PO ROSIE

biegnę po rosie…chłód do bólu…

biegnę po rosie…

chłód do bólu

ściska obręczą

bose nogi

trawy podnoszą

mokre głowy

znad wydeptanej

nagle drogi

i

patrzą

ze zdziwieniem w oczach

dzwonkami dzwonią

w rannej ciszy

gdy znów uderzam

nieostrożnie

w napięty czuły

grzbiet klawiszy

a

mokre

czułe

struny łąki

znów grają mi

szumnego walca

gdy biegnę świtem

ranną rosą

boso…

radośnie…

i

na

palcach…