Polscy misjonarze w Afryce Środkowej – cierń w sercach postępowców

W ostatnich dniach jesteśmy bombardowani informacjami olimpijskimi, o Trynkiewiczu, budżecie, gender, pedofilii księży, a w międzyczasie w Republice Środkowoafrykańskiejtoczy się wojna. Wojna ta formalnie toczy się od 24 marca 2013 roku, ale tak naprawdę zaczęła się w połowie września 2012. Na początku miała charakter polityczny, gdy koalicja pod nazwą Séléka oznaczającą „Przymierze” postanowiła obalić prezydenta Françoisa Bozizé’a. Po obaleniu prezydenta konflikt nie zgasł i przerodził się w wojnę między muzułmanami z Séléki i chrześcijańskimi milicjami Antybalaki.

W języku sango „balaka” znaczy „maczeta”, która jest ulubiona bronią muzułmańskich bojowników. Państwo pogrążyło się w anarchii i praktycznie przestało istnieć. Z tego również postanowili skorzystać bandyci przenikający do RŚA zza granicy wietrzący możliwości wzbogacenia się na kłusownictwie i kradzieżach.

W takich warunkach działają polscy misjonarze. I generalnie cicho o nich w mediach. W RŚA przebywa obecnie 39 polskich misjonarzy.

Na początku lutego tego roku polskie ministerstwo spraw zagranicznych wezwało Polaków przebywających w RŚA do kraju i zaoferowało pomoc w ewakuacji. Misjonarze odmówili mówiąc: „Nie możemy zostawić naszych ludzi. Nasze misje i kościoły wciąż są azylami zarówno dla chrześcijan jak i muzułmanów. Przy nas ludzie czują się bezpieczniejsi. Ludzie widzą w nas nadzieję.” (eKai.pl)

Gazeta Wyborcza zacytowała inną wypowiedź: „ Jeżeli my (…) uciekamy, zostawiamy ludzi i mówimy „No to się trzymajcie”, to naprawdę bez sensu rozwiązanie. To nieewangeliczne – powiedział zakonnik, podkreślając, że muszą opiekować się ludźmi ciężko doświadczonymi przez konflikt trwający w tym kraju.” I dalej ta sama Gazeta Wyborcza napisała: „Rebelianci muzułmańscy zaatakowali misję polskich misjonarzy w miejscowości Ngaoundaye. Przebywają tam m. in. polscy kapucyni i siostry ze Zgromadzenia Służebnic Matki Dobrego Pasterza. Zaatakowani nie chcieli zostawić swoich podopiecznych – m.in. sierot i niewidomych.”

Inne media informowały w podobnym tonie, ale jakoś nie zauważyłem, by w jakimkolwiek medium głównego nurtu ktoś docenił odwagę, poświęcenie, wręcz bohaterstwo polskich misjonarzy. Wielokrotnie przytaczano słowa premiera Tuska, ministra Sikorskiego, czy ministra Siemoniaka wypowiadających się o ewakuacji, ale nigdzie nie usłyszałem, ani nie przeczytałem o tym, że misjonarze katoliccy przedkładają wierność ideom i poświęcenie dla innych nad własne życie. Jedynie, jak podała Gazeta Wyborcza, Radosław Sikorski powiedział: ”Wielki szacunek, ale MZS musi realistycznie oceniać sytuację.”

Domyślam się, że milczenie w sprawie bohaterstwa polskich misjonarzy katolickich ma związek z obecną linia ideologiczną Unii Europejskiej, gdzie życie ludzkie jest najważniejsze. Nie można zachwycać się kimś, kto może ratować własną skórę, ale tego nie robi, bo uważa, że wartości, które wyznaje są ważniejsze niż jego własne życie.

Drugim powodem jest na pewno to, że to akurat reprezentanci „obmierzłego” Kościoła Katolickiego przyjęli taką niezłomna postawę. To z pewnością boli wszystkich „postępaków”. Gdyby to działacze i działaczki ugrupowań genderowskich, czy feministycznych wykazali się taka postawa, a chociażby Jurek Owsiak, to by zmieniało postać rzeczy. Wtedy można by było, a nawet trzeba by było pisać o bohaterach. Jeszcze lepiej dla mediów głównego nurtu by było, gdyby misjonarze katoliccy gwałcili tam małoletnich. O, to by było o czym mówić i pisać. Wtedy to ani olimpiada w Soczi, ani Trynkiewicz nie byliby ważni. Wszystkie programy informacyjne i publicystyczne byłyby wypełnione tylko informacjami z Afryki. 

A tu nic z tych rzeczy. To, że akurat misjonarze katoliccy wykazują się niezwykłym męstwem to jest cierń w oku i sercu wszystkich „sił postępowych’ w Polsce.

Źródło: http://innywariant.weebly.com/1/post/2014/02/polscy-misjonarze-w-afryce-rodkowej-cier-w-sercach-postpowcw.html