Bez kategorii

Polska-Litwa. Wizja Giedrojcia na śmietniku historii.

23/03/2012

367 Wyświetlenia

0 Komentarze

5 minut czytania

Polska była jednym z pierwszych państw, które uznały niepodległość RL po wyzwoleniu Litwy spod okupacji rosyjskiej (26.08.1991) . Litwa grała jednak od początku wobec Polaków nieuczciwie.

Postkomunistyczny rząd w Warszawie odłożył „na potem” kwestie polskie na Wileńszczyźnie, uniemożliwiając uzyskanie przez jej mieszkańców autonomii. Wszystkie bez wyjątku rządy w Warszawie obchodzą się z Litwą w białych rękawiczkach, ośmieszając Polskę w oczach świata.

Polska

w przeciwieństwie do Litwy zapewnia nieskrępowany i swobodny rozwój mniejszości narodowych, z litewską włącznie. Spełnia wszystkie standardy unijne. TymczasemPolacy, stanowiący na Litwie bez mała 10 procent populacji, a na Wileńszczyźnie większość narodową,

u siebie w domu

traktowani są jak zaraza. Ja też wierzyłem w dobrą wolę Litwinów. Okazałem się takim samym naiwnym, jak inni po mnie*. Na szowinizm nie ma innego lekarstwa, niż ostra reakcja. O ile w Gogolinie czy w Puńsku widać po tabicach, że istnieją tam mniejszości narodowe, to w

jest to zakazane i karane. Nowa edycja HAKATY? Nie, coś więcej. A co robi rząd w Warszawie? Litwa opluwa Polskę, nazywa wyzwolenie Wileńszczyzny przez Polaków w 1920, oderwanej przez szowinistów litewskich wraz z bolszewicką Rosją od macierzy, okupacją. A przecież

okupacja

Wilna, polskiego miasta, w którym Litwinów było wówczas mniej, niż dziś w Warszawie, rozpoczęła się dopiero po ponownym przekazaniu tego polskiego miasta Litwinom przez Stalinaw październiku 1939 roku. To Litwa, obok Niemiec i Rosji, brała udział w IV rozbiorze Polski*. Co

Polska

może zrobić w takiej sytuacji? Po pierwsze –popierać wysiłki Polaków na rzecz autonomii na Wilerńszczyźnie wszelkimi możliwymi dyplomatycznymi kanałami i we wszystkich gremiach międzynarodowych. Ukazywać tragedię Polaków, nie mającą precedensu w Unii Europejskiej.

*szczególnie żal mi policzka, wymierzonego przez Litwinów w twarz prezydenta Lecha Kaczyńskiego, przyjaciela Litwy.

*tym, którzy zaraz wyskoczą z Zaolziem,przypomnę, że: 1. Zaolzie Polska straciła w 1920 roku w podobnych okolicznościach, jak Wilno, a po 2. Zaolzie było etnicznie polskie, jak Wileńszczyzna. O sprawy Polaków na Zaolziu też Warszawa się nie troszczy. Zresztą o Polaków w Polsce też nie.

Litwini przystępują do rozbioru Polski:

” frameborder=”0″ allowfullscreen>

Polecam lekturę:

http://www.rp.pl/artykul/845322-Ze-slabym-nie-liczy-sie-nikt.html

Post scriptum: tym, którzy zaraz się tu odezwą i napiszą, że Wilno zawsze było stolicą Litwy, odpowiem po raz kolejny: Litwy nie, tylko wielonarodowego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Stolicą Litwy był Kiernów. A podział masy spadkowej musi być sprawiedliwy. O ile Białorusini mają swą część sukcesji po WXL, to Polacy są pozbawieni swego dziedzictwa.

Dalej: o ile Grecy (teoretycznie, ale to nie są szowiniści) mieliby prawo do wyrzucenia Turków z Konstantynopola, podbitego przez Osmanów, to Litwini nie: po pierwsze, Polacy nie podbili Litwy, po drugie, to Litwini zostali na nieszczęście Polski jej królami. Tak Polska została uwikłana w wojny z Moskwą, a rachunek za to płacimy po dziś dzień.

Ze słabym nie liczy się nikt – pisze Piotr Skwieciński. I ma rację. Cieszy mnie, że oprócz mnie ktoś podejmuje ten temat.

Giedrojciowska wizja polskiej polityki okazała się ułudą i znalazła się na śmietniku historii.

Litwini to mitomani. Rządzi nimi nie tylko bajka o żelaznym wilku. Uważają się za potomków Rzymian, którzy zawędrowali nad Bałtyk. Może któregoś dnia upomną się o Koloseum?