Otwiera się szansa dla prawicy…?

Są chwile w polityce, w historii, których przegapienie jest niewybaczalne…

 Oczywiście prawica w Polsce istnieje, choć uczciwie przyznać trzeba, że w dziwacznym politycznym zwarciu pomiędzy PO i PiS-em żadne z ugrupowań prawicowych nie było w stanie odegrać istotnej roli. Więcej, wszystkie one były systematycznie marginalizowane, z wyborów na wybory. Ani Prawica Rzeczypospolitej, ani Kongres Nowej Prawicy, ani Unia Polityki Realnej, ani też najnowsze polityczne środowisko centroprawicowe, PJN, nie były w stanie odegrać w życiu społecznym niemal jakiejkolwiek roli. Przyczyny oczywiście są złożone, ale nie należy kopać się z koniem i najpierw uznać rzeczywistość. Dopiero z tej pozycji możemy myśleć o rozwiązaniach, które przyniosą wyborczy efekt.

Dlaczego w secesji Solidarnej Polski z PiS upatruję nadzieję ja, członek Prawicy Rzeczypospolitej? Widzę dwie podstawowe przyczyny. Ten dotychczasowy kolos na glinianych nogach budowany wokół Jarosława Kaczyńskiego pęka… Glina się kruszy. Tak naprawdę to już nie kolos, to jeszcze silna partia, ale nie mająca żadnych szans na samodzielne wyborcze zwycięstwo. I to widzi coraz więcej osób. I coraz więcej osób, które przynajmniej sympatyzują z prawicą zaczyna się nerwowo rozglądać. Czy mamy być skazani na rządy PO? A potem, nie daj Boże na mocne środowisko lewicowe? To jest realna obawa, obawa, że centrum, centrolewica i lewica totalnie zdominuje scenę polityczną. Bo z prawicą kojarzyć się ludziom będzie jedynie Jarosław Kaczyński. Na którego patrzeć będą jeszcze bardziej niechętnie.

Pojawienie się środowiska Solidarnej Polski, jak bardzo dalekie od mojego by nie było, otwiera realną szansę na "przewietrzenie" prawej strony. Pomimo tych samych przecież osób, to istnieje realna możliwość na powstanie ugrupowania prawicowego o nowej jakości. Ugrupowanie, które może być rzeczywiście silne różnorodnością środowisk, które może połączyć. Może, ale oczywiście nie musi.

Bo oczywiście ile szans, tyle samo, albo i więcej zagrożeń. Spróbuję przedstawić te, których ja boję się najbardziej. Pierwsze to oczywiście ludzie. Ludzkie ambicje, ludzka pycha, ludzkie pragnienie dominacji. Czy nowi/starzy działacze partyjni są w stanie funkcjonować inaczej niż dotychczas? Czy potrafią się wyzbyć dążenia do hegemonii na rzecz równowagi i balansowania się? Nie wiem, mam jedynie taką nadzieję.

Następnym zagrożeniem byłoby przyjęcie politycznej linii, która tak naprawdę prawicowych wyborców wcale by nie przyciągała. Dzisiaj nie wystarczy być "prawdziwym PiS-em", dzisiaj trzeba wypracować realny twardy, oparty na prawicowych poglądach program. Na gospodarkę, na Państwo, na etykę społeczną. Potrzeba tu dużo pokory, czasami rezygnacji z własnych "genialnych" pomysłów. Najważniejszym jest przyjęcie takiego rdzenia, takiego "jądra" programowego, wokół którego mogłoby zgromadzić się jak najwięcej ludzi prawicy. Ale ten rdzeń musi z drugiej strony być tak jednoznaczny ideowo, że nie przyciągnie ludzi centrum. Że nie skusi ludzi centrolewicy. Nie może powstać nowa Platforma po prawej stronie.

I dopiero teraz jest miejsce na lojalność i zaufanie. Na to, że każde wchodzące środowisko zachowując swoja tożsamość ideową będzie jednocześnie murem stało za tym "rdzeniem" ideowo-programowym. Mając jednocześnie prawo do podejmowania własnych inicjatyw, które są mu szczególnie bliskie, a które w tym programowym rdzeniu się nie znalazły. Dając sobie wzajemnie prawo pozostawaniu z boku, ale jednocześnie nie dając prawa do kontestowania takich inicjatyw.

Czy jesteśmy przed nowym otwarciem? Czy prawicowi politycy potrafią przejść ponad różnymi urazami, czy nawet ranami, które sami sobie wyrządzili? Czy są w stanie zobaczyć w tej sytuacji szansę? Czy są w stanie sobie… zaufać? Bo przecież w istocie do tego się to sprowadza.

Mam nadzieję, że tak…

Źródło: Chata z prawej