Polityczni przyjaciele

Satyryczne spojrzenie na stosunki Tuska z Kaczyńskim

POLITYCZNI PRZYJACIELE

Są w sejmie dwaj przyjaciele;

Różnią się, ale nie wiele;

Jeden pcha się do Europy,

Drugi mówi jemu: co ty?

  Lepsza przyjaźń z yankesami!

  Ci trzymają się z Żydami,

  Zaś Żyd w świecie dużo znaczy!

  (Chociaż nieco się łajdaczy).

Na to Tusk, bo o nim mowa

Rzekł: Jarku gdzie twoja głowa?

Ameryka niech się schowa!

Tu w Europie rządzą Niemcy;

  (Mej rodziny pobratyńcy).

  Ja przez swe rodzinne więzy

  Przysporzę Polsce pieniędzy!

Na to Jarek, oburzony:

Nie pleć Tusk takie androny!

Niemcy miast dawać to biorą.

Kochając ojczyznę swoją

Biorą od nas całe lata!

Ich przychody – nasza strata.

  Na to Tusk: porzućmy kłótnie,

  Bo miast radości, jest smutnie;

  Wszak obaj jakoś żyjemy;

(Chociaż czasem się kłócimy).

Chciałbym mówić o miłości,

Co w mym sercu do Cię gości.

Potem wspólnie, jadąc windą,

Zajęci rozmową pilną,

Tusk Jarka szpikulcem dźgał,

Aż ten z bólu krzyknął: -au!

  Potem Tuska trzasnął w mordę

Za zachowanie nie dobre;

A następnie, w zgodzie, razem,

Szli sejmowym korytarzem;

Nagle Tusk, by nie wyjść z wprawy,

(Tłumaczył, że dla zabawy)

Jarkowi zegarek skradł,

Ten, nie pozbawiony wad

Tracąc tej przyjaźni zysk

Trzasnął Donka w głupi pysk.

By nie zgorszyć publiczności.

Obaj w swych odruchach prości

Zaprosili całą Polskę,

By bawiła się radośnie.

Przygotowali igrzyska,

Wybudowali boiska,

A po cichu, w polskim sejmie,

Ustalali prawo wredne:

  Że miast zwrócić starcom składki,

  Pokryją z nich swe wydatki.

Zasypią dziurę w budżecie

Traktując ludzi jak śmiecie.

Rzekł Duda: zrzedną wam miny,

My tu pod sejmem stoimy;

Skończy się plucie nam w twarz

Zbliża się koniec, i to wasz!

Jarek Polak, poparł Dudę,

Poszedł razem z nim  „na wódę”

PO w bólach dogorywa,

Na świecie czasem tak bywa.