PÓKI BÓG U MYCH SKRZYDEŁ CZUWA

w żagiel pióra niech halny wieje…

w żagiel pióra niech halny wieje

wolne słowo niech ptakiem fruwa

bo nie straszna mi przestrzeń nie znana

póki Bóg u mych skrzydeł czuwa

odkąd przestrzeń mojej nadziei

On ochrania swoim czuwaniem

między niebem i ziemią wierszem

zapisuje swoje oddanie

przelatują szybko obłoki

nad górami jak dni postrzępione

z Kubalonki patrzę jak wieczność

Bóg maluje nad moim domem