Pendolino

Wszyscy o wyborach, to my o Pendolino. I na myśl o nim takie mamy rysunkowe skojarzenia. To zjawisko funkcjonuje w świecie bajki, bo niczym o krasnoludkach mówi się o nim wychwalając jego prawdziwie magiczne właściwości, ale jak dotąd nikt go na torach nie widział. Co prawdą są tacy, którzy jak twierdzą doświadczyli bliskiego z nim spotkania, lecz czy można im wierzyć? Może, jako najbardziej zainteresowani świadomie współtworzą bajkową historię, a obecnie już histerię?

Z reguły bajka, to rodzaj utopii. Bajka o Pendolino to jej przeciwieństwo, czyli dystopia. Jej zakończenie zbliża nas do naszej rzeczywistości. Smutnej i zniewolonej realiami praw fizyki i społecznych. Jak słyszeliśmy docelowo bajkowe Pendolino będzie miało osiągi nieco lepsze od pociągów Intercity. Osiem lat temu nazad podróżując dwa razy w tygodniu do stolicy z Katowic rozkładowo niebajkowe Intercity mało czas 2’50, a teraz Pendolino osiągnie ponoć 2’30. Dwadzieścia minut urwane na 300 km nie jest bajkowym osiągnięciem. Fakt ten odnotował nawet publicysta GW, a to już coś znaczy. Przyjdzie nam, więc poczekać na prawdziwie szybką kolej, no chyba, że objawi się dobra wróżka, która wyczaruje nowe PKP, czyli Prawdziwe Kurna Przyspieszenie. Tyle, że w dystopii dobra wróżka, to Sauron.

Nadal towarzyszy nam wrażenie, że w całej sprawie Pendolino mamy do czynienia z jakimś przekrętem. Jeśli nie miał miejsca przepływ pieniędzy, to przecież korupcyjnych możliwości jest bez liku. W najlepszym scenariuszu mam do czynienia ze skrajną głupotą, pomylonymi aspiracjami, gigantomanią i megalomanią zarządzających, źle rozumianą polityką wizerunkową i bykami w strategii. Tym bardziej, że np. o jakości i czystości toalet decyduje nie tylko nowoczesność i estetyka wykonania, ale pospołu pospólstwo podróżnych i właściciel taboru składający się swoim zachowaniem na wygląd tego przybytku. Jacy oni byli dotychczas to wiemy, i czy Pendolino ma szanse to zmienić?

Pożyjemy zobaczymy, o pardon – pojeździmy zobaczymy.

Z pozdrowieniami red. nacz. Liber