Powstanie Warszawskie: „To był bój o cywilizację łacińską”

„Atmosfera nienawiści i chęci wzięcia odwetu za okrucieństwa niemieckie, za zamordowanych członków rodziny i kolegów była tak silna, że do wybuchu spontanicznych starć mogło bardzo łatwo dojść.”

Powstanie Warszawskie: "To był bój o cywilizację łacińską"

Autor artykułu "To był bój o cywilizację łacińską",[i]  podkreślając fakt, że decyzja o Powstaniu była racjonalna, m.in. pisze także o oddziaływaniu Powstania Warszawskiego, jako idei zbrojnego samodzielnego procesu wyzwolenia w krajach Europy Środkowej. Autor, prof. Witold Kieżun był żołnierzem Armii Krajowej ps. "Krak" oraz "Wypad", członkiem oddziału specjalnego "Harnaś" walczącego w Powstaniu Warszawskim,odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari.

W artykule tym prof. Kieżun przytacza wiele argumentów, jakie były wcześniej publikowane w materiale Adama Witka zatytułowanym "Pozytywny bilans Powstania Warszawskiego".[ii]

Prof. Kieżun przypomina, że: "22 lipca rozpoczęła się ewakuacja administracji niemieckiej i pospieszna ucieczka rodzin cywilnych pracowników niemieckich, a także szeregu frontowych oddziałów. Miasto było pełne żołnierzy niemieckich jadących na zarekwirowanych chłopskich wozach zaprzęgniętych w konie, pojedynczych piechurów niemieckich i wycofujących się z frontu niedbale maszerujących oddziałów wojska. Była to widoczna zapowiedź klęski. Generał Heinz Guderian oceniał sytuację na froncie jako ‘wysoce niepomyślną’, a na odcinku Grupy Armii Środek określił ją mianem ‘najgorszej katastrofy, jaką można sobie wyobrazić’ (‘Wspomnienia żołnierza’[iii], Warszawa 1968, s. 287). (…)

27 lipca pojawiło się niemieckie wezwanie-rozkaz do zgłoszenia się 100 tys. polskich mężczyzn w wieku od 16 do 60 lat do kopania fortyfikacji na wypadek obrony Warszawy. Była w tym niewątpliwie koncepcja zapobieżenia Powstaniu i deportacji tej grupy, w obrębie której znajdowała się warszawska podziemna Armia Krajowa. W przypadku niestawienia się uzasadnione były represje stosowane przez okupanta – aresztowanie mężczyzn w wymienionym przedziale wieku w celu ich deportacji do obozów koncentracyjnych lub mordowanie na miejscu."

(…)

Wyraźnie kształtująca się wizja klęski niemieckiej, świadomość zbliżania się Armii Czerwonej wyzwalała tłumioną przez 5 lat nienawiść do okrutnych okupantów niemieckich, powszechną chęć zemsty i niedopuszczenia do bezkarnego wycofania się zbrodniarzy niemieckich z Warszawy. Ta zdecydowana postawa mogła być zarzewiem spontanicznych zbrojnych rozruchów."

Po omówieniu zdradzieckich ustaleń Roosevelta[iv] za Stalinem i wynikającym z tego brakiem pomocy powstańcom w Warszawie prof. Kieżun stwierdza, że w "okupowanej Polsce naiwnie wierzono w przyjazną dla nas politykę Roosevelta". Jednak polityczny oszust— 32. prezydent USA Franklin Delano Roosevelt (1882–1945) — już w maju 1939 roku w rozmowie ze szwedzkim pisarzem Swenem Stolpe powiedział:

"Gdybym miał wybierać między hitlerowcami a komunistami, wybrałbym komunistów. Hitleryzm to barbarzyństwo, doktryna mordowania ludzi, natomiast komunizm jest w ostatecznym rachunku swego rodzaju humanizmem. . ."

Obiecując Polonii w USA, ze względu na jej głosy w wyborach, pomoc w odtworzeniu niepodległej Polski — jednocześnie z wprawą zawodowego oszusta politycznego Roosevelt w 1944 roku stwierdził : "Nie dbam o to, czy kraje sąsiadujące z Rosją zostaną skomunizowane."[v]

"Faktem jest" — pisze prof. Witold Kieżun — "że Powstanie Warszawskie rozpoczęło ruch powstańczy w innych krajach okupowanej Europy: powstanie na Słowacji wybuchło 29 sierpnia 1944 roku, w Rumunii 23 sierpnia, w Bułgarii 8 września 1944, a w kwietniu 1945 roku w Pradze czeskiej. Również w Paryżu 15 sierpnia 1944 roku miała miejsce zbrojna akcja podziemia w sytuacji, w której było już pewne zdobycie tego miasta przez armię aliancką. Wszędzie była to eksplozja powszechnej nienawiści do okupanta, społeczna potrzeba wyładowania nagromadzonego uczucia upokorzenia i buntu przeciwko niemieckiemu ‘narodowi panów’.

W Polsce te animozje były w jeszcze większym stopniu nasilone, nie było bowiem żadnej polskiej rodziny, której bezpośrednio nie dotknęłoby niemieckie okrucieństwo. Stąd też, moim zdaniem, słuszna jest opinia, że Powstanie Warszawskie wybuchłoby spontanicznie, gdyby nie było zorganizowane przez dowództwo Armii Krajowej."