pisma do organów władzy publicznej – odpowiedzi na zawiadomienie

nieistotna jest Konstytucja RP, ustawy, inne przepisy prawa ważny jest interes określonej grupy zawodowej

 

Pisma, o których jest  mowa   w poprzednim poście zostały złożone w dniu 12.07.2007r w biurach podawczych instytucji państwowych.

Na wstępie poinformuję, że nie otrzymałem żadnej odpowiedzi od posłów zasiadających w sejmowych komisjach lub w organach powołanych ustawową.

 

Odpowiedź datowana na dzień 18.07.2012r podpisana przez prokuratora Piotra Niezgodę na pismo zawiadamiające Prokuratora Generalnego o przestępstwie, departament postępowania przygotowawczego skierował zawiadomienie do prokuratora rejonowego Warszawa Praga Północ do jednostki organizacyjnej w której dochodziło do patologii, o których jest mowa w zawiadomieniu. Przy prokuratorze generalnym działa rzecznik dyscyplinarny  Prokuratora Generalnego pan Jacek Radoniewicz,brak informacji o przekazaniu sprawy w celu jej podjęcia i wyjaśnienia podłoża patologii.

 

Odpowiedź datowana na dzień 19.07.2012r z upoważnienia dyrektora biura ministra odpowiedział starszy specjalista w biurze ministra mgr Przemysław Czmych, zawiadomił mnie, że w części zawiadomienia przesłał skargę do prokuratora generalnego, w kolejnej części dokonał oceny, że minister nie może nic,  ze sprawy tak zwanej gdańskiej wynika, że minister może dużo więcej pyzatym minister jest członkiem KRS. Do części o wycofanie druków procesowych starszy specjalista w ogóle nie odniósł się. Pismem z dnia 26 lipca 2012r departament postępowania przygotowawczego przesłał pismo do prokuratora okręgowego Warszawa Praga. Pismo wysłano do prokuratury okręgowej, z której prokuratorzy są objęci zawiadomieniem oraz prokuratury nadrzędnej nad prokuraturą rejonową Warszawa Praga Północ,  pismo wysłał  prokurator Sławomir Piwowarczyk.Przy prokuratorze generalnym dział rzecznik dyscyplinarny Prokuratora Generalnego pan Jacek Radoniewicz,brak informacji o przekazaniu sprawy w celu jej podjęcia i wyjaśnienia podłoża patologii i dokonanych przestępstw.

 

Odpowiedź z Krajowej Rady Prokuratury datowana na dzień 31 lipca 2012r, sekretarz krajowej rady prokuratorów Piotr Wesołowski z upoważnienia krajowej rady prokuratury pismo skierował do dyrektora departamentu postępowania przygotowawczego, temat zakończony pomimo, że do zadań i kompetencji Krajowej Rady Prokuratury między innymi  należy:

• ocena kandydatur na stanowiska w prokuraturze i przedstawianie prokuratorowi generalnemu opinii w tym zakresie
• uchwala zasady etyki prokuratorskiej i nadzoruje ich przestrzeganie

2 sierpnia 2012r prokurator Sławomir Piwowarczyk skierował pismo do prokuratora okręgowego Warszawa Praga.

 

Pismami z dnia 2 sierpnia 2012r oraz 9 sierpnia 2012r prokurator Marzena Szerszeń-Pietrak z prokuratury okręgowej Warszawa Praga pisma skierowała do pana Pawła Śledziecki prokuratora rejonowego Warszawa Praga Północ.

 

Historia zatoczyła krąg prokuratura, w której dochodziło do patologii o znamionach przestępstwa teraz będzie prowadziła „postępowanie” sama we własnej sprawie, w sprawie prokuratorów prokuratury nadrzędnej, w sprawie przeciwko sędziom sądu gdzie na co dzień prowadzą postępowania karne i odwoławcze, przeciwko biegłym, którzy na ich zlecenia wykonują fałszywe ekspertyzy, przeciwko funkcjonariuszom policji, którzy dostarczają im potencjalnych kandydatów na przestępców.

I oto niezależny od wszystkiego również od znajomości Konstytucji, ustaw, rozporządzeń, zarządzeń, instrukcji prokurator prokuratury rejonowej Warszawa Praga Północ  Szymon Brzozowski już 31 lipca 2012r sporządził postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa. I tu przykra niespodzianka bo zaczynają spływać kolejne pisma, no cóż w tej prokuraturze nie takie rzeczy się robi 20 sierpnia 2012r zakleja się datę 31 lipca 2012r i wydaje się postanowienie w nowej dacie. W postanowieniu  prokurator Szymon Brzozowski podzielił zawiadomienie na pięć segmentów, dla segmentów 1-4 ustalił, że osobą pokrzywdzoną jest mój syn przebywający bezprawnie w zakładzie karnym, w piątym segmencie zostałem uznany za osobę pokrzywdzoną.

 

Pominę kwestię uzasadnienia w przyszłości będzie dostępna na tym blogu. Po wydaniu postanowienia czyli wg prawideł zweryfikowano wszystkie podniesione zarzuty w tym zebrano materiał dowodowy, zapoznano się z całością akt sprawy w tym uzasadnienia niezawisłych, ewentualnie przesłuchano świadków i dopiero wydano postanowienie nic z tych rzeczy, 25 sierpnia 2012r o godz. 10:32:00 czyli 25 dni po pierwszej dacie sporządzenia postanowienia, pięć dni po drugiej dacie sporządzenia postanowienia prokurator Szymon Brzozowski sporządził pouczenie dla pokrzywdzonego w tym przypadku dla mnie to pouczenie jest załącznikiem nr 1 i oto co czytamy „załącznik, nr 1 do protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie (…)/ przesłuchania w charakterze świadka: (tu jest moje imię i nazwisko).

 

Oświadczam nie składałem ustnego zawiadomienia jak również nie byłem przesłuchiwany w charakterze świadka w związku z tym takie pouczenie jest przestępstwem poświadczenia nieprawdy.

 

Na postanowienie złożyłem w dniu 06.09.2012r zażalenie, zażalenie skierowałem do Sądu Rejonowego za pośrednictwem prokuratury rejonowej. W zażaleniu wskazałem przepisy prawa, których prokurator Szymon Brzozowski nie zna albo świadomie je łamie.

 

Z datą 10 września 2012r prokurator Szymon Brzozowski wydał zarządzenie o odmowie przyjęcia zażalenia wskazując miedzy innym, że podstawą nie przyjęcia zażalenia jest to, że nie zostałem uznany za pokrzywdzonego przez prokuratora Szymona Brzozowskiego. W pouczeniu w pkt.1 zostałem poinformowany, że przysługuje mi zażalenie do sądu właściwego. Zgodnie z obowiązującym prawem sądem tym jest sąd rejonowy.

 

W dniu 24 września 2012r złożyłem zażalenie do sądu rejonowego Warszawa Praga Północ za pośrednictwem prokuratury rejonowej Warszawa Praga Północ w zażaleniu pkt.3 wskazałem na błędy w ustaleniach faktyczny co do istoty czy jestem pokrzywdzonym do całości zawiadomienia czy tylko do części. Podstawą, która wyczerpuje dyspozycje art. 49 § 1 k.p.k. jest uzasadnienie do wyroku sądu pierwszej instancji na str. 20 gdzie czytamy „…pochodzi z tak zwanej ‘’dobrej rodziny’’ , nie obraca się w środowiskach patologicznych. Uwarunkowania społeczno-środowiskowe oskarżonego nie tylko wpłynęły na popełnienie przez niego przypisanego mu przestępstwa … „   to nie tak zwany „dobry dom”  zrobił z mojego syna przestępcę tylko urzędasy, których wymieniam  na moim blogu i przedstawiam stosowne kopie dokumentów na potwierdzenie tego faktu!! Do dnia 12.11.2012r nie otrzymałem żadnej informacji co dalej z zażaleniem. 

 

W dniu 12.11.2012r złożyłem do sądu rejonowego Warszawa Praga Północ pismo wraz z załącznikiem o braku informacji o przesłaniu zażalenia do sądu rejonowego, a z sądu rejonowego nie otrzymałem informacji o wyznaczeniu terminu  rozpatrzenia zażalenia.

 

Z datą sporządzenia 16.11.2012r otrzymałem pismo z prokuratury rejonowej do mojej wiadomości a  adresowane do sądu rejonowego. W  piśmie tym zostałem poinformowany, że zarządzenie z 10.09.2012r jeszcze nie uprawomocniło się z uwagi na złożenie środka zaskarżenia, a akta sprawy zostały w dniu 2.10.2012r przesłane do sądu okręgowego Warszawa Praga wraz z zażaleniem. Dziwna sprawa nie zostałem o tym poinformowany, a adresat w zażaleniu jest inny.

 

Pismem datowanym na 14.11.2012r sporządzonym w sądzie rejonowym Warszawa Praga Północ pismo podpisała sędzia Magdalena Garstka-Gliwa zostałem poinformowany, że moje pismo z dnia 10.11.2012r zostało przesłane do prokuratury rejonowej Warszawa Praga Północ. Wszystko byłoby ok. tylko jest jeden szkopuł pismo zostało sporządzone 14 listopada 2012r natomiast datownik (stempel rzekomej poczty) nosi datę 27 10 12 (co do siódemki nie mam pewności jest niewyraźna ale to jest najmniejszy szczegół) najważniejsza informacja to, to, że list został wysłany  w październiku 2012r. Stempel na kopercie nie należy do Poczty Polskiej SA.

 

Sąd Rejonowy Warszawa Praga Północ posiada stempel Poczty Polskiej SA i takim stemplem posługuje się, to zakrawa na świadome cyniczne fałszowanie dokumentów procesowych. Takie stemple rzekomej poczty mogły znaleźć się na szeregu pismach procesowych, od których zależało postępowanie sądowe również mojego syna. Sąd Rejonowy Warszawa Praga Północ nie jest jednostką organizacyjną Poczty Polskiej SA „Warszawa 26” wskazany sąd nie ma uprawnień do posługiwania się takimi stemplami, stemplami, które nie mają wszystkich elementów stempla Poczty Polskiej SA, stemplami, którymi można w sposób bezprawny zmieniać tok postępowania sądowego.

 

Takimi stemplami Poczty Polskiej SA posługują się również inne organy państwa w tym Ministerstwo Sprawiedliwości, Sąd Okręgowy Warszawa Praga, Rzecznik Praw Obywatelskich.

To już nie jest państwo prawa, to jest rak, którego nie da się uleczyć.

 

Najpierw będą fotokopie pism skierowanych do mnie na końcu znajdą się dwa moje zażalenia na skierowane do sądu rejonowego Warszawa Praga Północ

 

 

 

Warszawa dnia 06.09.2012r

 

 

 

Sąd Rejonowy

Dla Warszawy – Pragi Północ

ul. Terespolska 15 a

Warszawa

 

Za pośrednictwem

Prokuratury Rejonowej

Dla Warszawy – Pragi Północ

                                                                ul. Jagielońska 5

                                         

 

                                                                wnioskodawca

      

 

Sygn. akt 1 Ds. /12

 

Zażalenie

 

(imię i nazwisko) działając w oparciu o ustawowy obowiązek wynikający z art. 304 § 1 k.p.k. zawiadomieniem data wpływu do Prokuratora Generalnego 12.07.2012r., zawiadomiłem Prokuratora Generalnego o popełnieniu przestępstwa przez funkcjonariuszy publicznych.

W dniu 30.08.2012r pismem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem otrzymałem postanowienie sporządzone przez Szymona Brzozowskiego prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga Północ o odmowie wszczęcia śledztwa.

Prokuratorowi Szymonowi Brzozowskiemu sporządzającemu postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa (zwrot „po rozpoznaniu z treścią” uniemożliwia jednoznaczne stwierdzenie czy było to zapoznanie się z treścią pisma czy rozpoznanie zawiadomienia zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa) zarzucam:

 

1. Nieznajomość lub świadome naruszenie Konstytucji z dnia 6 kwietnia 1997r w szczególności art. 2, art. 7. art. 30, art. 31, art. 41, art. 42 – artykuły w całości

 

1. Nieznajomość lub świadome naruszenie ustaw i rozporządzeń, które na mocy art. 87 ust.1 Konstytucji RP są powszechnie obowiązującym prawem:

2.1 Ustawyz dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego w tym w szczególności następujące przepisy tej ustawy: art.1, art. 2,  art. 8 § 2, art. 9, art.19, art. 20, art.121, art.143, art. 148, art. 150, art. 151, art.192 § 1, art. 193, art.194, art. 200 § 2, art. 228, art. 229, art.248 § 1, art. 249 § 2, art. 285, art. 287, art. 290, art.303, art. 304, 305, art.308 § 1 – 5, art.313, art.433, art.439, art. 391 § 2,  art. 404, art. 484, art.523, art.536

2.2 Ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych Dz. U. Nr 11, poz. 95

2.3 Ustawyz dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych tekst jednolity Dz. U. z dnia 18 kwietnia 2001 r. w szczególności następujące przepisy ustawy: art. 1, art. 2, art. 3, art. 4

2.4 Ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej.

2.5 Ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807),

2.6 Rozporządzenie MS z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury. (Dz. U. z dnia 4 maja 1992 r.) w szczególności następujące przepisy tego rozporządzenia: § 115, § 117, § 118, § 119, § 122, § 123, § 124, § 126, § 127, § 128,§ 139, § 140 – rozporządzenie uchylone ale obowiązujące w okresie obejmującym zawiadomienie oraz nowe rozporządzenie obejmujące pozostały okres ujęty w zawiadomieniuRSM z dnia 27 sierpnia 2007 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. z dnia 18 września 2007 r.) w szczególności następujące przepisy tego rozporządzenia: § 124, § 126, § 127, § 131, § 142

2.7  Rozporządzenie MS z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie rodzaju urządzeń i środków technicznych służących do utrwalania obrazu lub dźwięku dla celów procesowych oraz sposobów ich przechowywania, odtwarzania i kopiowania zapisów (Dz. U. z dnia 24 czerwca 2003) w szczególności następujące przepisy tego rozporządzenia: § 2, § 3, § 4, § 7,

2.8 Rozporządzenie  z dnia 24 stycznia 2005 r.w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. z dnia 26 stycznia 2005 r.) w szczególności następujące przepisy tego rozporządzenia: § 2, § 4, § 8, § 12, § 15, § 16

2.9 Rozporządzenie MSW i A oraz Obrony Narodowej z dnia 26 lutego 1999 r. w sprawie trybu i sposobu przyjmowania, przewożenia, wydawania i ochrony materiałów

 

1. Nieznajomość innych przepisów prawa wywodzących się z Konstytucji RP art. 87 ust.2, art. 93:

3.1 Zarządzenie MS z dnia 11 października 2005 r w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów oraz innych działów administracji powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. Urz. MS z dnia 25 listopada 2005 r.) w szczególności następujące przepisy: § 42, § 50, § 51, § 52

3.2 Zarządzenie NR 42 Ministra Spraw Wewnętrznych  z dnia 01 kwietnia 1964r w sprawie przesyłania materiałów i przedmiotów stanowiących dowody rzeczowe (Dz. Urz. MSW nr 6 z dnia 18.04.1964r)

3.3 Zarządzenie nr 1426 Komendanta Głównego Policji z dnia 23 grudnia 2004 r. w szczególności następujące przepisy tego zarządzenia: § 35, § 36, § 50,   § 51,  § 52,   § 82,  § 83,  § 85,  § 96,  § 100,  § 122,  § 123,  § 127,  § 179,   § 180,   § 182,  § 187,   § 188;    

3.4 Zarządzenie nr 1173 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie organizacji służby dyżurnej w jednostkach organizacyjnych Policji, w szczególności następujący przepis tego zarządzenia: § 12.1. pkt.1 i 2

3.5 Zarządzenie Prokuratora Rejonowego (…) w szczególności następujące przepisy tego zarządzenia: pkt.3, pkt.4, pkt.6, pkt.7, pkt.8, pkt.14 

3.6 Zarządzenie Komendanta Głównego Policji nr 2/98 KGP z dnia 03 luty 1998r.  W sprawie wprowadzenia do użytku służbowego Instrukcji postępowania z dowodami rzeczowymi stanowiącymi przedmiot badań w laboratoriach kryminalistycznych Policji,     w szczególności następujące przepisy tej instrukcji: § 8, § 9, § 10, § 11, § 12, § 13, § 14

3.7 Zarządzenie nr 840 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 lipca 2004 r. zmieniające zarządzenie nr 2 Komendanta Głównego Policji z dnia 3 lutego 1998 r. w sprawie wprowadzenia do użytku służbowego instrukcji postępowania z dowodami rzeczowymi stanowiącymi przedmiot badań w laboratoriach kryminalistycznych Policji oraz ich ekspedycji po przeprowadzeniu tych badań (Dz.Urz.KGP 04.14.71

 

1. Nieznajomość lub świadome naruszenie orzeczeń sądów kształtujących prawo art. 8 § 2 k.p.k. jest również wiążący dla prokuratorów:

4.1 Wyroku NSA z dnia 04.06.2001 (II SA 1434/00) dotyczący biegłych, tezę tę podzielił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22.04.1996 r. (sygn. akt II PRN 30/96, OSNAP z 1997 r. z. 2, poz. 28)

4.2 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie II GSK 268/06 postępowanie organów administracji przy wpisie do ewidencji działalności gospodarczej.

4.3 Orzeczenie Sądu, SA w Krakowie, 3 VII 2002, II AKa 3/02 KZS 2002, „Instytucjami naukowymi lub specjalistycznymi, uprawnionymi z mocy art. 193 § 2 k.p.k. do wydawania opinii na użytek postępowania karnego, są jednostki organizacyjne Akademii Nauk bądź szkół wyższych albo jednostki badawczo-rozwojowe przewidziane przepisami ustawy z dnia 25 lipca 1985 roku (tj. Dz. U. z 2001 r., Nr 33, poz. 388).”

 

1. Nie znajomość lub świadome naruszenie doktryny prawa

5.1 Grzegorczyk T.           Zakamycze 2003        Komentarz do art. 192 kodeksu postępowania karnego (Dz.U.97.89.555), [w:] T.   Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze, 2003, wyd. III. „Pierwszym rodzajem badań szczególnych, którym świadek musi się poddać, są oględziny i badania lekarskie niepołączone z zabiegiem chirurgicznym lub obserwacją w zakładzie leczniczym, jeżeli świadek jest pokrzywdzonym, a od stanu jego zdrowia zależy karalność czynu (§ 1).

5.2 Podpis, parafa w polskim prawie – Prokuratura Okręgowa w Zielonej Górze http://www.zielona-gora.po.gov.pl/index.php?id=36&ida=3205 „podpisem może być tylko językowy znak graficzny, postawiony własnoręcznie przez podpisującego, składający się co najmniej z nazwiska, mogącego przybrać postać skróconą i niekoniecznie czytelną, lecz charakterystyczną dla osoby podpisanej. Nie stanowią podpisu inicjały w formie parafy. Ze względu na brak cech własnoręczności nie mogą być uznane za podpis także faksymile, odtwarzające podpis metodą fotograficzną lub drukarską.”

5.3 Ekspertyzy irrelewantne, materiał dostępny na stronie internetowej byłej Prokuratury Krajowej http://www.pk..gov.pl/upload_doc/000000209.doc  

1. Nie znajomość lub świadome naruszenie przepisów prawa międzynarodowego zgodnie z art. 9 i 87 ust.1 Konstytucji RP obowiązujące na terenie Rzeczypospolitej Polskiej

6.1 Rekomendacja Nr R (92) 1 Komitetu Ministrów Rady Europy z dnia 10 lutego 1992 r.

     w sprawie wykorzystania analizy DNA w postępowaniu karnym

pkt.6 Laboratoria do wykonywania analiz powinny posiadać odpowiednie wyposażenie i doświadczenie.

pkt.9 Państwa powinny zapewnić, aby analiza DNA, jako szczególny środek dowodowy, była w równym stopniu dostępna dla obrony, na podstawie decyzji organu sądowego bądź poprzez ekspertyzę niezależnego biegłego.

6.2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

1. Do celów procesowych prokurator Szymon Brzozowski nie zabezpieczył dowodów o których mowa na str.26 i 27 zawiadomienia przez co treść postanowienia nie jest oparta na ustaleniach faktycznych wskazanych w zawiadomieniu, a tylko takie ustalenia mogą być podstawą do wszczęcia śledztwa bądź nie. Warunkiem do prowadzenia śledztwa, postępowania sądowego wobec kogokolwiek i skazania jej jest wypełnienie norm prawnych określonych w art. 313 k.p.k. – przed wszczęciem śledztwa wobec osoby podejrzanej a nie po wydaniu wyroku skazującego. Konstytucja nie zna instytucji legalizacji bezprawnych działań organów państwa wobec Obywatela

1. Właściciel numeru telefonu 666 142 349 wbrew twierdzeniom prokuratora Szymona

Brzozowskiego wyczerpał znamiona przestępstw wskazanych w zawiadomieniu bezprawność pozbawienia wolności syna w świetle przepisów prawa nie pozostawia żadnych wątpliwości art. 290, art. 308 § 2 i 3, przy braku podstaw prawnych określonych art. 313 k.p.k., pozbawienie wolności trwa od 24 lipca 2007r czyli nie można uznać, że nie doszło do realizacji gróźb wskazanych w sms, a to że nie ustalono miejsca nie ma żadnego znaczenia, ironizując sprawca mógł tego dokonać nawet z kosmosu a dokonał tego przez konkretny numer telefonu sieci komórkowej czyli mobilnej.

     

 

Wnoszę o uchylenie postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa i nakazanie zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa prowadzenie śledztwa zgodnie z zawiadomieniem

Uzasadnienie

W celu nie powielania po raz kolejny uzasadnienia, uzasadnienie z mojego zawiadomienia czynię integralną częścią mojego zażalenia.

Ponadto:

Przepisy prawa wskazane w pkt.1 do pkt.6.2 oraz treść artykułów ustawy Kodeks postępowania karnego przedstawione poniżej nie pozostawią żadnej wątpliwości co do popełnienia przestępstwa przez funkcjonariuszy publicznych w tym biegłych sądowych.

Przesłuchanie syna w dniu 24 lipca 2007r na podstawie art. 177 k.p.k. o godz. 14:31 – 12 godzin po zatrzymaniu, podważa dokumenty procesowe sporządzone przez organy procesowe, które rzekomo obciążają syna w szczególności sporządzone z datą 24 i 25 lipca 2007r., a potwierdzeniem tego są dokumenty procesowe zał. nr 5, zał. nr 8 do zawiadomienia w tym:

1. Zeznania funkcjonariuszy policji k.32-33 (k.102-103, k.104), k.34-35
2. Zeznania świadków k.27-29, k.30-31
3. Protokół przeszukania k.10-11w pierwotnej wersji numeracji zał. nr 16 do zawiadomienia
4. Spis i opis rzeczy k.11
5. Protokół oględzin miejsca zdarzenia k.25-26w aktach sprawy
6. Notatki urzędowe k.1, k.6, k.7
7. wykazy dowodów rzeczowych k.49, k.50, oraz k.187 odpowiednio zał. nr 12, 13, 14 do zawiadomienia

 

Przesłuchanie syna w dniu 25 lipca 2007r na podstawie art. 308 § 2 k.p.k. zał. nr 2 do zawiadomienia nie było podstawą do:

1. Złożenia wniosku o środek zapobiegawczy (również jakikolwiek środka zapobiegawczego).
2. Zastosowania najsurowszego środka zapobiegawczego przez sąd rejonowy i utrzymywania tego środka przez blisko dwa lata.
3. Prowadzenia śledztwa przeciwko synowi i sporządzenia aktu oskarżenia.
4. Prowadzenia postępowania sądowego.
5. Skazania przez sąd rejonowy, sąd okręgowy oraz odrzucenia kasacji prze SN   
   

Warunkiem jedynym i podstawowym do czynności wskazanych w pkt.1 – 5 byłosporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów i ogłoszenia niezwłocznie podejrzanemu na podstawie art. 313 k.p.k.

Jest to wymóg konstytucyjny i ustawowy i nie podlega żadnej interpretacji.

Art. 249. § 1(…)

§ 2.W postępowaniu przygotowawczym można stosować środki zapobiegawcze tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów.

Art. 290. § 1.Postanowienia przewidziane w niniejszym rozdziale wydaje sąd, a w postępowaniu przygotowawczym także prokurator. Aresztowanie, o którym mowa w art. 287 § 2, w postępowaniu przygotowawczym stosuje na wniosek prokuratora sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie.

§ 2.Na postanowienia i zarządzenia przewidziane w niniejszym rozdziale przysługuje zażalenie.

§ 3.Złożenie zażalenia wstrzymuje wykonanie postanowienia o aresztowaniu.

art.308 § 2 k.p.k. W wypadkach nie cierpiących zwłoki, w szczególności wtedy, gdy mogłoby to spowodować zatarcie śladów lub dowodów przestępstwa, można w toku czynności wymienionych w § 1 przesłuchać osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa w charakterze podejrzanego przed wydaniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów, jeżeli zachodzą warunki do sporządzenia takiego postanowienia. Przesłuchanie rozpoczyna się od informacji o treści zarzutu. 

art.308 § 3 k.p.k. W wypadku przewidzianym w § 2, w sprawach, w których prowadzenie śledztwa jest obowiązkowe, najpóźniej w ciągu 5 dni od dnia przesłuchania wydaje się postanowienie o przedstawieniu zarzutów albo, w razie braku warunków do jego sporządzenia, umarza się postępowanie w stosunku do osoby przesłuchanej

art. 313.  § 1 k.p.k. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuch…e się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju.

 

Dokument w rozumieniu ustawy Kodeks karny

 

Kodeks karny ujmuje pojęcie dokumentu bardzo szeroko. Dokumentem w myśl art. 115 & 14 k.k. jest każdy przedmiot lub zapis na komputerowym nośniku informacji, z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne.

Fałszerstwo dokumentu art. 270 kk polega na jego podrobieniu lub przerobieniu w celu użycia za autentyczny. Przestępstwem jest nie tylko fałszowanie dokumentu, lecz również używanie takiego dokumentu jako autentycznego, jeżeli posługująca się nim osoba ma świadomość, że jest on sfałszowany.

Przez podrobienie dokumentu należy rozumieć takie jego spreparowanie, aby stwarzał pozory, że pochodzi od innej osoby (np. do osoby uprawnionej do jego wystawienia lub nawet osoby fikcyjnej).

Przerobieniem dokumentu jest natomiast uczynienie w nim zmian przez osobę nie upoważnioną, co powoduje nadanie mu innej treści.

Przestępstwo poświadczenia nieprawdy art.271 kk popełnia funkcjonariusz lub inna osoba upoważniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Sam więc dokument wystawiony przez funkcjonariusza jest dokumentem autentycznym, jednak zawarte w nim dane rozmijają się z rzeczywistym stanem rzeczy: bądź zniekształcają pewne fakty, bądź je przemilczają, bądź wreszcie potwierdzają fakty nie istniejące. Poświadczenie nieprawdy jest przestępstwem, które może być popełnione tylko umyślnie.

Za przestępstwo kodeks karny uważa również posługującą się osobę jeśli ma świadomość, że w dokumencie potwierdzono nieprawdę.

Orzeczenia sądowe związane z biegłymi  

Wyciąg z wyroku NSA z dnia 04.06.2001 (II SA 1434/00)

1. Biegły sądowy jest organem pomocniczym sądu w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, co znaczy, że jego specjalistyczna wiedza w zakresie ustanowienia musi być niepodważalna, a organy wymiary sprawiedliwości, dla których biegły ma sporządzać swoje opinie, muszą mieć absolutne zaufanie do osoby biegłego w zakresie jego wiedzy.
2. Używanie tytułu biegłego sądowego w innych działaniach (poza opiniami na zlecenie uprawnionych podmiotów), jest bezprawne i dyskredytuje daną osobę w stopniu pozwalającym uznać, iż nie daje ono rękojmi należytego wykonywania obowiązków biegłego.

Instytucja biegłego sądowego jest instytucją prawa sądowego procesowego. Ustanowiona została dla zapewnienia należytego funkcjonowania organów szeroko rozumianego wymiaru sprawiedliwości i zabezpieczenia warunków prawidłowego wypełniania przez te organy ich ustawowych zadań. Wynika to z przepisów art. 8 i 126 ustawy z dnia 20.06.1985 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 z późn. zm.), art. 278-291 Kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 193-203 i art. 318 Kodeksu postępowania karnego.

Z przepisów tych wynika, że od biegłego wymagane jest posiadanie nie tylko niekwestionowanej wiedzy i najwyższych kwalifikacji zawodowych (art. 193 § 1 i 2, art. 195 oraz art. 200 § 2 pkt 1 kpk i art. 278 § 1 oraz art. 290-291 kpc), ale także: zaufania publicznego, sumienności i bezstronności (art. 196 § 3 i art. 197 § 1 kpk oraz art. 282 § 1 kpc), a ponadto zaufania sądu do osoby biegłego (art. 198 § 1 kpk i art. 284 kpc).

Jest to oczywiste zważywszy, iż biegły sądowy jest organem pomocniczym sądu w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, a sporządzona przez niego opinia stanowi dowód w postępowaniu przed sądami oraz innymi władzami i organami wymiaru sprawiedliwości.

Z przytoczonych powyżej względów osoba biegłego sądowego nie może nasuwać jakichkolwiek podejrzeń nierzetelności czy stronniczości, a sporządzona przez niego opinia – braku posiadania wiedzy specjalistycznej na najwyższym zawodowym poziomie.

Należy zatem stwierdzić, że zgodnie z § 14 powołanego na wstępie rozporządzenia, ustanowienie biegłym sądowym uprawnia do wydania opinii na zlecenie sądu oraz organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze w sprawach karnych, a wydając opinię, biegły używa tytułu biegłego sądowego z oznaczeniem specjalności oraz sądu, przy którym został ustanowiony.

W ten sposób jednoznacznie określony został krąg podmiotów, wobec których biegły sporządzając opinię może używać tytułu biegłego sądowego.

Tezę tę podzielił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22.04.1996 r. (sygn. akt II PRN 30/96, OSNAP z 1997 r. z. 2, poz. 28) oraz wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny (np. w orzeczeniu z dnia 20.08.1998 r. – sygn. akt II SA 992/98). Naczelny Sąd Administracyjny w przytoczonym orzeczeniu stwierdził, że zgodnie z obowiązującym prawem i jednolitą linią orzecznictwa, biegły sądowy może używać tego tytułu tylko wówczas, gdy sporządza opinie dla określonego w przepisach kręgu podmiotów. Używanie tytułu biegłego sądowego w innych działaniach jest bezprawne i dyskredytuje daną osobę w stopniu pozwalającym uznać, iż nie daje rękojmi należytego wykonywania obowiązków biegłego (wymóg § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia).

Nadmienić należy, że biegły sądowy przed objęciem funkcji – zgodnie z § 4 rozporządzenia – składa ślubowanie zobowiązujące go do przestrzegania prawa

Fałszerstwo dokumentu/ poświadczenie nieprawdy/ odpowiedzialność biegłego

Wyrok SN z dnia 7 grudnia 2001 r., sygn. IV KKN 563/97 

Odpowiedzialność karna biegłego za przestępstwo tzw. fałszu intelektualnego dotyczy poświadczenia faktów, które poddają się weryfikacji z punktu widzenia ich prawdziwości lub fałszu, natomiast nie obejmuje samych ocen. […] Biegły sądowy i zarazem rzeczoznawca jest niewątpliwie osobą upoważnioną do poświadczenia okoliczności mających znaczenie prawne. Upoważnienie to wynika z treści przepisów prawnych, określających kryteria, jakie powinni spełniać zarówno biegli sądowi, jak i rzeczoznawcy majątkowi oraz jakie mają oni kompetencje (zob. § 4, 12, 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 czerwca 1987 r. w sprawie biegłych sądowych i tłumaczy przysięgłych, Dz.U. Nr 18, poz. 112 ze zm.; art. 42, 43, 44, 45 – ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 ze zm.; art. 174, 175, 177 – ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 46, po. 543 ze zm.; § 4 – 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 sierpnia 1998 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, dotyczących działalności zawodowej, Dz.U. Nr 115, poz. 745). Przed wpisaniem na listę biegłych oraz na listę rzeczoznawców kandydujące osoby muszą wykazać się posiadaniem teoretycznych i praktycznych wiadomości specjalnych z danej dziedziny nauki, techniki, sztuki lub rzemiosła. Zgodnie z rotą przyrzeczenia składanego przez biegłych sądowych, powierzone im obowiązki mają wykonywać z całą sumiennością i bezstronnością, stosownie zaś do art. 175 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, rzeczoznawca majątkowy jest zobowiązany do szacowania nieruchomości przestrzegając zasad etyki zawodowej oraz zasad wynikających z przepisów prawa i standardów zawodowych, ze szczególną starannością właściwą dla charakteru tych czynności, a także z bezstronnością przy wycenie nieruchomości. Biegły rzeczoznawca, zgodnie z przyznanymi mu uprawnieniami, stwierdza lub potwierdza pewne wartości majątkowe, a jego elaboraty szacunkowe (opinie) mają znaczenie prawne w obrocie prawnym i są wykorzystywane w różnych postępowaniach przez strony i urzędy. […] W niniejszej sprawie jeden z elaboratów szacunkowych, opracowanych przez oskarżonego Mariana F., doprowadził Bank Polska Kasa Opieki SA – Oddział w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w związku z udzieleniem poręczenia i w rezultacie do poniesienia szkody w znacznych rozmiarach. W świetle powołanych unormowań oraz okoliczności sprawy nie do przyjęcia jest zatem wywód sądu a quo , iż opinia nierzetelna, zawyżająca wartość nieruchomości, sporządzona dla osoby prywatnej, nie jest poświadczeniem nieprawdy w rozumieniu art. 266 § 1 d.k.k. Na temat kryteriów podmiotowych i przedmiotowych przestępstwa tzw. fałszu intelektualnego wypowiadał się wielokrotnie Sąd Najwyższy, wskazując w szczególności, kto może być podmiotem tego przestępstwa, jakie cechy powinien mieć dokument, na czym polega poświadczenie nieprawdy oraz jaki jest zakres penalizacji objętej tymże typem przestępstwa (zob.: uchwała z dnia 12 marca 1996 r., I KZP 39/95, OSNKW 1996, z. 3–4, poz. 17; wyrok z dnia 24 października 1996 r., V KKN 147/96, OSNKW 1997, z. 1–2, poz. 8; wyrok z dnia 9 października 1996 r., V KKN 63/96, OSP 1998, z. 7–8, poz. 147 wraz z glosą aprobującą J. Piórkowskiej-Flieger; uchwała z dnia 21 sierpnia 1992 r., I KZP 30/92, OSNKW 1992, z. 9–10, poz. 64; wyrok z dnia 3 grudnia 1997 r., V KKN 296/96, Prok. i Pr. 1998, z. 4, poz. 6; wyrok z dnia 30 września 1999 r., II KKN 277/97, Prok. i Pr. 2000, z. 4, poz. 5; postanowienie z dnia 15 kwietnia 1999 r., I KZP 5/99, Prok. i Pr. 1999, z. 6, poz. 7 wraz z glosą krytyczną B. Mik – Prok. i Pr. 2000, z. 3, s. 91–98; wyrok z dnia 25 października 2001 r., III KKN 76/99, niepubl.). Prezentowany w judykatach Sądu Najwyższego kierunek interpretacji jest w zasadniczych kwestiach zgodny z poglądami przedstawicieli nauki (zob.: A. Zoll w: K. Buchała, A. Zoll: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, t. 1, Kraków 1998, s. 639–640; L. Gardocki: Prawo karne, Warszawa 1998, s. 294–295; W. Wolter w: I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter: Kodeks karny z komentarzem, Warszawa 1973, s. 383–384; A. Marek: Prawo karne, Warszawa 2000, s. 691; O. Górniok w: O. Górniok, S. Hoc, S. Przyjemski: Kodeks karny. Komentarz, t. III, Gdańsk 1999, s. 332–333; W. Wróbel w: G. Bogdan, K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll: Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. 2, Kraków 1999, s. 1038–1041). Biegły sądowy lub rzeczoznawca, z racji pełnionej funkcji i posiadanych uprawnień, nie działa we własnym imieniu i we własnej sprawie, a w sytuacji, gdy wydaje on opinię, co najmniej godząc się z jej nierzetelnością, tym samym poświadcza w niej nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Może więc być podmiotem przestępstwa określonego w art. 271 § 1 k.k. (art. 266 § 1 d.k.k.), jeżeli swoim zachowaniem wyczerpuje jego znamiona, a jednocześnie nie bierze bezpośredniego udziału w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy. Należy jednak podkreślić, że odpowiedzialność karna biegłego za przestępstwo tzw. fałszu intelektualnego dotyczy poświadczenia faktów, które poddają się weryfikacji z punktu widzenia ich prawdziwości lub fałszu, natomiast nie obejmuje samych ocen. Jeżeli zaś biegły lub rzeczoznawca przedstawia fałszywą opinię mającą służyć za dowód w postępowaniu sądowym albo w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, ponosi wówczas odpowiedzialność karną na podstawie art. 233 § 4 k.k.

 

 

 

 

Warszawa dnia 22.09.2012r

 

 

 

Sąd Rejonowy

Dla Warszawy – Pragi Północ

ul. Terespolska 15 a

Warszawa

 

Za pośrednictwem

Prokuratury Rejonowej

Dla Warszawy – Pragi Północ

                                                                ul. Jagiellońska 5

                                         

 

                                                                wnioskodawca

      

 

Sygn. akt 1 Ds. /12

 

Zażalenie

W dniu 17.09.2012r pismem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem otrzymałem zarządzenie z dnia 10 września 2012r podpisane przez prokuratora Szymona Brzozowskiego o odmowie przyjęcia mojego zażalenia z dnia 06.09.2012r skierowanego do Sądu Rejonowego Warszawa Praga Północ na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa.

Prokuratorowi Szymonowi Brzozowskiemu sporządzającemu zarządzenie o odmowie przyjęcia zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa zarzucam:

1. Błędne w ustalenia faktyczne zdarzeń opisanych w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa takich jak:

1.1. niezgodnego z obowiązującym prawem zatrzymania syna przez funkcjonariuszy policji z KP Warszawa Białołęka wynika to bezpośrednio z przesłuchania po 12 godzinach od zatrzymania w charakterze świadka, a nie jako podejrzanego.

1.2. niezgodnego z prawem pozbawienia wolności świadka syna przez funkcjonariuszy policji nie mając do tego stosownego postanowienia Sądu Rejonowego.

1.3 zastosowanie środka zapobiegawczego oraz utrzymywanie go przez blisko 2 lata pomimo braku podstaw prawnych tj. nie sporządzono postanowienia o przedstawieniu zarzutów zgodnie z art. 313 k.p.k. – w zakresie stosowania środka zapobiegawczego art. 149 § 2 k.p.k. nie pozostawia żadnej wątpliwości.

1.4. prowadzeniu postępowania sądowego i skazaniu pomimo braku podstaw prawnych tj. postanowienia o przedstawieniu zarzutów zgodnie z art. 313 k.p.k. a tym samym brak było konstytucyjnych i ustawowych podstaw do prowadzenia jakiegokolwiek postępowania sądowego wobec syna, a tym bardziej skazania.

2. Braku prawidłowego rozumowania czynów przestępczych opisanych w zawiadomieniu z dnia 12.07.2012r przez prokuratora Szymona Brzozowskiego w zakresie składania fałszywych zeznań poświadczania nieprawdy, fałszowania dokumentów i posługiwania się takimi dokumentami, posługiwania się nieprawdziwymi opiniami biegłego, pozbawiania wolności oraz skazaniu niezgodnie z Konstytucją RP i ustawą k.p.k., jak również zastraszaniu młodocianego oraz jego rodziny, dowodem tego są podejmowane działania niezgodne z prawem do wywierania nacisków na odstąpienie od oskarżeń osób publicznych, które popełniły przestępstwo a podłożem do takich stwierdzeń są: 

2.1 zastosowanie kontroli operacyjnej wobec mnie jako ojca czego potwierdzeniem jest wskazany sms w zawiadomieniu.

2.2 szykany  wobec syna przewożenie do różnych zakładów karnych, narażenie na utratę życia lub zdrowia.

2.3 brak właściwej opieki medycznej ze względu na alergię syna przejawiało się oraz przejawia się to stanami zapalnym skóry, szkodliwym oddziaływaniem na płuca – alergia nie leczona prawidłowo powoduje choroby płuc w tym astmę, alergia nie leczona prawidłowo – powoduje obniżenie odpornościowe organizmu co może skutkować infekcjami oraz  nieodwracalnymi zmianami organizmu chorej osoby.

brak prawidłowego rozumowania czynów przestępczych związane jest z nie właściwym rozumieniem Konstytucji RP, ustawy kodeks postępowania karnego i innych przepisów prawa szczegółowo wskazane w zażaleniu z dnia 06.09.2012r., a nieprawidłowe rozumowanie ma bezpośredni związek z:

2.3 powiązania służbowo towarzyskie prokuratora Szymona Brzozowskiego wobec osób wymienionych w pkt.21-23, 25-27,29, 31-33

2.4 nadrzędność Prokuratury Okręgowej wobec prokuratora Szymona Brzozowskiego osób wymienionych w pkt.24, 28, 30, 34

2.5 występowanie jako oskarżyciel publiczny przez prokuratora Szymona Brzozowskiego w Sądzie Rejonowym Warszawa Praga Północ osoby wymienione w pkt.2-4, 8, 11, 14, 19

2.6 rozpatrywanie odwołań prowadzonych przez prokuratora Szymona Brzozowskiego w sądzie nadrzędnym nad Sądem Rejonowym Warszawa Praga Północ osoby wymienione w pkt.5-7, 9-10, 12-13, 15-17

2.7 z dużą dozą prawdopodobieństwa prokurator Szymon Brzozowski sam w swojej pracy jako oskarżyciel publiczny posługiwał się opiniami kryminalistycznego ośrodka badawczo naukowego.  W Nowym Dworze Mazowieckim wg planu miasta nie ma ul. Czajki 5.

2.8 prokurator Szymon Brzozowski w ramach wykonywanej pracy współdziała z funkcjonariuszami policji z KRP VI Warszawa Praga Północ, KP Warszawa Białołęka

3. Błędne ustalenia co do istoty czy jestem pokrzywdzonym, czy nie, w sprawie z mojego zawiadomienia o przestępstwie funkcjonariuszy publicznych – niezgodnego z prawem postępowania przeciwko mojemu synowi. Błędne ustalenie pokrzywdzonych wynika z niedokładnego zapoznania się z materiałem oraz  ze szczególnego charakteru powiązań zawodowych, koleżeńskich prokuratora Szymona Brzozowskiego z osobami, wymienionymi w zawiadomieniu. 

Na str. 20 uzasadnienia Sądu Rejonowego sygn. akt III K /07 jest następujące stwierdzenie „… pochodzi z tak zwanej ‘’dobrej rodziny’’ , nie obraca się w środowiskach patologicznych. Uwarunkowania społeczno-środowiskowe oskarżonego nie tylko wpłynęły na popełnienie przez niego przypisanego mu przestępstwa … „ to wyczerpuje treść art.49. §1 k.p.k. dalsza pokrętna część wymijająca uzasadnienia, nie ma znaczenia, a to potwierdza, że jestem pokrzywdzonym co do całości odmowy wszczęcia śledztwa. To zostało potwierdzone działaniem funkcjonariuszy publicznych poprzez zastosowanie niezgodne z ustawą wobec mnie kontroli operacyjnej. Moja wiedza wobec bezprawnych działań urzędników   nie mieści się w ustawowym zakresie stosowania takiego środka.

Moja wiedza poparta stosownymi kopiami dokumentów oraz faktami, a nie domniemaniami dowodzi, że to nie tak zwany „dobry dom”, którego jestem członkiem zrobił z syna przestępcę, a funkcjonariusze publiczni, którzy przekroczyli swoje uprawnienia, nie dopełnili swoich obowiązków służbowych, poświadczali nieprawdę, tworzyli fałszywe dowody, posługiwali się takimi dokumentami i dowodami i na podstawie takich dowodów pozbawili syna wolności na powyżej 7 dni.

4. Nie składałem ustnego zawiadomienia nie byłem przesłuchiwany w charakterze świadka w związku z tym prokurator Szymon Brzozowski nie ustalił stanu faktycznego dotyczącego mojego zawiadomienia – są to błędy w ustaleniach faktycznych, i nie mógł mnie pouczyć o uprawnieniach i obowiązkach pokrzywdzonego po wydaniu postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa.

Uzasadnienie

Szymon Brzozowski prokurator Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga Północ swoim postanowieniem w pierwotnej dacie sporządzenia dokumentu 31.07.2012r. – data zaklejona (nie wykonano czynności określonej w art. 151 §1 k.p.k.), w drugiej dacie wydania postanowienia 20.08.2012r. i po tej dacie wydrukowania z datą wydruku 25 sierpnia 2012r godz. 10:32:00 załącznika nr 1 do protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie (…)/przesłuchania w charakterze świadka: (imię i nazwisko) dokumentu o nazwie pouczenie pokrzywdzonego o podstawowych uprawnieniach i obowiązkach, potwierdził, że w tej prokuraturze przepisy prawa nie obowiązują, potwierdził, że można fałszować dokumenty i poświadczać nieprawdę. Nie składałem ustnego zawiadomienia jak również nie byłem przesłuchiwany w charakterze świadka.

Dla nie powielania uzasadnia, wcześniejsze moje zawiadomienie z dnia 08.07.2012r, moje zażalenie z dnia 06.09.2012r oba pisma w całości, czynię integralną częścią mojego uzasadnienia do zażalenia.

Konstytucja RP z 6 kwietnia 1997r, ustawa Kodeks postępowania karnego, nie zna instytucji legalizacji bezprawnych działań funkcjonariuszy publicznych poprzez uzupełnienie akt sprawy po wydaniu wyroku, o dokument postanowienie o przedstawieniu zarzutów sporządzonego na podstawie art. 313 k.p.k.

Protokół przesłuchania syna z dnia 25 lipca 2007r jako podejrzanego został sporządzony między innymi na podstawie art. 308 § 2 k.p.k. ten tryb przesłuchania nie dał podstaw prawnych do zastosowania środka zapobiegawczego, prowadzenia śledztwa wobec synao, nie dał podstaw do sporządzenia aktu oskarżenia, nie dał podstaw do prowadzenia postępowania sądowego, a następnie skazania w tym zakresie art. 308 § 3 i 5 k.p.k. nie pozostawia żadnych wątpliwości.

Jeśli prokuratura nie dysponuje takim dokumentem mogę przekazać kopię takiego dokumentu w celu prawidłowego rozpoznania mojego zawiadomienia z dnia 08.07.2012r.