Pan Jezus Chrystus, Bóg i Zbawiciel – Cechy Charakteru Mistrza z Nazaretu!

Główny Bohater Nowego Przymierza, tolerancyjnym na zło nigdy nie był. Zawsze stawał w obronie tzw. „dobra„, wywyższając przy tym Swego Ojca, o Którym często wspominał.

Nieudolna próba przedstawienia Postaci, językiem szkolnym…

Pan Jezus Chrystus, Którego znam z Kart Ewangelii, to Postać, Której Charakter jest ze wszech stron stabilny.
Owej, tzw. „zmienności charakteru„, którą przypisujemy „synom i córkom ludzkim„, w Nim nie dostrzegam, nawet w najmniejszym stopniu.

Postać Zbawiciela, na Którą patrzą bohaterowie Nowego Przymierza, emanuje spokojem i rozwagą. Niemniej jednak gdybym szukał w Niej wszechogarniającej tolerancji, to moje na ten temat poszukiwania, zakończyłyby się fiaskiem.
Piszę to ze spokojem, ale zarazem z pewnością: Główny Bohater Nowego Przymierza, tolerancyjnym na zło nigdy nie był. Zawsze stawał w obronie tzw. „dobra„, wywyższając przy tym Swego Ojca, o Którym często wspominał.

Ze Swymi, rzekłbym, doskonałymi cechami, siał zamęt w sercach ludzkich. Sprawiał, że ułomni nabierali siły i wiary w sens swojej egzystencji. Zawsze stawał w obronie słabszych, choć i nawet maluczkim nie żałował nagany. Potrafił rozmawiać z każdym człowiekiem, bogatym, biednym, starym i młodym. Z wielką rozwagą dobierał słowa, raz to delikatne i subtelne, innym razem ostre i stanowcze.

W opisie zaprezentowanym przeze mnie, na pozór brakuje pewnej cechy, którą możni tego świata przypisują cezarom. Mam tutaj na myśli, „cechę przywódcy„.

Jednak dla wnikliwych obserwatorów, opis ten jest niezbitym dowodem na to, że nie mając armii widzialnej dla oka, Bohater, Którego cechy wystukuję przyciskami klawiatury, niewątpliwie posiadał Cechę Wielkiego Przywódcy, z Którego Słowem liczyli się ówcześni.

Jak wspomniałem, Pan Jezus zawsze stawał w obronie tzw. „dobra„, w bardzo szerokim tego słowa znaczeniu.
Jego Wola, Myśli i Uczynki, podporządkowane były Osobie, Którą nazywał Swoim Ojcem, a jak wynika z opisów dokładniejszych, Swoim Tatusiem.

Mówił o miłości do Pana Boga i bliźniego. Nauka, którą zaszczepił w sercach i umysłach, najpierw tzw. Apostołów, a później i innych ludzi, lotem błyskawicy obiegała małe chatki, jak i pałace. Dla jednych był wichrzycielem i buntownikiem, dla innych Bogiem nawet i Posłańcem Bożym.

Potrafił „unieść w powadze swe Ręce„ i ostrym spojrzeniem usadzić na miejscu faryzeuszy. Jednak również wiedział, kiedy umknąć przed pospólstwem, które zepchnąć Go chciało w przepaść.
Nie bronił się, gdy oszczercy Go aresztowali, a nawet Swoim uczniom zabronił dobywać miecza.

Do końca Swoich dni, był wierny Swoim poglądom. Jego bliscy z płaczem spoglądali na Niego, gdy konał na krzyżu.
I pomyśleć, że jeszcze tam, w wielkim bólu głosił Swoje posłannictwo:
„Będziesz ze Mną w Raju„, te słowa usłyszał złodziej, a może i morderca?

„Będziesz ze Mną w Raju„.

Jaki człowiek umierający i pozbawiony Królestwa, dałby tak wielką nadzieję drugiemu człowiekowi, który zaraz ma stracić życie?

Naoczni świadkowie, którzy wytrwali przy Jego boku, zaświadczyli, że Zmartwychwstał, że widział się z nimi i pocieszał ich.

Napisałem, że Jego nauka lotem błyskawicy docierała do chat bogaczy i biedaków.
Wychodzili pasterze na pastwiska, ze swoimi trzodami i z wielką tęsknotą w głosie, opowiadali o Panu Bogu, Który kiedyś przyjdzie.

Pewnego dnia, Promień Światła wtargnął i do mojej „haciendy„…
Ale o sobie i swoich przeżyciach nie mam zamiaru pisać w tym artykule.

Powyższe słowa, określają w bardzo minimalnym stopniu i jakże nieudolnie, obraz Postaci, którą ludzie wierzący nazywają swoim Bogiem, Opiekunem, Zbawicielem i… Tatusiem.

Powyższe słowa, są tylko cieniem opisu Postaci, Która zasługuje na bardziej elokwentne pióro, niż moje.