Państwo Ssaka

Państwo Ssaka.

 

Państwo, jako wspólnota mniejszych społeczności, służy ich interesom i chroni przed agresją zewnętrzną i wewnętrzną.

 

W dzisiejszym świecie istnieją różnego typu zagrożenia i różnego typu agresja -na przykład medialna, ekonomiczna, światopoglądowa, przed którą nie jesteśmy chronieni. Trudno jest jednoznacznie określić przed jakiego typu agresją ma nas zabezpieczać państwo. Zabezpieczając nas przed jednym, może jednocześnie ograniczać wolność na innym polu. Nie da się wszystkiego przewidzieć i zaplanować. Zarówno państwo socjalistyczne, z daleko posuniętą uniformizacją stosunków społeczno-ekonomicznych i politycznych oraz społeczną własnością środków produkcji pozostających w rękach państwa,jak również państwo kapitalistyczne charakteryzujące się występowaniem prywatnej własności środków produkcji oraz wytwórców sprzedających swoją siłę roboczą, zostały skompromitowane. Skompromitowana została również demokracja przedstawicielska na obecnie panujących zasadach – wybierane są władze, które działają przeciwko interesowi społecznemu i nie ma nad nimi kontroli.

 

W moim modelu państwa jest miejsce dla wolności gospodarczej zarówno w wydaniu kapitalistycznym, jak również dla podmiotów kierujących się interesem społecznym, gdzie samo państwo jest jednym z nich. Należy oczywiście uregulować kwestie własności –co należy do państwa, a co może być prywatne lub społeczne. W tym miejscu należy oddzielnie traktować takie środki produkcji jak surowce naturalne, ziemię, wodę itp., które powinny być własnością państwa, od maszyn, urządzeń, fabryk itp., które mogą być zarówno prywatne, jak i państwowe lub społeczne. Istotnym elementem przeciwstawiającym się dyktaturze ekonomicznej jest możliwość posiadania lokalnych środków wymiany funkcjonujących równolegle z pieniądzem narodowym. Lokalne pieniądze mogłyby być emitowane na pokrycie kosztów inwestycyjnych, zamiast pożyczać pieniądze z prywatnych banków.

 

Tak jak każdy człowiek jest inny, tak i same społeczności lokalne różnią się między sobą. Nie można zatem dążyć, na wzór socjalistyczny, do uniformizacji całego społeczeństwa polskiego. Jednak w lokalnych społecznościach, szczególnie wiejskich, taki proces zachodzi często w sposób naturalny. Można go wykorzystać w celu podniesienia warunków życia danych społeczności na wyższy poziom, jeśli zezwoli się im na samodzielność i autonomię. Mamy w historii znakomite przykłady, takie jak: Maszoperia, Towarzystwo Rolnicze Hrubieszowskie, czy Gazolina S.A, które udowodniły, że można rozwijać się i bogacić jeśli tylko państwo zbytnio w tym nie przeszkadza. Moja propozycja dotyczy nie tylko samowystarczalności gospodarczej, ale także autonomii w tworzeniu i stosowaniu prawa, sądownictwa, czy edukacji, o ile nie jest to sprzeczne z ustawą zasadniczą państwa.

Ustawy państwowe są nadrzędne w stosunku do ustaw lokalnych, ale powinny zapewniać wystarczającą swobodę do tworzenia lokalnych uregulowań prawnych.

 

Państwo nie pobiera od obywateli podatków bezpośrednich, ale kreuje pieniądze na potrzeby inwestycyjne. Taka kreacja może obniżać wartość pieniądza, który jest w obiegu, co jest równoważne z pobraniem podatku, ale podatku sprawiedliwego, gdyż równomiernie rozłożonego w zależności od posiadanych pieniędzy. Obywatele nie muszą być poszkodowani w wyniku spadku wartości pieniądza narodowego, gdyż równolegle mogą funkcjonować pieniądze lokalne, które stanowić będą dla niego konkurencję. Rodzaj otrzymywanych pieniędzy będzie zależał od tego w jakim zakładzie będzie zatrudniony pracownik. Będzie zatem istniała konkurencja, ale konkurencja bezpieczna, zapewniająca minimum egzystencji każdemu. W wyjątkowych przypadkach społeczność lokalna może po prostu uniezależnić się od państwa i samodzielnie zaspokajać swoje potrzeby. Konkurencja prywatnych zakładów jest jak najbardziej pożądana. Istnieją jednak obszary takie jak edukacja, służba zdrowia, przemysł ciężki, zbrojeniowy, energetyka itp…, gdzie udział państwa jest niezbędny. Stanowi niejako sens jego istnienia, czyli zaspokajanie podstawowych potrzeb całego narodu. Zdrowie, bezpieczeństwo, czy wykształcenie obywateli nie powinno być przedmiotem walki konkurencyjnej o największy zysk, ale troska o nie powinna być podstawową powinnością państwa. Nie wyklucza to mimo wszystko istnienia konkurencji prywatnej, albo zakładów społecznych w tych obszarach.

 

Największą bolączką obecnego systemu politycznego jest działalność „przedstawicieli narodu” przeciwko jego interesowi. Brak jest wystarczającej kontroli nad władzą wykonawczą i sądowniczą oraz brak mechanizmów egzekwujących interes społeczny podczas tworzenia aktów prawnych. Powszechnie panujący lobbing, przedkładanie litery interesownie tworzonego prawa, nad duchem prawa naturalnego oraz wykorzystywanie go w interesie wąskich egoistycznych grup zamiast w interesie społecznym, powoduje spustoszenie moralne, zniechęcenie oraz brak zainteresowania życiem politycznym i tworzeniem dobra wspólnego.

 

Obecnie panujący system demokratyczny posiada poważne wady. Wyborcy z różnym poziomem świadomości i inteligencji powierzają władzę nieznanym osobom i nie mogą wyegzekwować od nich działalności w interesie społecznym i narodowym. Są manipulowani przez media i zwodzeni obietnicami bez pokrycia. Mają do wyboru jedynie mniejsze zło i to wyłącznie raz na jakiś czas.

Z drugiej strony idea demokratycznego państwa jest jedyną możliwą do realizacji dla wolnych ludzi, odpowiedzialnych, świadomych i żyjących z godnością, a nie pod przymusem zaspokajania widzimisie, chorych na władzę despotów. Nie powinniśmy zatem rezygnować z demokracji, ale ulepszać jej funkcjonowanie.

Znane są w historii modele demokratyczne, które sprawdzały się i nie posiadały wad obecnego systemu. Należy tu przede wszystkim wspomnieć o demokracji słowiańskiej, gdzie w sposób naturalny najbardziej wartościowi ludzie cieszyli się największym autorytetem. Szansę na to miał każdy, ale “wygrywali” rzeczywiście najlepsi i oni mieli decydujące zdanie. Drugą ważną cechą słowiańskiej demokracji było to, że o życiu codziennym wspólnoty decydowała ona sama, a nie ktokolwiek z zewnątrz. Wprawdzie instytucja wybieralnych książąt była znana, ale nie byli oni autokratycznymi despotami, narzucającymi własną wolę poddanym. Mieli oni po prostu świadomość tego, że jeśli zrażą do siebie rody i klany wchodzące w skład plemienia, zostaną odrzuceni i zastąpi ich ktoś inny.

 

Dzisiejsza rzeczywistość jest inna i nie wszystkie rozwiązania stosowane przez Słowian mogą być bezpośrednio zastosowane w naszym życiu. Mamy społeczeństwa wielo kulturowe, mamy internet i różnego rodzaju socjotechniki wykorzystywane do manipulowania. Natura ludzka jednak się nie zmieniła i również dzisiaj odczuwamy, że istota

demokracji słowiańskiej naturalna i powinna być uniwersalna. W kilku punktach przedstawię propozycję zasad sprawowania władzy dostosowaną do dzisiejszych potrzeb:

 

zasady sprawowania władzy

1. Istnieje podział władzy na ustawodawczą i wykonawczą

2. Władzę zwierzchnią stanowi Naród i sprawuje ją w sposób bezpośredni w głosowaniach internetowych, albo poprzez swoich przedstawicieli.

3. Społeczność lokalna może wyłaniać spośród siebie reprezentacje, które głosują w imieniu całej społeczności w sprawach istotnych dla kraju. Waga głosów takiej reprezentacji jest wtedy równa sumie głosów wszystkich uprawnionych do głosowania w danej społeczności.

4. Działania władzy są transparentne. Tajne umowy i układy są nieważne.

5. Naród może czasowo powierzać obowiązki sprawowania władzy ustawodawczej instytucjom przewidzianym do tego celu, lub osobom wybranym w wyborach bezpośrednich. W uzasadnionych przypadkach może, w każdej chwili, owe uprawnienia anulować w wyniku głosowania, przy uzyskaniu bezwzględnej większości głosów. Zasada powyższa dotyczy zarówno całego państwa jak również jednostek terytorialnych

6. Władza wykonawcza spoczywa w rękach prezydenta i odpowiednich ministrów odpowiedzialnych za takie obszary jak
a) polityka finansowa i gospodarcza państwa
b) polityka informacyjna
c) obronność
d) sądownictwo
e) służba zdrowia
f) badania naukowe, szkolnictwo oraz edukacja i kultura

g) polityka zagraniczna należy do prezydenta.

7. Prezydent wybierany jest w wyborach bezpośrednich co 7 lat. Naród może pozbawić prezydenta pełnionej funkcji, w przypadku utraty zaufania, co zostanie potwierdzone w bezpośrednim głosowaniu

8. Naród, w wyniku bezpośredniego głosowania przy uzyskaniu bezwzględnej większości głosów może zdecydować w każdej sprawie, która go dotyczy.