Państwo (nad)opiekuńcze

Jedną z naczelnych zasad cywilizacji białego człeka, której ciągle staram się bronić w większości swoich wpisów, jest RODZINA. Za czasów świetności tej cywilizacji małżeństwo wiedziało, że aby zapewnić sobie godne życie w podeszłym wieku musi posiadać nie tylko liczne potomstwo, ale także dobrze wychowane! I nie bez przyczyny zaznaczyłem, że grupa ta musi być liczna. Spora gromada dzieciaczków zabezpiecza rodziców przed nieoczekiwanymi anomaliami w wychowaniu lub od wypadków losowych, np. narkomanii pociechy czy jej śmierci w wypadku. Co kiedy w tej najmniejszej społecznej komórce zawodzą rodzice?

„Jeżeli nie możesz poz­być się rodzin­ne­go upiora, to naucz go tańczyć. ”

Dawniej wkraczała najbliższa rodzina, otoczenie(sąsiedzi), starali się pomagać na wszelkie możliwe sposoby dzieciom i starali się wyperswadować ich rodzicielom różne głupoty z głowy. Najważniejsze, że rodzina pozostawała nadal rodziną!!! Nikt nie miał żadnego moralnego ani stanowionego prawa oddzielić jednych od drugich ze względu na problemy piętrzące się w tej zbiorowości. Jest to fundament cywilizacji, który został naruszony i podburzył cały dorobek, który na nim stanął.

W czasach obecnych, w państwach, które określają się jako opiekuńcze, nienaruszalność rodziny łamana jest bez żadnych konsekwencji, co gorsze, za przyzwoleniem samych rodzin. Otoczenie oraz najbliżsi zostali pozbawieni narzędzi działania, ponieważ w poważniejszych przypadkach interweniujący może stanąć przed sądem. Nic dziwnego, że w takich warunkach w narodzie upowszechnia się obojętność i znieczulica, która na wypadek tragedii jest wytykana bezlitośnie przez media. Jednak obojętność to jest drugi problem. Pierwszym i najokrutniejszym utrapieniem jest klin, którym państwo rozbija familie i którym jest urzędnik. W MOPSach, w przeciwieństwie do rodziny, nie panuje atmosfera oparta o emocje(chociażby i te najgorsze), ale o wytyczne i przepisy. Urzędnik jest wykonawcą woli państwa, która jasno mówi że w takim to a w takim wypadku należy zrobić to i to. Logicznie myśląca osoba musi więc wiedzieć, że ta machina z założenia jest zła i zło będzie niosła.

Z północnego-wschodu kraju, z Suwałk, dotarły do nas bardzo mroczne wieści. W miniony wtorek w tamtejszym MOPS-ie targnął się na życie 16-letni chłopak, krótko po tym jak dowiedział się, że trafi do ośrodka opiekuńczego. Jak na ironię w tym samym czasie za ścianą siedzieli urzędnicy, którzy mieli zapewnić mu bezpieczeństwo! W trakcie rozmowy z pracownikami MOPSu chłopiec wyszedł do toalety, ale to, że tak długo z niej nie wraca nikogo nie zaniepokoiło, ani nie zainteresowało. Jak podają źródła jego ciało miała znaleźć matka chłopca, która wróciła do ośrodka z miasta. Dlaczego o całym zajściu dowiadujemy się tak późno? Oczywiście, tragedia jest bardzo ciemną plamą na i tak zbrukanym wizerunku systemu, dlatego też całą aferę starano się przyciszyć, nawet za pomocą organów ścigania. Matce samobójcy radzono, aby sprawy samobójstwa nie nagłaśniała, ponieważ to niczego nie zmieni.

Jak widzimy nie zawsze warto zmieniać i ulepszać coś, co do tej pory świetnie się sprawdzało. Rodzina jest jednym z największych wynalazków, dzięki któremu powstają największe cywilizacje. Zmutowanie najmniejszej komórki może rzutować na degenerację całego organizmu. Że rodzina jest ważna wiemy, znamy już także skutki jej rozdzielania. Nie zawsze to co wydaje się być dobre, jest takie w rzeczywistości, i nie zawsze to co robi urzędnik w imię dobrej woli pokrywa się z wolą samego zainteresowanego- dziecka. W Polsce znane są liczne przypadki, kiedy to rodzeństwo z racji różnicy wieku jest rozdzielane do kilku placówek w kraju, najmłodsze dzieci często są asymilowane do nowych rodzin a starsze są skazane na przetrwanie w „bidulcach” do pełnoletności. Wszystko w imię dobra! Pytam się tylko czyjego?

Tekst pierwotnie ukazał się na portalu Junta.pl