Po wyroku na Andersa Breivika

Ach, cóż byśmy zrobili bez niezawisłych sądów! Dostarczają one coraz więcej wesołych miejsc pracy dla „młodych, wykształconych”, podobnie zresztą, jak niezależna prokuratura, coraz bardziej wpływając na coraz ciaśniej otaczającą nas rzeczywistość.

 Zauważa to nawet były sędzia, a obecnie polityk Janusz Wojciechowski stwierdzając z ubolewaniem, że „prawo wyzionęło ducha”. Skoro tak twierdzi były sędzia, to oczywiście nie wypada zaprzeczać, chociaż dobrze byloby pokusić się o wskazanie jakiejśc przyczyny tego stanu rzeczy. Czy, dajmy na to, „duch” zmarł śmiercią naturalną, czy też został przez kogoś zamordowany? Osobiście skłaniam się do tej drugiej możliwości. Uważam bowiem, że nasze „demokratyczne państwo prawne, urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej”, jest tylko atrapą, za osloną której nasz nieszczęśliwy kraj jest okupowany i bezlitośnie rabowany przez bezpieczniackie watahy, w dodatku najwyraźniej niepewne trwałości okupacji. Widocznie skądś lepiej od nas wiedzą, że scenariusz rozbiorowy jest tak zaawansowany, iż nie ma co bawić się w jakieś pozory, że trzeba nakraść się, nakraść – a potem oddalić w nieznanym kierunku, by w jakimś bezpieczniackim, to znaczy – bezpiecznym azylu spokojnie zrabowane łupy przetrawić. Zresztą już pobieżna analiza konstytucyjnego sformułowania o „demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej” przekonuje nas, że to jeden bełkot, w którym nic nie trzyma się kupy. Cóż bowiem znaczy przymiotnik „demokratyczny”? W tym przypadku oznacza, że rację każdorazowo przyznaje się większości na zasadzie: im większa Liczba, tym słuszniejsza Racja. Jest to oczywiste odejście od podstawowej zasady cywilizacji łacińskiej, według której Prawda istnieje obiektywnie, niezależnie od tego, co Większość na ten temat sądzi. Zatem państwo demokratyczne nie może być „państwem prawnym” – bo w państwie prawnym system prawny kształtowany jest według słusznych i niezmiennych Zasad – które jako słuszne i niezmienne, nie poddają się żadnemu, choćby nie wiem jak „większościowemu” głosowaniu. Dlatego między innymi nasi okupanci, wykonując zresztą zadanie zlecone im przez sanhedryn nadający ton Eurokołchozowi, tak uporczywie dążą do wyrugowania z terenu publicznego etyki chrześcijańskiej – trzeciego obok Prawdy i zasad Prawa Rzymskiego filaru cywilizacji łacińskiej – jako podstawy systemu prawnego i zastąpienia jej demokratyczną etyką sytuacyjną, według których słuszne i dobre jest to, co doraźna większość  akurat za takie uznała. Zatem jednego dnia za słuszne i dobre może być unane noszenie Żydów na rękach, a drugiego – pędzenie ich do gazu. No i wreszcie ta nieszczęsna „sprawiedliwość społeczna”. Ulpian Domicjusz twierdził, że „iustitia est firma et perpetua voluntas suum cuique tribuendi” – co się wykłada, że sprawiedliwość jest to niezłomna i stała wola oddawania każdemu tego, co mu się należy. No a „sprawiedliwość społeczna”? Na czym polega „sprawiedliwość społeczna” – skoro musi czymś istotnym różnić się od zwyczajnej sprawiedliwości, która – jak już wiemy – jest „stałą i niezłomna wolą…” – i tak dalej? Musi się czymś istotnie różnić, skoro opatruje się ten rzeczownik wyróżniającym przymiotnikiem. Ale skoro „sprawiedliwość społeczna” od zwyczajnej sprawiedliwości czymś istotnym się różni, to znaczy, że nie jest ona sprawiedliwością. A skoro nie jest sprawiedliwością, to znaczy, że musi być jakąś formą niesprawiedliwości. I rzeczywiście – wyobraźmy sobie, że jako człowiek biedny idę do bogatszego od siebie i pod groźbą natychmiastowego użycia siły żądam, by podzielił się ze mną częścią swego majątku. W każdym kodeksie karnym taki czyn jest uznawany za przestępstwo – albo rabunku, albo kradzieży zuchwałej. Jeśli jednak nie dokonam tego sam, tylko wynajmę sobie w tym celu urzędnika panstwowego, to taki sam czyn nie jest już przestepstwem, tylko aktem „sprawiedliwości społecznej” – bo przecież na tym właśnie ona polega. W mniemaniu zwolenników „sprawiedliwości spolecznej” wynajęcie do mokrej roboty urzędnika państwowego, nadaje mokrej robocie pozory legalności, a właściwie nie żadne tam „pozory”, tylko odziewa ją w „majestat prawa”. Skoro tak, skoro najważniejszy akt prawny, jakim jest konstytucja, operuje takim złowrogim bełkotem, to nieomylny to znak, że jej twórcom musiała przyświecać intencja zamordowania „ducha” prawa przy zostawieniu jedynie pustej skorupy w postaci „litery”. W takiej sytuacji nie dziwi nas już spostrzeżenie Janusza Wojciechowskiego, że aparat skarbowy stoim po stronie mafii – w opisywanym przez niego przypadku – paliwowej – a niezawisłe sądy – po stronie aparatu. Jednak stojac po stronie aparatu skarbowego, stojącego po stronie mafii, niezawisłe sądy siłą rzeczy również stają po stronie mafii. Uważam, że to nie jest żaden wypadek przy pracy, tylko rezultat – konsekwencja okupacji naszego nieszczęśliwego kraju przez bezpieczniackie mafie, które w ten własnie sposób nie tylko morduja „ducha” prawa, ale również deprawują wszystkie organy państwowe, a nawet te struktury, które są od państwa konstytucyjnie oddzielone. Mafie te podobne są w tym do króla Midasa, który – czego się tylko dotknął – zamieniał w złoto. One też zamieniają wszystko, czego tylko się dotkną – ale nie w złoto, niestety.