część 4 Zbigniew Jasiński – Rudy – Poeta Powstania Warszawskiego.
Zbigniew Jasiński, pseudonim –Rudy, ur. 12 listopada 1908 w Łodzi, zm. 5 lutego 1984 w Bermagui – polski dziennikarz, poeta-marynista, uczestnik wojny obronnej Polski w 1939 r., podporucznik – pracownik radiostacji AK Błyskawica.
W okresie międzywojennym był znanym dziennikarzem i poetą. Pracował w Instytucie Morskim w Gdańsku. Walczył w kampanii wrześniowej, dostał się do sowieckiej niewoli, przewieziony do łagru Tetkino pod Kurskiem. Przeniesiony do Lublina z powodu wymiany jeńców, udało mu się uciec w 1940. W 1941 roku wstąpił do AK. W 1943 odbył misję kurierską do Jugosławii.
Andrzej Pomian nazwał go – poetą powstania warszawskiego. Pełnił funkcję prasowego sprawozdawcy wojennego. Jego poezja wyróżnia się żarliwością i siłą emocjonalną. Zasłynął wierszem pt. "Żądamy amunicji" (uważanym za najpopularniejszy wiersz powstania), który został nadany z powstańczej radiostacji "Błyskawica" w dniu 24 sierpnia 1944 roku.
Po powstaniu Jasiński przebywał w obozie w Sandbostel, a w 1952 przybył do Australii. Pochowany na cmentarzu w Rookwood, Sydney.
Tekst – Wikipedia
uwaga – w filmiku z moimi recytacjami wierszy Zbigniewa Jasińskiego – umieściłem fragment artykułu Pani N. Budzyńskiej p.t Poezja Na Barykadach – dotyczący Z. Jasińskiego.
część 3
Ballada O Waldziu Jarząbku
Edward Snopek – Ballada O Waldziu Jarząbku. Opowiadanie z przeznaczeniem dla młodszych czytelników (harcerzy) napisane w roku 1976. Pierwotny tytuł tegoż opowiadania – Orzełek.
Powstanie Warszawskie – trzech przyjaciół, piętnastoletnich chłopców z Warszawskiej Pragi, postanawia przepłynąć Wisłę, aby dołączyć do walczących po lewej stronie Warszawy Powstańców.
czyta autor (nagranie dokonane na dyktafon)
część 1
część 2
część 2 – Krzysztof Kamil Baczyński
Krzysztof Kamil Baczyński – ur. 22 stycznia 1921 w Warszawie, zginął 4 sierpnia 1944 w czasie Powstania Warszawskiego – Polski poeta czasu wojny, podchorąży, żołnierz Armii Krajowej, podharcmistrz Szarych Szeregów, żołnierz batalionu Parasol Armii Krajowej. Był synem Stanisława Baczyńskiego, działacza socjalistycznego, żołnierza Legionów Polskich, oficera WP, pisarza i krytyka literackiego oraz Stefanii Zieleńczyk, nauczycielki i autorki podręczników szkolnych, katoliczki pochodzącej ze zasymilowanej rodziny żydowskiej. Krzysztof Kamil Baczyński urodził się i mieszkał początkowo w kamienicy przy ul. Bagateli 10. Jego chrzest święty odbył się 7 września 1922 w kościele na placu Zbawiciela. W dzieciństwie chorował na astmę, miał słabe serce. Od 1931 uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego i w maju 1939 otrzymał świadectwo dojrzałości. Wybuch wojny uniemożliwił mu podjęcie studiów w Akademii Sztuk Pięknych. Marzył o karierze grafika lub ilustratora. Od lipca 1943 sekcyjny w II plutonie „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu Zośka AK w stopniu starszego strzelca pod ps. „Krzysztof”, „Zieliński”. Porzucił studia polonistyczne, aby poświęcić się konspiracji i poezji. Uczestniczył w akcji wykolejenia pociągu niemieckiego (jadącego z frontu wschodniego do Berlina na odcinku Tłuszcz-Urle (kryptonim „TU"). W lipcu 1944 przeszedł do harcerskiego batalionu Parasol na stanowisko zastępcy dowódcy III plutonu 3. kompanii. W "Parasolu" przyjął pseudonim „Krzyś". Wybuch powstania warszawskiego zaskoczył go w rejonie pl. Teatralnego – został tam wysłany po odbiór butów dla oddziału. Nie mogąc przedostać się na miejsce koncentracji macierzystej jednostki, przyłączył się do oddziału złożonego z ochotników, którymi dowodził ppor. "Leszek" (Lesław Kossowski, dowódca reduty Ratusz-Pałac Blanka na odcinku kpt. "Gozdawy").
Krzysztof Kamil Baczyński poległ na posterunku w Pałacu Blanka 4 sierpnia 1944 w godzinach popołudniowych (ok. 16), śmiertelnie raniony przez strzelca wyborowego ulokowanego prawdopodobnie w gmachu Teatru Wielkiego. W powstaniu warszawskim, 1 września 1944 zginęła także żona Baczyńskiego. Pochowany pierwotnie na tyłach Pałacu Blanka. Po wojnie ciało Krzysztofa przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach, gdzie spoczywa do dnia dzisiejszego u boku żony.
tekst – Wikipedia
Jeszcze tylko kilka dni, do kolejnej rocznicy Powstania Warszawskiego – nie zapominajmy!
Józef Szczepański – wiersze
ppor Józef Andrzej Szczepański, pseud. "Ziutek" (ur. 30 listopada 1922 w Łęczycy) – polski poeta, harcerz, Powstaniec Warszawski – Uczył się w Gimnazjum im. Władysława 4, małą maturę zdał w 1939. Przed wojną i w czasie okupacji mieszkał przy ul. Targowej, później przy Długiej 10, uczył się na tajnych kompletach organizowanych przez dyrektora Gimnazjum im. Władysława IV dra Zygmunta Usarka. Działał w Grupach Szturmowych Szarych Szeregów. Był żołnierzem oddziału Agat – Pegaz – Parasol, absolwentem Szkoły Podchorążych Piechoty Rezerwy – Agricola – w stopniu plutonowego podchorążego (kwiecień 1944). Był uczestnikiem licznych akcji bojowych, m.in. zamachu na generała SS Wilhelma Koppego w Krakowie (Akcja Koppe). Gdy wybuchło Powstanie Warszawskie, był dowódcą drużyny w Parasolu. Uczestniczył w walkach na Woli w rejonie ul. Wolskiej, Żytniej, pl. Kercelego i cmentarzy Wolskich, wolski pałacyk Michla (właściwie kamienicę Karola Michlera przy ul. Wolskiej 40) uwiecznił w powstańczej piosence batalionu. Przez ruiny getta przedostał się na Stare Miasto. Tam, dowiadując się o sowieckich oddziałach, które zatrzymały się na przedpolu Pragi, napisał wiersz – Czerwona zaraza.
1 września został ciężko ranny w czasie osłaniania ewakuacji oddziałów powstańczych ze Starego Miasta (przy ul. Barokowej). Przeniesiono go kanałami do Śródmieścia, do szpitala powstańczego przy ul. Marszałkowskiej 75 (inne źródła mówią o szpitalu na ul. Mokotowskiej lub ul. Czackiego). Zmarł 10 września 1944 w wyniku odniesionych ran.
Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznym, a pośmiertnie Virtuti Militari V. klasy, pośmiertnie awansowany do stopnia podporucznika. Jego mogiła powstańcza znajdowała się przy ul. Marszałkowskiej 71. 5 grudnia 1945 pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie – kwatera Parasola.
Skrzyżowanie ulic Prymasa Tysiąclecia i Górczewskiej w Warszawie otrzymało oficjalnie imię Józefa Szczepańskiego "Ziutka" 11 kwietnia 2005 roku.
Tekst – Wikipedia
Tyle czlowiek ma wolnosci, na ile kieszeń mu pozwoli, czas i zdrowie.