Plama na słońcu

 – Wiesz – powiedziałem w pewnym momencie-mam kolegę, który tak daleko rzuca, że to się w pale nie mieści. Przerzuciłby bez problemu kamieniem to całe twoje podwórko.

 – To tak jak ja. W wojsku nie było ode mnie lepszego w rzucie granatem.

 – Mogę się założyć, że mój kolega byłby lepszy  – upierałem się – Kiedyś przerzucił kamieniem,  w dodatku lewą ręką, szeroką na   jakieś sto metrów rzekę.

   Ambicja kolegi nie pozwoliła mu pozostawić  sprawy nierozstrzygniętej. Rozejrzał się wokół siebie. Jego wzrok padł na leżącego sobie na ziemi samotnego buraka. Na oko ponad kilogram wagi, trochę nadgniły. Złapał go i zanim zareagowałem, jednym energicznym wyrzutem ramienia  posłał ponad wysoką, starą stodołą. Spojrzałem na niego z uznaniem.

 – No, no. Całkiem nieźle.- powiedziałem.

   Jeszcze chwilę ze sobą rozmawialiśmy, gdy zaskrzypiała brama wiodąca  na podwórze i wszedł, a raczej wtoczył się zataczając, jakiś człowieczek. Wzrok miał nieprzytomny, twarz umorusaną błotem, a na nosie ogonek buraka. Bełkotał coś niezrozumiałe, że nie puści tego płazem. Im bardziej się zaperzał w swojej złości tym śmieszniej wyglądał. Straszył  sądem wzbudzając w nas tylko coraz większą wesołość. Aż się zapłakałem. Sąsiedzi rozeszli się skłóceni.

   Minęło dobrych parę miesięcy zanim sprawy się na tyle między nimi ułożyły, że mogli spokojnie porozmawiać. Kiedyś spotkaliśmy się razem przy piwie i wspominaliśmy tamte zdarzenie. Z jego strony wyglądało to tak:

 – ”Poranek był piękny. Jeszcze zaspany obserwowałem otoczenie. Po bezchmurnym niebie latały gołębie. Przyłożyłem do oczu rękę, żeby lepiej widzieć, bo słońce świeciło mocno. Nagle zwróciło moją uwagę ciekawe zjawisko: na oślepiająco jasnej tarczy słonecznej pojawiła się jakaś rysa. Przyjrzałem się jej  uważniej. Zdążyłem pomyśleć: to na pewno ta ciemna plama na słońcu o której mówili wczoraj w dzienniku. Następnie ta ciemna plama tak mnie pier…ła w ryja, że aż się nakryłem nogami. Reszty nie pamiętam”