Polityka wschodnia: Chiny

Chiński system filozoficzny jest nastawiony na rozwój, a formy realizacyjne odrzucają siłowe wprowadzanie ich modelu – wolą, aby inni do nich się przyłączali widząc w tym własne korzyści.

Oczywiście, są pragmatyczni i z tej racji budują swą potęgę militarną mając na uwadze własne losy, zwłaszcza to, co ich spotkało w XIX i XX wieku, kiedy to doświadczyli osłabienia  spójności (co jest jednoznaczne z osłabieniem władzy centralnej) i powiązanej słabości militarnej.

Jeśli zatem rozpatrywać relacje polsko – chińskie, to wątek porównań idei cywilizacyjnych musi być uwzględniony. I tu warto zastanowić się nad ideą Cywilizacji Polskiej realizowanej w postaci Rzeczypospolitej, a gdzie cel cywilizacyjny jest bardzo bliski koncepcjom chińskim. Także  poszerzanie Rzeczypospolitej odbywało się nie drogą podbojów, a przyłączaniu na skutek woli rejonu przyłączanego.

Właśnie ten element jest i może być podstawą współpracy; cele cywilizacyjne są zbliżone, mogą zatem być wspólnie realizowane bez odchyleń od idei cywilizacyjnej. A jak to już formułowałem: cywilizacje nie zawierają sojuszy, a jedynie współpracują w zakresie realizacji celów cywilizacyjnych jeśli występuje etap zbieżności korzyści na danym etapie rozwojowym.

Doktryna rosyjska ma charakter ekspansji drogą podboju, a gdzie tylko brak możliwości realizacyjnych jest przeszkodą. Tę opcję wykorzystywała carska Rosja, a np. panslawizm był tylko narzędziem etapu, gdy wszak zamierzenia miały szerszy charakter już z racji włączaniu do cesarstwa krajów nie mających ze Słowianami wiele wspólnego.

Sam charakter państwa, przy zastosowaniu innych środków, przejął ZSRR. Po rozpadzie tej struktury – Rosja poszukuje własnej drogi; są nawiązania do idei carskich, są też sugestie nawiązania bliższej współpracy bądź z Zachodem, bądź z Chinami.

Z Zachodem – już to Rosjanie widzą, nie da się współpracować, gdyż jest to bandyta, który tylko czyha na ich bogactwa; Zachód nie uzna rosyjskiej odrębności i nie będzie dążył do współpracy. Zawsze będzie dążył do narzucenia swej nadrzędności.

Zagrożenie ze strony Chin dla Rosji polega na powolnym wciąganiu w orbitę chińskich wpływów i dobrowolne zwasalizowanie.

Natomiast sama Rosja jest za słaba (zarówno ideowo jak i gospodarczo, ma też za małą populację), a jej atrakcyjność dla przyciągania w swoją orbitę cywilizacyjną jest raczej słabe i ma charakter militarny + mamienie tanimi surowcami. To za mało na tworzenie wspólnoty – korzyści mają krótką perspektywę czasową.

Chiny proponując Polsce współpracę mają długoterminową perspektywę opartą na niekolizyjnej realizacji idei cywilizacyjnych – wszak ujawni się to dopiero po ukształtowaniu Polskiej Idei Cywilizacyjnej w duchu Rzeczypospolitej. Tylko w takim układzie można mówić o chińskich propozycjach. Otwiera to możliwość budowy Międzymorza (Trójmorza), gdyż tworzy szerszy kontekst współpracy.

Także dla Rosji ten wariant jest korzystny, gdyż zyskuje możliwość nadania innego kierunku rozwojowego nakierowanego na budowę własnej tożsamości bez obaw o agresję ze strony sąsiadów (przynajmniej ogranicza to taką możliwość). Zarówno bowiem Chiny, jak i Rzeczypospolita Trójmorza będą nastawione na przyciąganie i współpracę, a nie agresję.

Jak widać, przedstawiona droga rozwojowa pomija rolę Zachodu, a zwłaszcza USA. Cóż. USA są daleko i ich oddziaływanie jest lokalne, zależne od interesów własnych. Obecnie jeszcze próbują utrzymać rolę hegemona świata jednobiegunowego, ale tego już niedługo. Nie znaczy, że należy natychmiast zerwać istniejącą współpracę – to bez sensu w obecnych warunkach. Jednak docelowo rolą Rzeczypospolitej Trójmorza jest stanowić nie tyle bufor miedzy Zachodem, a Rosją, co odrębną siłę przynajmniej równorzędną sąsiadującym: wydaje się naturalnym kierunkiem wspomaganym upadkiem UE, co nieuchronnie się zbliża wobec ideowej degeneracji jaka wszystkim jest widoczna.