Globalnie i Lokalnie

Po długiej przerwie ponawiam swoją obecność na portalu

14/04/2014

1093 Wyświetlenia

8 Komentarze

35 minut czytania

Żadne postępowanie wobec urzędników nie zostało by pominięte, jeśli kraj nad Wisłą, realizowałby wytyczne Komitetu Ministrów Rady Europy ws. zwalczania bezkarności poważnych naruszeń praw człowieka.

Po długiej przerwie ponawiam swoją obecność na portalu.

By Jakub Czarny nie wycierał sobie swoją twarz moją osobą, o tym świadczy jego komentarz z
26 lutego 2014 o 17:41 „biegli część 3 instytut genetyki sądowej Kruszyn Krajeński”!!

Kryminalistyczny Ośrodek Badawczo Naukowy adres, Skierdy, ul Czajki 5 nie posiada stosownej akredytacji w zakresie biologii, a Jakub Czarny nie jest pracownikiem tej działalności gospodarczej, a mimo to podpisał te ekspertyzy w jej imieniu!!!

Instytut Genetyki Sądowej, adres Kruszyn Krajeński nie posiada akredytacji w zakresie jakimkolwiek, a tym bardziej biologii. Prywatna działalność gospodarcza Jakuba Czarnego pozwala na obchodzenie prawa w zakresie standardów i akredytacji. Na co dzień Jakub Czarny pracuje w Instytucie Genetyki Sądowej w Bydgoszczy, a w obu instytucjach posługiwał się tym samym numerem telefonu komórkowego.

Również po to by ekspert genetyki sądowej Jakub Czarny nigdy już więcej nie przyczynił się do skazania niewinnej osoby!
By Jakub Czarny nigdy już więcej nie prowadził działalności sprzecznej z obowiązującym prawem! I nie był konkurencją prywatnie do pracy, na państwowej posadzie.
By Jakub Czarny nigdy więcej nie stosował podwójnych standardów, wykonywania ekspertyz.
Panie Jakubie Czarny posiadam Pana zeznania, jakie Pan złożył w sądzie mówiące o standardach ale mam również te standardy, które są na stronie internetowej IGS w Bydgoszczy. A nie ma ich na IGS Kruszyn Krajeński!!!!!!!
Standardy te nie są tożsame, którymi Pan posługuje się w swoje prywacie o nazwie Instytut Genetyki Sądowej adres Kruszyn Krajeński.

Tak Panie Jakubie Czarny prokuratorzy oraz sędziowie „ukręcili łeb”, tylko po to, by ta sytuacja nie dała podstaw do wznowienia postępowań karnych na niebotyczną skalę. By Pan i Panu podobni ale również sędziowie i prokuratorzy nie znaleźli się na ławie oskarżonych!!!

Przypomnę krótko, że sprawa którą opisywałem dotyczy młodego człowieka, który spędził 5 lat 7 miesięcy 3 dni w zakładzie karnym. Tylko dlatego, że nie przyznał się do przestępstwa, którego nie popełnił, ale za to zapłacił wysoką cenę. Tak jak, za czasów stalinowskich policyjny dołek, areszt wydobywczy, bezprawne tymczasowe aresztowanie. Fałszerstwa dokumentów procesowych, łącznie z najważniejszym dokumentem procesowym jakim jest postanowienie o przedstawieniu zarzutów popełnienia przestępstwa. Dokument sfałszowany po ogłoszeniu wyroku skazującym w pierwszej instancji. Są podstawą pozbawienia wolności.

Po Pana komentarzu czuje się zwolniony z zachowania dobrych obyczajów. Posiadam dwie opinie równie doświadczonych lekarzy, jedną pisemnie drugą ustnie, że to co Pan przedstawił w opinii z punktu widzenia medycznego jest nie możliwe.
To co Pan przedstawił również jest niemożliwe biologicznie z następującego powodu. Nasienie mężczyzny uchodzi przez cewkę moczową chyba, że Pan ma inne medyczne wyjaśnieni, albo Pan nie był na tych zajęciach. Albo człowiek to ślimak biolog powinien wiedzieć.

Panie Jakubie Czarny nie można znaleźć „spermy mężczyzny” na prezerwatywie, której nie ujawniono podczas przeszukania u mojego syna.
Takiej samej spermy mężczyzny nie ujawniono na wymazach pobranych z penisa mojego syna, również tej spermy nie ujawniono w kieszeni gdzie podobno przetrzymywał zużytą prezerwatywę mój syn.
A przede wszystkim żadnych śladów biologicznych mojego syna nie ujawniono na rzekomo osobie zgwałconej.
Również ta sama pokrzywdzona dziwnym trafem nie doznała żadnych obrażeń podczas rzekomego ciągnięcia jej po asfalcie, po krawężniku, nie doznała uszkodzeń po rzuceniu jej na konary i kant płyty betonowej. Nawet zabrudzeń odzieży nie ujawniono po tym fakcie.
A swoje zeznania w sprawie braku obdukcji lekarskiej przed sądem wyjaśniła to tym, że nie czuła takiej potrzeby!!!!!!!!!

Do bezprawnego pozbawienia wolności nigdy by nie doszło, gdyby w kraju nad Wisłą przyjęto standardy cywilizowanego świata. Wszystkie, a nie te tylko o przywilejach sędziowskich i niezależności sądów .
O tym będzie niebawem!!!

Mój Syn opuściłby wcześniej zakład karny po bezprawnym pozbawieniu wolności gdyby kraj nad Wisłą. Realizował wytyczne Komitetu Ministrów Rady Europy ws. zwalczania bezkarności poważnych naruszeń praw człowieka.

Przyjęte wytyczne a nie zrealizowane poniżej:

Wytyczne Komitetu Ministrów Rady Europy ws. zwalczania bezkarności poważnych naruszeń praw człowieka

(przyjęte przez Komitet Ministrów Rady Europy w dniu 30 marca 2011 r., podczas 1110. posiedzenia Komitetu Zastępców Ministrów)

Preambuła

Komitet Ministrów,

Przypominając, że sprawcy czynów powodujących poważne naruszenia praw człowieka muszą zostać pociągnięci do odpowiedzialności za swoje działania;

Uznając, że brak odpowiedzialności zachęca do recydywy, gdyż sprawcy i inne osoby czują swobodę w popełnianiu dalszych przestępstw bez obawy o karę;

Przypominając, że bezkarność osób odpowiedzialnych za czyny powodujące poważne naruszenia praw człowieka wywołuje dodatkowe cierpienie ofiar;

Uznając, że należy walczyć z bezkarnością dla zapewnienia poczucia sprawiedliwości ofiarom, dla zapobiegania nowym naruszeniom przez odstraszanie, a także dla utrzymania praworządności oraz zaufania publicznego do wymiaru sprawiedliwości, również tam, gdzie w przeszłości dochodziło do poważnych naruszeń praw człowieka;

Uznając potrzebę współpracy państw na szczeblu międzynarodowym w celu położenia kresu bezkarności;

Potwierdzając, że istotnym celem Rady Europy jest zwalczanie bezkarności na kontynencie, co przypomniało Zgromadzenie Parlamentarne w swojej rekomendacji nr 1876(2009) ws. „Stanu praw człowieka w Europie: potrzeba zwalczania bezkarności”, oraz że działanie Rady Europy może przyczynić się do ogólnoświatowych wysiłków przeciwko bezkarności;

Zważywszy na Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: „Konwencja”), w świetle właściwego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, a także standardów Komitetu ds. Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu oraz innych standardów ustanowionych w ramach Rady Europy;

Podkreślając, że pełne i szybkie wykonywanie wyroków Trybunału jest kluczowym czynnikiem w walce z bezkarnością;

Mając na względzie „Zbiór zasad dotyczących ochrony i promocji praw człowieka poprzez działania zwalczające bezkarność” (ang. Set of Principles for the Protection and Promotion of Human Rights Through Action to Combat Impunity) Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych;

Przypominając znaczenie prawa do skutecznego środka prawnego dla ofiar poważnych naruszeń praw człowieka, zawartego w licznych instrumentach międzynarodowych – w tym w art. 13 Konwencji, art. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, art. 8 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka – oraz odzwierciedlonym w „Zasadach i wytycznych w sprawie prawa do środka odwoławczego i reparacji dla ofiar poważnych naruszeń międzynarodowego prawa praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego” (ang. Principles and Guidelines on the Right to a Remedy and Reparation for Victims of Gross Violations of International Human Rights Law and Serious Violations of International Humanitarian Law) Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych;

Zważywszy na Zalecenie Rec(2006)8 Komitetu Ministrów Rady Europy do państw członkowskich z 14 czerwca 2006 r. w sprawie pomocy ofiarom przestępstw oraz Deklarację Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie podstawowych zasad sprawiedliwości dla ofiar przemocy i nadużycia władzy;

Mając na względzie potrzebę zapewnienia, że w ramach walki z bezkarnością zapewnione są podstawowe prawa osób oskarżonych o poważne naruszenia praw człowieka oraz zasada praworządności;

Przyjmuje poniższe wytyczne i zwraca się do Państw o ich skuteczne wdrażanie oraz zapewnienie, że zostaną przetłumaczone i szeroko rozpowszechnione, w szczególności wśród wszystkich władz odpowiedzialnych za walkę z bezkarnością.

I. Potrzeba zwalczania bezkarności
1. Niniejsze Wytyczne dotyczą problemu bezkarności wobec poważnych naruszeń praw człowieka. Bezkarność zachodzi w przypadku, gdy osoby odpowiedzialne za czyn powodujący poważne naruszenia praw człowieka nie są pociągane do odpowiedzialności.
2. Wystąpienie bezkarności może być spowodowane lub ułatwione przez brak odpowiedniej reakcji instytucji i funkcjonariuszy państwa na poważne naruszenia praw człowieka. W tych okolicznościach można stwierdzić błędy instytucji państwowych, jak również na każdym etapie postępowania sądowego lub administracyjnego.
3. Państwa muszą walczyć z bezkarnością z uwagi na sprawiedliwość indywidualną, czynnik odstraszający wobec przyszłych naruszeń praw człowieka oraz utrzymanie zasady praworządności i zaufania publicznego do wymiaru sprawiedliwości.
II. Zakres wytycznych

1. Niniejsze wytyczne dotyczą bezkarności za działania lub zaniechania, które wywołują poważne naruszenia praw człowieka i które mają miejsce w ramach jurysdykcji danego państwa.
2. Są one adresowane do państw i obejmują działania i zaniechania państw, włącznie z działaniami ich funkcjonariuszy. Obejmują one także zobowiązania państw do podejmowania działań pozytywnych w odniesieniu do podmiotów niepaństwowych.
3. Dla celów niniejszych Wytycznych wyrażenie „poważne naruszenia praw człowieka” dotyczy tych aktów, których kryminalizacja stanowi zobowiązanie na podstawie Konwencji, w świetle orzecznictwa Trybunału. Tego typu zobowiązania powstają w kontekście prawa do życia (art. 2 Konwencji), zakazu tortur oraz innego nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (art. 3 Konwencji), zakazu pracy przymusowej i niewolnictwa (art. 4 Konwencji) oraz niektórych aspektów prawa do wolności i bezpieczeństwa (art. 5 ust. 1 Konwencji) oraz prawa do życia prywatnego i rodzinnego (art. 8 Konwencji). Nie wszystkie naruszenia wyżej wskazanych artykułów osiągają jednak próg uznania za „poważne naruszenie”.
4. W niniejszych Wytycznych termin „sprawcy” odnosi się do osób odpowiedzialnych za działanie lub zaniechanie skutkujące poważnym naruszeniem praw człowieka.
5. W niniejszych Wytycznych termin „ofiary” odnosi się do osób fizycznych, które poniosły uszczerbek, cierpienie fizyczne lub psychiczne, ból emocjonalny lub stratę ekonomiczną spowodowane poważnym naruszeniem praw człowieka. Termin „ofiary” może także obejmować, tam gdzie to właściwe, najbliższą rodzinę lub osoby będące na utrzymaniu ofiary bezpośredniej. Osoba będzie uważana za ofiarę niezależnie od tego, czy sprawca naruszenia został zidentyfikowany, zatrzymany, oskarżony lub skazany i bez względu na związek rodzinny pomiędzy sprawcą a ofiarą.
6. Niniejsze Wytyczne uzupełniają i nie zastępują innych standardów dotyczących bezkarności. W szczególności, nie powielają one ani nie uściślają zobowiązań i odpowiedzialności państw na podstawie międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa karnego, ani też nie mają na celu rozwiązywać kwestii dotyczących związku między prawem międzynarodowym praw człowieka i innymi zasadami prawa międzynarodowego. Żadne postanowienie niniejszych wytycznych nie stoi na przeszkodzie ustanawianiu przez państwa silniejszych lub szerszych środków walki z bezkarnością.
III. Ogólne środki zapobiegania bezkarności

1. W celu unikania luk prawnych przyczyniających się do bezkarności:

– Państwa powinny podjąć wszelkie niezbędne środki w celu poszanowania ich zobowiązań na podstawie Konwencji odnośnie wdrażania przepisów prawa karnego w celu skutecznego karania poważnych naruszeń praw człowieka poprzez nakładanie odpowiednich kar. Środki te powinny być stosowane przez władzę wykonawczą i sądowniczą w sposób spójny i bez dyskryminacji.

– Państwa powinny zapewnić możliwość wdrożenia postępowania dyscyplinarnego wobec funkcjonariuszy państwowych.

– Podobnie, państwa powinny zapewnić mechanizm środków karnych i dyscyplinarnych w celu sankcjonowania zachowania i praktyki władz państwowych prowadzących do bezkarności poważnych naruszeń praw człowieka.

2. Państwa – włącznie z ich urzędnikami i przedstawicielami – powinny publicznie potępiać poważne naruszenia praw człowieka.

3. Państwa powinny wypracować politykę i podejmować środki praktyczne w celu zapobiegania i zwalczania panującej we władzach kultury instytucjonalnej, która promuje bezkarność. Takie środki powinny obejmować:

– promowanie kultury poszanowania dla praw człowieka i systematyczną pracę na rzecz wdrażania praw człowieka na szczeblu krajowym;
– ustanowienie lub wzmocnienie właściwych szkoleń i mechanizmów kontrolnych;
– wprowadzenie polityki antykorupcyjnej;
– uświadomienie właściwym władzom ich zobowiązań w odniesieniu do zapobiegania bezkarności, w tym podejmowania niezbędnych środków, oraz ustanowienie właściwych sankcji za brak poszanowania tych zobowiązań;
– prowadzenie polityki „zero tolerancji” wobec naruszeń praw człowieka;
– zapewnienie informowania opinii publicznej o naruszeniach oraz odpowiedzi władz na te naruszenia;
– utrzymywanie archiwów i ułatwianie właściwego dostępu do nich poprzez odpowiednie procedury.

1. Państwa powinny ustanowić i podać do wiadomości publicznej jasne procedury zgłaszania zarzutów poważnych naruszeń praw człowieka, zarówno w ramach ich władz, jak i wśród ogółu społeczeństwa. Państwa powinny zapewnić, że takie zgłoszenia są otrzymywane i efektywnie rozpatrywane przez właściwe władze.

1. Państwa powinny podjąć środki w celu zachęcania osób mających wiedzę o poważnych naruszeniach praw człowieka do ich zgłaszania. Władze powinny, w razie potrzeby, podjąć środki w celu zapewnienia, że osoby zgłaszające takie naruszenia są chronione od wszelkich nadużyć i represji.

1. Państwa powinny ustanowić plany i polityki przeciwko dyskryminacji, która może prowadzić do poważnych naruszeń praw człowieka oraz bezkarności takich aktów oraz przypadki recydywy.

1. Państwa powinny także ustanowić mechanizmy w celu zapewnienia uczciwości i odpowiedzialności ich urzędników. Państwa powinny pozbawiać urzędu osoby, których odpowiedzialność za poważne naruszenia praw człowieka, a także za ich kontynuację lub tolerowanie bezkarności, została stwierdzona przez właściwe organy, albo przyjąć inne właściwe środki dyscyplinarne. W tym celu państwa powinny rozwijać i formalizować kodeksy etyczne.

IV. Gwarancje ochrony osób pozbawionych ochrony przed poważnymi naruszeniami praw człowieka

1. Państwa muszą zapewnić odpowiednie gwarancje osobom pozbawionym wolności przez władzę publiczną, w celu zapobieżenia bezprawnemu pozbawieniu wolności lub złemu traktowaniu, a także zapewnić, aby żadne bezprawne pozbawienie wolności lub złe traktowanie nie pozostało bez kary. W szczególności, osobom pozbawionym wolności powinno się zapewnić następujące gwarancje:

– prawo do poinformowania lub spowodowania poinformowania wybranej osoby trzeciej o fakcie pozbawienia wolności, miejscu przebywania i wszelkich przeniesieniach;
– prawo dostępu do adwokata
– prawo dostępu do lekarza.

Osoby pozbawione wolności powinny być wyraźnie i niezwłocznie poinformowane o ich prawach. Wszelkie możliwe opóźnienia w wykonywaniu jednego z tych praw, spowodowane przez władze publiczne w celu ochrony interesu wymiaru sprawiedliwości lub porządku publicznego powinny być jasno zdefiniowane przez prawo, a ich zastosowanie ściśle ograniczone w czasie i poddane odpowiednim gwarancjom proceduralnym.

2. Poza wyżej wskazaną listą osoby pozbawione wolności są uprawnione do odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności i zarządzenia zwolnienia, jeżeli pozbawienie wolności jest sprzeczne z prawem. Osoby zatrzymane lub aresztowane w związku z popełnieniem czynu karalnego muszą być niezwłocznie postawione przed sędzią oraz mają prawo do rzetelnego procesu w rozsądnym terminie albo zwolnienia na czas postępowania, zgodnie z orzecznictwem Trybunału.

3. Państwa powinny podejmować skuteczne środki w celu ochrony przed ryzykiem poważnych naruszeń praw człowieka, przechowując dane dotyczące daty, okresu i lokalizacji osób pozbawionych wolności, jak również inne istotne informacje dotyczące ich detencji.

4. Państwa muszą zapewnić, aby funkcjonariusze dokonujący aresztowań lub przesłuchań mogli być zidentyfikowani w ewentualnym późniejszym postępowaniu karnym lub dyscyplinarnym..

V. Obowiązek prowadzenia śledztwa

1. Zwalczanie bezkarności wymaga skutecznego i niezależnego śledztwa w przypadku poważnych naruszeń praw człowieka. Obowiązek ten ma charakter absolutny.

Prawo do życia (art. 2 Konwencji)
Zobowiązanie do ochrony życia wymaga m.in.wdrożenia oficjalnego, skutecznego śledztwa w przypadku spowodowania śmierci przez funkcjonariuszy państwowych lub osoby prywatne, a także we wszystkich przypadkach wymagających ustalenia przyczyny zgonu. Obowiązek ten powstaje także w sytuacjach, w których nie jest pewne, czy ofiara zmarła, i istnieje powód do uznania, że okoliczności jej śmierci są podejrzane, np. w przypadku tzw. wymuszonych zaginięć.

Zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (art. 3 Konwencji)
Państwa mają proceduralne zobowiązanie na podstawie art. 3 Konwencji do przeprowadzania skutecznego urzędowego śledztwa w przypadku wiarygodnych zarzutów, że doszło do poważnego złego traktowania lub gdy władze mają rozsądne podstawy podejrzewać, że takie traktowanie miało miejsce.

Zakaz pracy przymusowej i niewolnictwa (art. 4 Konwencji)
Zakaz pracy przymusowej i niewolnictwa obejmuje proceduralny obowiązek przeprowadzenia skutecznego śledztwa w sytuacjach potencjalnego handlu ludźmi.

Prawo do wolności i bezpieczeństwa (art. 5 Konwencji)
Gwarancje proceduralne wywodzące się m.in. z prawa do wolności i bezpieczeństwa wymagają, aby państwa przeprowadzały efektywne śledztwo w przypadku wiarygodnego zarzutu, że osoba została pozbawiona wolności i jej losy pozostają nieznane.

Prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego (art. 8 Konwencji)
Państwa mają obowiązek przeprowadzenia skutecznego śledztwa w przypadku wiarygodnych zarzutów zarzutu poważnego naruszenia praw zawartych w art. 8 Konwencji, gdy charakter i ciężar gatunkowy zarzucanych naruszeń tego wymaga, zgodnie z orzecznictwem Trybunału.

2. W przypadku wystąpienia z uzasadnionym roszczeniem lub gdy władze mają zasadne podstawy do podejrzeń, że doszło do poważnego naruszenia praw człowieka, władze muszą rozpocząć śledztwo z urzędu.

3. Brak intencji ofiary do złożenia oficjalnej skargi lub późniejsze wycofanie skargi albo decyzja o wycofaniu się z postępowania nie zwalnia władz z obowiązku przeprowadzenia oficjalnego śledztwa, jeśli istnieją podstawy do uznania, że nastąpiło poważne naruszenie praw człowieka.

4. Postanowienia o odmowie wszczęcia lub o zakończeniu śledztwa mogą być podjęte jedynie przez niezależną i właściwą władzę w zgodzie z kryteriami skutecznego śledztwa wyrażonymi w art. IX. Postanowienia te powinny być odpowiednio uzasadnione.

5. Postanowienia te muszą podlegać odpowiedniej kontroli i co do zasady winny być zaskarżalne na drodze sądowej.

VI. Kryteria skutecznego śledztwa

W celu zapewnienia skuteczności śledztwa, powinno zapewnić się poszanowanie następujących niezbędnych wymogów:

Adekwatność
Śledztwo musi być w stanie doprowadzić do zidentyfikowania i ukarania osób odpowiedzialnych. Nie oznacza to nałożenia na państwa zobowiązania do doprowadzenia przez śledztwo do określonego wyniku, ale władze muszą podejmować rozsądne i dostępne kroki w celu zabezpieczenia dowodów dotyczących danego przypadku.

Dokładność
Śledztwo powinno być wyczerpujące co do zakresu i dotyczyć wszelkich istotnych okoliczności sprawy, włącznie z ewentualną rasistowską lub inną dyskryminacyjną motywacją sprawcy. Powinno być w stanie zidentyfikować wszelkie systematyczne zaniedbania prowadzące do naruszenia. Obejmuje to podjęcie wszelkich rozsądnych kroków w celu zabezpieczenia istotnych dowodów, takich jak zidentyfikowanie i przesłuchanie ofiar, podejrzanych i świadków; zbadanie miejsca zarzucanego naruszenia w poszukiwaniu dowodów rzeczowych, jak również zebranie dowodów sądowych i medycznych przez kompetentnych specjalistów. Dowody powinny być oceniane w sposób dokładny, spójny i obiektywny

Bezstronność i niezależność
Osoby odpowiedzialne za prowadzenie śledztwa muszą być bezstronne i niezależne od osób zaangażowanych w wydarzenia będące jego przedmiotem. W związku z tym władze, które są podejrzewane o spowodowanie zarzucanych zdarzeń, nie mogą ani dokonywać czynności dowodowych ani prowadzić wstępnego śledztwa; w szczególności, osoby prowadzące czynności nie mogą pracować w tej samej jednostce, co osoby, wobec których toczy się śledztwo.

Niezwłoczność
Śledztwo musi być wszczęte niezwłocznie w celu uzyskania możliwie największej liczby dowodów o dobrej jakości. Mimo możliwości wystąpienia przeszkód i trudności, które w określonych sytuacjach spowolniają śledztwo, szybką odpowiedź władz publicznych należy generalnie uznać za niezbędną w celu utrzymania publicznego zaufania dla zasady praworządności oraz w celu zapobiegania wrażeniu zmowy lub tolerowania czynów bezprawnych. Śledztwo musi być ukończone w rozsądnym terminie, a w każdym przypadku – prowadzone z niezbędną starannością.

Nadzór publiczny
W celu zapewnienia odpowiedzialności, utrzymania zaufania publicznego w przestrzeganie przez władzę zasady praworządności oraz zapobiegania wszelkim przejawom zmowy lub tolerowania czynów bezprawnych, powinien istnieć odpowiedni element publicznego nadzoru nad śledztwem i jego wynikami. Nadzór publiczny nie powinien zagrażać celom śledztwa ani podstawowym prawom stron.

VII. Udział ofiar w śledztwie

1. Państwa powinny zapewnić, aby ofiary mogły uczestniczyć w śledztwie i postępowaniu w zakresie niezbędnym dla zabezpieczenia ich uprawnionych interesów, w zgodzie z właściwymi procedurami prawa krajowego.

2. Państwa winny zapewnić, ażeby ofiary otrzymywały, na ile to możliwe dla zabezpieczenia ich słusznych interesów, informacje co do stanu zaawansowania, biegu i rezultatów ich skarg, co do przebiegu dochodzenia, postępowania sądowego i egzekucji orzeczeń sądowych, oraz co do wszystkich środków podjętych w celu naprawienia poniesionej przez nie szkody.

3. W przypadkach niewyjaśnionych zgonów lub wymuszonych zaginięć, państwa muszą w możliwym zakresie udzielać informacji odnośnie danej osoby jej rodzinie.

4. Ofiarom należy stworzyć możliwość oświadczenia, że nie życzą sobie otrzymywania takich informacji.

5. Jeśli prawo krajowe przewiduje udział ofiar w postępowaniu w charakterze stron, Państwa powinny zapewnić przyznanie ofiarom odpowiedniej publicznej pomocy prawnej, w zakresie niezbędnym do udziału w postępowaniu.

6. Państwa powinny zapewnić na wszystkich etapach postępowania, gdy to konieczne, wdrożenie środków służących ochronie zdrowia fizycznego i psychicznego ofiar i świadków. Państwa powinny zapewnić, aby ofiary i świadkowie nie byli zastraszani, poddawani szykanom lub zniechęcani innymi środkami do uczestnictwa w postępowaniu. Środki te mogą obejmować szczególne formy śledztwa, ochrony i pomocy, podejmowane przed, w czasie lub po postępowaniu, w celu zagwarantowania bezpieczeństwa i godności tych osób.

VIII. Ściganie

1. Państwa mają obowiązek ścigania, gdy wynik śledztwa to uzasadnia. Mimo braku uprawnienia do spowodowania ścigania lub skazania konkretnej osoby, gdy okoliczności sprawy to uzasadniają, organy ścigania muszą podejmować wszelkie niezbędne kroki w celu pociągnięcia do odpowiedzialności karnej sprawców poważnych naruszeń praw człowieka.

1. Niezbędne wymogi skutecznego śledztwa, o których mowa w art. V i VI, obowiązują także na etapie ścigania

IX. Postępowanie sądowe

1. Państwa powinny zapewnić niezależność i bezstronność sądownictwa w zgodzie z zasadą podziału władz.

1. Należy zapewnić gwarancje powodujące, że obrońcy, prokuratorzy i sędziowie nie obawiają się represji z tytułu wykonywania ich funkcji.

1. Postępowanie powinno być przeprowadzone w rozsądnym terminie. Państwa powinny zapewnić, że w tym celu do dyspozycji władzy sądowniczej i organów ścigania udostępniono wszelkie niezbędne środki.

1. Osoby oskarżone o popełnienie poważnych naruszeń praw człowieka mają prawo do rzetelnego i publicznego rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie przed niezależnym i bezstronnym sądem ustanowionym na mocy ustawy.

X. Wyroki

Z poszanowaniem niezawisłości sądów, po ustaleniu winy sprawców poważnych naruszeń praw człowieka, powinno nastąpić nałożenie odpowiedniej kary. Wydawane wyroki powinny być skuteczne, proporcjonalne i adekwatne do popełnionych czynów zabronionych.

XI. Implementacja wyroków sądów krajowych

Wyroki sądów krajowych powinny być wykonywane przez właściwe władze w całości i bezzwłocznie.

XII. Współpraca międzynarodowa

Współpraca międzynarodowa odgrywa istotną rolę w walce z bezkarnością. W celu zapobiegania i zwalczania bezkarności państwa muszą wypełniać ich zobowiązania, polegające na wzajemnej pomocy prawnej, ściganiu i ekstradycji, w sposób zgodny z poszanowaniem praw człowieka, włącznie z zasadą non-refoulement, a także w dobrej wierze. W tym celu zachęca się państwa do zintensyfikowania ich współpracy poza istniejącymi zobowiązaniami.

XIII. Odpowiedzialność podwładnych

Wykonywanie rozkazów lub poleceń przełożonych nie może służyć jako okoliczność wyłączająca odpowiedzialność za poważne naruszenia praw człowieka, mimo możliwości wpływu tej okoliczności na wymiar kary.

XIV. Ograniczenia

Państwa powinny wspierać wszelkimi dostępnymi środkami śledztwa w sprawie poważnych naruszeń praw człowieka oraz ściganie sprawców. Uprawnione ograniczenia w stosunku do możliwości prowadzenia śledztwa powinny być ograniczone do minimum koniecznego dla osiągnięcia ich celu.

XV. Mechanizmy niesądowe

Państwa powinny także rozważyć ustanowienie mechanizmów niesądowych, takich jak śledztwa parlamentarne, rzecznicy praw obywatelskich, niezależne komisje i mediacje, jako użyteczne procedury uzupełniające w stosunku do krajowych środków sądowych gwarantowanych na podstawie Konwencji.

XVI. Zadośćuczynienie

Państwa powinny podejmować wszelkie niezbędne kroki w celu ustanowienia dostępnego i skutecznego mechanizmu, który zapewni, że ofiary poważnych naruszeń praw człowieka otrzymają bezzwłoczne i adekwatne zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Może to obejmować środki w postaci rehabilitacji, odszkodowania, zadośćuczynienia, restytucji i gwarancji powstrzymania się od ponownego naruszenia.