowej. Dla niepoznaki i po chichu, aby jeszcze się obłowić przed zupełną kompromitacją. Na ten drugi jeszcze nalezy pluć.

     Czy jednak jest metoda na utrzymanie szydła w worku?. Póki co jeszcze jest wizja „prawdziwych pieniędzy”. Nie pytajcie mnie, jak one wyglądają – nikt ich jeszcze nie widział.

Więc jak żyć? – KRÓTKO! i kibicować reformie emerytalnej.