Platforma nie chce zwiększenia wpływów z podatku dochodowego

Zrobiliśmy co było można w tej sprawie, a Platforma po raz kolejny pokazała, że najważniejsze interesy naszego państwa ma zwyczajnie za nic.

 1. Na początku obecnej kadencji klub parlamentarny Prawa i Sprawiedliwości złożył do laski marszałkowskiej projekt zupełnie nowej kompleksowej ustawy o podatku dochodowym.

Projekt ten łączył dotychczasowe oddzielne trzy ustawy podatkowe: o podatku dochodowym od osób fizycznych, o podatku dochodowym od osób prawnych i ustawę o zryczałtowanym podatku dochodowym, zawierał się na 200 stronach (wspomniane 3 ustawy łącznie liczą aż 400 stron) i znacząco upraszczał rozliczanie się z podatków dochodowych wprowadzając zaledwie 2 stronicową deklarację podatkową.

Przełomowe rozwiązania zawarte w tym projekcie dotyczyły wprowadzenia zasady odliczenia wydatków inwestycyjnych podatnika od dochodu do opodatkowania (i to zarówno w odniesieniu do osób fizycznych jak i osób prawnych), możliwości odliczenia rzeczywistych kosztów uzyskania przychodów związanych z zatrudnieniem a także rosnącej ulgi podatkowej wraz ze wzrostem ilości dzieci w rodzinie.

2. Głównym jednak powodem złożenia tego projektu oprócz chęci znaczącego uproszczenia przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych, była poprawa wydajności podatków dochodowych, ponieważ od kilku lat mimo wzrostu gospodarczego wpływy z podatków dochodowych nie tylko nie rosną w zaplanowanym przez ministra finansów tempie, a w niektórych latach wręcz są wyraźnie niższe od tych zaplanowanych.

Zdaniem ekspertów przygotowujących ten projekt tylko rozwiązania zachęcające podatników do ujawniania swoich dochodów (a takim rozwiązaniem była między innymi możliwość odliczenia wydatków inwestycyjnych od podstawy opodatkowania), mogą spowodować przełom w polskim systemie podatkowym.

W ostatnich latach bowiem gołym okiem widać, że niektóre dziedziny naszego gospodarczego życia regularnie unikają płacenia pełnych podatków, a minister finansów wręcz przechodzi nad tym do porządku dziennego.

3. Żeby nie być gołosłownym przytoczę tylko dwa przykłady tego rodzaju „optymalizacji podatkowej” dokonywanej przez sektor finansowy i sektor handlu wielkopowierzchniowego.

20 największych firm handlowych w Polsce (jak się można domyślać większość z nich to firmy z przewagą kapitału zagranicznego), których obroty w roku 2010 osiągnęły aż 120 mld zł zapłaciły tylko około 600 mln zł podatku dochodowego, a więc mniej niż 0,5% ich obrotów, jednocześnie wykazując od lat rentowność od 1-2%. Trudno wręcz sobie wyobrazić aby zagraniczni właściciele tolerowali tak niską rentowność zaangażowania kapitału przez wiele lat.

Podobnie jest z obciążeniem podatkiem dochodowym sektora finansowego w szczególności bankowego. Na przykład w 2010 roku przychody sektora finansowego stanowiły blisko 60% przychodów w całej gospodarce, natomiast sektor ten wpłacił zaledwie co szóstą złotówkę podatku dochodowego CIT, a więc wpłaty tego sektora wyniosły około 17% całości wpływów tego podatku.

Oznacza to ni mniej ni więcej, że w obydwu przypadkach podmioty te dosyć swobodnie kształtują sobie w Polsce podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym wliczając wszystko co możliwe i niemożliwe w koszty uzyskania przychodu.

Nasz projekt te możliwości poważnie ograniczał.

4. Właśnie w tym tygodniu projekt tego podatku doczekał się pierwszego czytania w Sejmie. Niestety nie podobał się on w rządzącej Platformie i wczoraj został odrzucony głosami posłów rządzącej koalicji.

Głównym powodem takiego właśnie głosowania był jak sądzę swoisty wstyd, że partia opozycyjna potrafiła przygotować tak przełomowy projekt ustawy, a rządząca już od blisko 5 lat koalicja dysponująca całym aparatem ministerstwa finansów nie była w stanie przygotować nic oprócz kilkudziesięciu drobnych nowelizacji ustaw podatkowych.

Trudno zrobiliśmy co było można w tej sprawie, a Platforma po raz kolejny pokazała, że najważniejsze interesy naszego państwa ma zwyczajnie za nic.