PŁOMIEŃ WSTYDU

chcę w was zapalić płomień wstydu…

                            „Klaskaniem mając obrzękle prawice

                       „Znudzony pieśnią lud wołał o czyny;”

                                           C.K. Norwid

chcę w was zapalić płomień wstydu

bo sam od niego dzisiaj płonę

gdy z naszych sumień czas odziera

kryjącą dotąd nas zasłonę

poprzebierani w cudze szmaty

w obcych kostiumach bez nauki

słuchamy słów z suflerskiej budy

i gramy rolę z głupiej sztuki

a nie patrzymy w ciszę sali

na ciemną postać wątłą lichą

która spuchniętą bijąc dłonią

rzuca nam w twarze drwiący chichot

chcę w was zapalić płomień wstydu

by w nas spopielił to przebranie

a wiatr rozdmuchał garść popiołu

z którego Anioł Prawdy wstanie

i pójdzie pośród nas uważny

czujny na każde serca drgnienie

i będzie w chwilach naszych zwątpień

budził uśpione w nas sumienie

chcę w was zapalić płomień wstydu

w Teatrze Pospolitej Rzeczy

w nim niech goreje kłamstwo nasze

póki o litość nie zaskrzeczy..!